Η υποψηφιότητα του Δ.Πλουμπίδη και η ιστορία...

Ενόχλησε η αναφορά στο βιογραφικό του υποψηφίου στην παρανομία των γονιών του...

Προ ημερών στην Athens Voice δημοσιεύτηκε άρθρο του Δημήτρη Φύσσα, σχόλιο στην υποψηφιότητα Πλουμπίδη. Ξεκινά εξαίροντας την ακαδημαϊκή, επιστημονική, επαγγελματική σταδιοδρομία του υποψηφίου, και ενώ αποδέχεται ότι τα περί οικογενειοκρατίας είναι αστειότητες, υποστηρίζει πως ...

“[...]η ψήφος σ’ αυτόν ζητείται από ένα αριστερό ακροατήριο στο όνομα του πατέρα του, του Νίκου Πλουμπίδη”.

Φαίνεται να ενοχλείται με την αναφορά -στο βιογραφικό του υποψηφίου- στην ιστορική πραγματικότητα της παρανομίας των γονιών του. Την θεωρεί πολιτική αναφορά και ως απάντηση παραθέτει την ιστορία επιφανών εκτελεσθέντων από το μετεμφυλιακό ψυχροπολεμικό κράτος της Δεξιάς, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται.

Θεωρεί, λοιπόν, το ΚΚΕ ως ηθικό αυτουργό των εκτελέσεων -αφού, κατά τη γνώμη του, δεν έκατσαν καλά οι ηττημένοι του εμφυλίου και έβαλαν “το όπλο παρά πόδα”-, λες και όφειλαν οι κυνηγημένοι να ξεχάσουν την καταστρατήγηση της συμφωνίας της Βάρκιζας από την πλευρά της Δεξιάς. Υπογραμμίζει ότι το ΚΚΕ:“[...] συνέχιζε την παράνομη δραστηριότητά του, στέλνοντας στελέχη του σε παράνομες αποστολές στην Ελλάδα”, ξεχνώντας ή κρύβοντας επιμελώς το γεγονός πως το κράτος στο οποίο αναφέρεται δεν ήταν κράτος δικαίου. Φαίνεται να νομίζει πως το πογκρόμ, που είχε ξεκινήσει μετά τη Βάρκιζα, εναντίον δημοκρατικών ΕΑΜικών, σοσιαλιστών και κομμουνιστών θα λυνόταν από μόνο του, χωρίς την αντίσταση των κυνηγημένων. Έστελναν, λέει, μηνύματα με τους ασύρματους στη Μόσχα, αποδεχόμενος έτσι τις κατηγορίες περί κατασκοπείας που απηύθυνε τότε ένα αντιδημοκρατικό, ανελεύθερο κράτος, και επιρρίπτει ευθύνες μόνο στα θύματα... Οι θύτες τι να έκαναν; Δεν έφταιγαν αυτοί... Οι κομμουνιστές προκαλούσαν... Ωστόσο, σε μη κράτος δικαίου, η παρανομία είναι τιμή, όχι όνειδος.

Έτσι, μπλέκει στο άρθρο τον Μπελογιάννη, αλλά και την αποκήρυξη του Πλουμπίδη από το ΚΚΕ, και κόπτεται να μας υπενθυμίσει ότι, ενώ ο δεύτερος ήταν αποκηρυγμένος, πριν εκτελεστεί, επικαλέστηκε την τιμή του κόμματος. Αυτή είναι η ουσία του θέματος της υποψηφιότητας του Δημήτρη Πλουμπίδη για τον συντάκτη, η στάση του πατέρα που δεν γνώρισε... Όμως οι Ελλαδίτες κομμουνιστές στα ξερονήσια και στις φυλακές, άλλοι καταδικασμένοι σε θάνατο και άλλοι όχι, δεν είχαν την πολυτέλεια να ασχολούνται με τον σταλινισμό· άλλες εξεγέρσεις είχαν τότε γι’ αυτούς προτεραιότητα.

Ο Νίκος Πλουμπίδης έχει εμπιστοσύνη στην ιδεολογική συλλογικότητα στην οποία ανήκει με πόνους και διωγμούς και τελικά με κόστος την ίδια του τη ζωή, και αυτό ενοχλεί. Ο αρθρογράφος βλέπει τυφλή υπακοή και απουσία ατομικότητας και δεν πάει στο μυαλό του πως ο Πλουμπίδης σέβεται τις αποφάσεις του κόμματος ως αποτέλεσμα κοινών διεργασιών περισσοτέρων του ενός ατόμου και ως εκ τούτου ορθότερες. Υποτιμά την εμπιστοσύνη του Πλουμπίδη στο κόμμα, η οποία όμως επιβεβαιώνεται, μιας και αυτό τέσσερα χρόνια αργότερα τον αναγνωρίζει.

Σε κανένα σημείο ο αρθρογράφος δεν ενημερώνει τους νεότερους για την κατάσταση που επικρατούσε τη δεκαετία του '50 στη χώρα μας, δίνοντας εσκεμμένα εσφαλμένη εικόνα. Δεν μπαίνει στον κόπο να σκεφτεί υπό ποιο κλίμα γράφει ο Πλουμπίδης για την ενότητα και την τιμή του κόμματος. Μιλώντας για τις τελευταίες μέρες ενός ανθρώπου που περιμένει την εκτέλεση, δεν έχει στο μυαλό του τίποτε άλλο παρά πώς θα κατηγορήσει την Αριστερά και τις ιδέες της. Δεν έχει το θάρρος, τη δύναμη να αναγνωρίσει αυτό που αναγνώρισε τότε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών στη στάση αυτών των μελλοθάνατων: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».

Δεν θέλει να αντιληφθεί ότι για τους ανθρώπους που δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, που δεν υπάρχει επέκεινα, για τους ανθρώπους που υπάρχει μόνο το εδώ, έχει μεγάλη σημασία τι μένει πίσω. Φεύγοντας οι άνθρωποι αυτοί δεν κόπτονται να “μετανοήσουν” για να κερδίσουν τη βασιλεία των ουρανών, αλλά αφήνουν τη σκέψη τους πάνω σε αυτούς που μένουν... Τιμή γι’ αυτούς που δεν περιμένουν να ζήσουν κι άλλες ζωές -βλέποντας τη δική τους να τελειώνει- δεν είναι η προσωπική τους τιμή, η μετά θάνατον θέση εκ δεξιών ή εξ αριστερών. Θα πάψουν να υπάρχουν διά παντός, δεν υπάρχει άλλο μέλλον γι’ αυτούς, παρά μόνο το μέλλον των άλλων, της κοινωνίας, των συλλογικοτήτων όπου ανήκαν... Και αυτό αποδεικνύει η στάση του Νίκου Πλουμπίδη... Δεν ήθελε το λάθος του κόμματος που έγινε στο όνομά του να στοιχίσει στους συντρόφους που θα έμεναν πίσω.

Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε.

Χρήστος Κοτσίνης - Msc., αντιπρόεδρος Επιμελητηρίου Πρέβεζας, υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος Π.Ε. Πρέβεζας

avgi.gr