«Ο Ευρωπαίος επίτροπος Οικονομίας, Πιερ Μοσκοβισί, λίγο πριν την επίσκεψή του στην Ελλάδα, σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ, υπενθύμισε στην κυβέρνηση ότι...
η τήρηση των δεσμεύσεων τη μεταμνημονιακή περίοδο είναι στενά συνδεδεμένη με την αξιοπιστία της χώρας και τη συμπεριφορά των επενδυτών και των αγορών και έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για τυχόν αναστροφή των μεταρρυθμίσεων ενόψει εκλογών» (Από την προχθεσινή ειδησεογραφία).
Παρ’ όλο το σαβουάρ βιβρ των διατυπώσεων και την κομψότητα των απειλών, ο κ. Επίτροπος βάζει τα πράγματα στη θέση τους για να μην ξεχνιόμαστε. Οι δανειστές θέλουν «πολιτική ομαλότητα», όχι εκπλήξεις, και συνέπεια στην «τήρηση των δεσμεύσεων», δηλαδή στις περίφημες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», και στην απρόσκοπτη αποπληρωμή του χρέους.
Μάλιστα, όπως έχουν επισημάνει πολλοί αναλυτές, ο πραγματικός στόχος του δανεισμού χρημάτων δεν είναι να πάρει πίσω ο πιστωτής το δάνειο με κέρδος, αλλά να διατηρείται το χρέος επ’ αόριστον, έτσι ώστε ο οφειλέτης να παραμένει υποτελής και εξαρτημένος στο διηνεκές. Το χρέος, όπως διαπιστώσαμε τα τελευταία δέκα χρόνια, αποτελεί ευθέως ένα μέσο κυριαρχίας.
Μας το θυμίζει ο Σλαβόι Ζίζεκ: «Για να είναι ικανός κάποιος να εξοφλεί το χρέος του, πρέπει να έχει προβλέψιμη, σταθερή και υπολογιστική συμπεριφορά. Αυτή η συμπεριφορά όχι μόνο δρα εναντίον της όποιας μελλοντικής εξέγερσης, καθώς διαταράσσει αναπόφευκτα την ικανότητά του να εξοφλήσει το χρέος του, αλλά και σβήνει τη μνήμη των επαναστάσεων και των πράξεων συλλογικής αντίστασης στο παρελθόν, οι οποίες διατάραξαν τη φυσιολογική ροή του χρόνου και οδήγησαν σε απρόβλεπτες συμπεριφορές».
Μάλιστα παρομοιάζει την πίεση των δανειστών για τη διαρκή λήψη μέτρων με το «υπερεγώ» της ψυχανάλυσης, το οποίο, όπως λέει, «δεν είναι φορέας ηθικής, αλλά σαδιστικός φορέας που βομβαρδίζει το υποκείμενο με ανέφικτες απαιτήσεις και απολαμβάνει διεστραμμένα την αποτυχία του υποκειμένου να συμμορφωθεί μ’ αυτές».
Στην Ελλάδα τού σήμερα ίσως τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, διότι «το υποκείμενο» πετυχαίνει στην ικανοποίηση αυτών των απαιτήσεων, άρα αφήνει εντελώς αμήχανο το «υπερεγώ», το οποίο αρκείται απλώς στη διακριτική υπενθύμιση της παρουσίας του και παραμένει με το όπλο παρά πόδα. Ισως εδώ, λοιπόν, χρειάζεται η περαιτέρω συνδρομή της ψυχανάλυσης!
Το χρέος –ατομικό και συλλογικό– γίνεται τρόπος ζωής για την πλειονότητα και μαθαίνουμε να ζούμε μαζί του, δημιουργώντας μια νέα κανονικότητα, η οποία υποκρινόμαστε ότι είναι η πραγματική κανονικότητα, προκειμένου να ανακουφίσουμε το υπαρξιακό άγχος της καθημερινότητας.
Αναζητούμε τις ρωγμές σ’ αυτή την πραγματικότητα για να ελιχθούμε και να επιβιώσουμε, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι το αντίτιμο είναι μια νέα κουλτούρα «καπατσισμού» και «καταφερτζισμού». Οσο για τους προνομιούχους και τους ισχυρούς –γιατί είναι όλοι τους ακόμα εδώ– δεν αλλάζουν και πολύ τα πράγματα, αφού και στη νέα κανονικότητα οι «επιχειρηματικές ευκαιρίες» είναι πολλές, το μαύρο χρήμα άφθονο και η αντιμετώπιση από τη Δικαιοσύνη αρκούντως ελαστική.
Ο κ. Μοσκοβισί παρομοίασε τα βήματα της Ελλάδας, κατά την πρώτη μεταμνημονιακή περίοδο, με αυτά ενός μικρού παιδιού: «στην αρχή δειλά και μετά όλο και πιο σταθερά». Εάν τα βήματα αυτά οδηγούν και πάλι στα γόνατα του «άτακτου» θείου εξ Εσπερίας, μένει να το δούμε τα επόμενα χρόνια. Μέχρι τότε υπομονή και... τακτικά τις δόσεις!
Τάσος Τσακίρογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου