σωματική τους ακεραιότητα αλλά και την ίδια τους τη ζωή».
«(...) για τη βαθειά* προβληματική συμφωνία των Πρεσπών, που αναγκάζει τον κ. Τσίπρα να μη* τολμά να πάει στη Μακεδονία χωρίς προστασία και ΜΑΤ (...)».
Οι παραπάνω δηλώσεις έχουν γίνει πρόσφατα από τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκο Μητσοτάκη.
Τώρα, πώς θα προστατευτούν οι αστυνομικοί όχι μόνο από μπαχαλάκηδες αλλά και από «εθνικόφρονες», που βαράνε με τα κοντάρια των σημαιών, δεν το διευκρίνισε. Ειδικά όταν αυτός είναι που προκαλεί ευθέως τον πρωθυπουργό «που δεν τολμάει να πάει στη Μακεδονία χωρίς προστασία και ΜΑΤ». Τι άλλο είναι εκτός από έμμεση υποκίνηση των τραμπούκων; Μήπως επιβράβευση;
Ο προσωρινός αρχηγός της Ν.Δ. κινδυνεύει, με τις λεκτικές του ακροβασίες και παραδοξολογίες (όπως για το ομόλογο), να θεωρηθεί ένας από τους ηθικούς αυτουργούς των επιθέσεων σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλο βάρος έχει να απειλεί ο κ. Γεωργιάδης (ο φίλος του Παττακού, όχι ο άλλος) και άλλο ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Όταν η επίθεση είναι απλώς λεκτική (όπως της γραφικής κυριούλας που καταγγέλλει -σε κάθε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη- ότι η κυβέρνηση πούλησε τη Μακεδονία), κανένα πρόβλημα.
Όμως, ήδη, έχουν σημειωθεί επιθέσεις και ξυλοδαρμοί πολιτών που πήγαιναν σε μια εκδήλωση (για να μη θυμίσω τον ξυλοδαρμό του δήμαρχου Μπουτάρη, που δεν είναι και ΣΥΡΙΖΑ) ή απόπειρες εμπρησμού των σπιτιών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Οι έχοντες την ηλικία θυμόμαστε το '63! Εδώ έχουμε μια αλλοπρόσαλλη τακτική της αστυνομίας. Αλλού παρακολουθούν απαθείς τους τραμπούκους κι αλλού μαζεύουν προληπτικά κάποιους γνωστούς για τις «ευαισθησίες» τους. Αυτό το τελευταίο είναι και απαράδεκτο και επικίνδυνο ως πρακτική. Η απόπειρα της κ. Παπακώστα να τις δικαιολογήσει είναι τουλάχιστον ατυχής.
Τα συνεργαζόμενα κόμματα της αντιπολίτευσης βλέπουν ότι χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Η μεν Νέα Δημοκρατία διαψεύδεται συνεχώς σε κάθε κινδυνολογική της προφητεία για την πορεία της οικονομικής ανάκαμψης, το δε ΚΙΝ.ΑΛΛ. ή ΠΑΣΟΚ ή ΔΗ.ΣΥ. εξαερώνεται ταχύτατα, έπειτα από μια περίοδο σταθεροποίησης σε έστω μονοψήφια ποσοστά. Όταν ακόμη και οι βασικοί πυλώνες της δημιουργίας του Κινήματος Αλλαγής εγκαταλείπουν το πλοίο είτε απογοητευμένοι και θυμωμένοι (όπως το Ποτάμι και η ΔΗΜ.ΑΡ.) είτε αναγνωρίζοντας το μάταιο της προσπάθειας (όπως ο κ. Αλιβιζάτος), η είσοδος στη Βουλή αρχίζει να δείχνει προβληματική.
Η Δημοκρατία, όμως, έχει κανόνες. Υπάρχουν ιστορικά παθήματα που, αντί να είναι παραδείγματα προς αποφυγήν, θαρρείς και εμπνέουν την ηγεσία της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και της -καθ’ ομολογία της- ανιστόρητης Δεξιάς.
Έτσι:
Η Νέα Δημοκρατία καλοβλέπει την άσκηση αντιπολίτευσης από χυδαίες φυλλάδες αλλά και από ομάδες ακραίων που η ατιμωρησία τούς αποχαλινώνει.
Το ΠΑΣΟΚ / ΚΙΝ.ΑΛΛ. παρακολουθεί αμήχανα και αντί να αρπάξει τη σανίδα σωτηρίας που του πρόσφερε ο ΣΥΡΙΖΑ (για προγραμματική συνεννόηση απέναντι στη βαρβαρότητα) κάνει κλεφτοπόλεμο στο ευρωπαϊκό Κόμμα Σοσιαλιστών και Δημοκρατών.
Τέλος, ο πολιτικός χώρος που επίσης νιώθει να χάνει έδαφος -όπως το ΚΚΕ- λειτουργεί είτε και πάλι δογματικά, με τσιτάτα του 1910, είτε ελαφρολαϊκά -όπως οι αποσχισθέντες από τον ΣΥΡΙΖΑ-, προσφέροντας στη Δεξιά χρήσιμα πατήματα. Θα τους χαριστούν οι τραμπούκοι, αν καθαρίσουν με τον ΣΥΡΙΖΑ; Οσο για τους δήθεν επαναστάτες, δικαιώνουν με τις παράλογες επιθέσεις τους, αυτούς που τους θεωρούν εγκάθετους.
Αυτό που επείγει είναι να πάρουν θέση όλα τα κόμματα που θεωρούνται δημοκρατικά απέναντι στους τραμπουκισμούς. Ένα «ατύχημα», όπως η δολοφονία Φύσσα (είναι άσκοπο να μιλήσω για δολοφονία Λαμπράκη, δεν θέλει ο κ. Μητσοτάκης), είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί με ψυχραιμία από το τμήμα αυτό της κοινωνίας που επιμένει αριστερά με δημοκρατία και διάλογο. Μήπως αυτό επιδιώκουν οι σύμβουλοι του κ. Μητσοτάκη; Ψυχραιμία λοιπόν.
* Σε μια φράση δύο λάθη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου