Οι επιζώντες στις ταινίες του θρυλικού ελληνικού κινηματογράφου, που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε με ενδιαφέρον σαν να είναι η πρώτη φορά, συνεχώς λιγοστεύουν. Νομοτέλεια λέγεται αυτό. Η...
ποσόστωση υπέρ των τεθνεώτων στις κινηματογραφικές ταινίες πολλών δεκαετιών, συνεχώς μεγαλώνει. Οι «παρόντες απόντες» τού σινεμά, που ακόμα μας διασκεδάζουν με αποτυπωμένη τη ζωντάνια τους στο σελιλόιντ, πληθαίνουν και αυξάνουν την αριθμητική υπεροχή τους. Από
σήμερα, στις ταινίες που θα εξακολουθούμε να βλέπουμε, η ομάδα των ζώντων θα παίζει με έναν ακόμα λιγότερο: τον "του αγοριού απέναντι", με τα βαριά ματόκλαδα που μόλις έκλεισαν…
(Θυμάμαι τώρα, με τη δυσάρεστη ευκαιρία του θανάτου τού Φαίδωνα Γεωργίτση, έναν αγαπημένο φίλο και συνάδελφο, μια εξαίσια πένα, έναν εξαιρετικό κειμενογράφο, συνεργάτη του Λάκη Μπέλλου και του Γιώργου Μητσικώστα: τον Γιάννη Μακρή. Λάτρης του ελληνικού σινεμά, με δεκάδες ταινίες στη βιντεοθήκη του. Ήξερε απέξω και ανακατωτά ιστορίες, σκηνές, ατάκες. Ο Γιάννης έφυγε νωρίς, απροσδόκητα, λες και βιαζόταν να πάει εκεί για να προϋπαντήσει έναν έναν τους κινηματογραφικούς αγαπημένους του. Το ξέρω, ανοησίες! Πάντα μας αρέσει να δίνουμε υπερκόσμια υπόσταση, όπως ακριβώς ήταν εν ζωή, στους άυλους. Και ας ξέρουμε ότι δεν γίνεται, δεν υπάρχει, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Τουλάχιστον όπως τους περιγράφουμε).
Διον. Βραϊμάκης
(Από το fb)
harddog-sport.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου