«Με...
την Τουρκία είμαστε υποχρεωμένοι να συνεχίζουμε τον διάλογο, έστω κι αυτός δεν οδηγεί σε λύσεις. Γιατί αν τερματιστεί ο διάλογος χωρίς να έχουν επιλυθεί οι διαφορές μας, τότε η μόνη λύση είναι ο πόλεμος και οι ολέθριες συνέπειές του. Αλλωστε, η Ελλάδα είναι ανίσχυρη να επικρατήσει της Τουρκίας».
Παγιδευμένη στην αδυναμία της να ανταγωνιστεί την Τουρκία σε δύναμη και ρόλο-και να αντιμετωπίσει σθεναρά τις προκλητικές διεκδικήσεις της γείτονος- , η χώρα καταφεύγει κατά καιρούς σε λογής επιλογές. Χωρίς επιτυχία.
Κατ΄αρχάς, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση –οργανισμοί και σύμμαχοι στους οποίους προστρέχουμε- παίζουν τον ρόλο Πόντιου Πιλάτου. Γενικότητες και ευχολόγια. Ποτέ συγκεκριμένη, καταδικαστική για την Τουρκία θέση. Κάποια εξαίρεση οι αντιδράσεις Ευρώπης και ΗΠΑ για την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης που είχε θέσει ο Ερντογάν.
Άλλη επιλογή υπήρξε η λήψη μέτρων για την Οικοδόμηση Εμπιστοσύνης, καθώς και η ενδυνάμωση της Ελληνοτουρκικής Φιλίας. Με επιστέγασμα τα ζεϊμπέκικα Γ.Παπανδρέου- Τζεμ, τις κουμπαριές του Κώστα Καραμανλή κ.α. Αποτέλεσμα μηδέν.
Φυσικά, δεν έλειψε η πολιτική του κατευνασμού. Δηλαδή, η υποχωρητικότητα απέναντι σ΄έναν επιθετικό αντίπαλο.
Οδυνηρό αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής ήταν να αναγνωρίσει η χώρα μας ότι υφίστανται «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Αυτό διαλαμβάνει η ολέθρια «Συμφωνία της Μαδρίτης», την οποία υπέγραψε το 1997 η κυβέρνηση Σημίτη, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ.
Ακόμη χειρότερα: το 1999, στο Ελσίνκι, ο τραγικός Σημίτης αναγνωρίζει ότι υπάρχουν «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα» μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας. Μέχρι τότε, την μόνη υφιστάμενη εκκρεμότητα που αναγνώριζε η χώρα μας ήταν η διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας.
Θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αρχής γενομένης από το τέλος της οθωμανικής περιόδου (Συνθήκη των Σεβρών), την απαρχή του Κεμαλισμού (Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή) και την Συνθήκη της Λωζάνης, μέχρι τα γεγονότα του καιρού μας (Κυπριακό , απαράδεκτη συμπεριφορά του κράτους απέναντι στην μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης κ.α.).
Όμως περί διαλόγου ο λόγος στο σημερινό σημείωμα. Διάλογος που δεν μπορεί να είναι ατέρμων, αλλά ούτε βιαστικός και επιπόλαιος. Διότι εγκυμονούνται προφανείς κίνδυνοι για τη χώρα μας.
Η μόνη δυνατότης για θετικό αποτέλεσμα σχετικών συζητήσεων θα προκύψει (ότ)αν η συγκυρία θα έχει φέρει σε δύσκολη θέση την Τουρκία (μείωση του ρόλου της στην περιοχή, σύγκρουση με ΗΠΑ κ.α.).
Μέχρι τότε, η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να συντηρεί τον διάλογο, να επικαλείται το Διεθνές Δίκαιο και, δυστυχώς, να εξοπλίζεται, όπως άλλωστε επιθυμούν και επιδιώκουν (και για μας και για την Τουρκία) οι…φίλοι μας. Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι…
Υ.Γ. Οσα παρατίθενται εντός εισαγωγικών στην αρχή (άποψη Κωνσταντίνου Καραμανλή) προέρχονται από το εξαιρετικό, άρτι εκδοθέν, βιβλίο του Γιάννη Μαρίνου, «Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου, Χαρίλαος Φλωράκης (Εκδόσεις Πατάκη)...
Γιάννης Τριάντης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου