Και το όνομα αυτής «Γέφυρα». Στόχος; Να γεφυρωθεί το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στη ριζοσπαστική Αριστερά και τη σοσιαλδημοκρατία. Προοπτικές; Ποιος ξέρει.
Όσοι έχουν παρακολουθήσει από κοντά τη σχέση των δύο χώρων κατά τη...
διάρκεια της Μεταπολίτευσης και τάσσονται υπέρ του διαλόγου, της συνεννόησης, της προγραμματικής σύγκλισης, ακόμη και της συνεργασίας στο κυβερνητικό επίπεδο, κρατούν μικρό καλάθι. Φοβούνται μήπως αντί για γέφυρα επικοινωνίας έχουμε γέφυρα των στεναγμών.
Εχουν δει πολλά τα ματάκια τους, έχουν ακούσει βαρύγδουπες εξαγγελίες, πίστεψαν και στήριξαν τις προσπάθειες αλλά ο απολογισμός δεν είναι θετικός.
Στο νεκροταφείο της πολιτικής υπάρχουν τα κουφάρια πολλών τέτοιων φιλόδοξων εγχειρημάτων. Η πληθυντική Αριστερά παρέμεινε πληθυντική και ιδεολογικά και πολιτικά και κυρίως οργανωτικά.
Στην Αριστερά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο απ’ ό,τι συμβαίνει στη Δεξιά. Και στη Δεξιά υπάρχουν διάφορες συνιστώσες οι οποίες σε κανονικές συνθήκες συγκρούονται, αλλά όταν νιώθουν ότι απειλούνται από τον ταξικό εχθρό και το πολιτικό υποκείμενό του, παραμερίζουν τις διαφορές τους, ενώνουν τις δυνάμεις τους και κερδίζουν τις μάχες είτε αυτές είναι εκλογικές είτε άλλου τύπου.
Στην Αριστερά, από την άλλη μεριά, μαίνεται ο πόλεμος μεταξύ των εκδοχών της για το ποια είναι η καλύτερη, ποια εκφράζει με αυθεντικό τρόπο τις αρχές του σοσιαλισμού, ποια υπηρετεί με συνέπεια τις παρακαταθήκες των ιδρυτών, ποια είναι πιο κοντά στην ανακάλυψη του ιερού δισκοπότηρου.
Οπως έχει δείξει η Ιστορία, οι εμφύλιες διαμάχες στην Αριστερά είχαν καταστροφικές συνέπειες όχι μόνο για τα κόμματά της, αλλά και για τις κοινωνίες. Εχει αλλάξει σήμερα κάτι, οπότε δικαιούται κάποιος να βλέπει τη συγκεκριμένη εξέλιξη με περισσότερη αισιοδοξία;
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Τάσου Παππά, ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου