«Ρίγος στη ραχοκοκαλιά. Αυτό ένιωσα όταν τον αντίκρισα». Από το άλλο άκρο της...
τηλεφωνικής γραμμής έρχονται διαρκώς στοιχειωμένες εικόνες. Θολές, μαυρισμένες, μακάβριες που καμιά φορά χρωματίζονταν και το ψυχρό, βουβό, άψυχο, τοπίο αποκτούσε ζωή και κίνηση. Όχι από την ευγενική χροιά του συνομιλητή αλλά από τις λεπτομέρειες στις ιστορίες που διηγούταν. Η σκληρή καθημερινότητα ανάμεσα σε έναν δεσμοφύλακα και έναν κρατούμενο απέχει μερικά κάγκελα.
Όσο τον ξέρετε, όσο τον έχετε δει εσείς, άλλο τόσο τον ξέρω και τον έχω δει εγώ. Μοναδική μας σύνδεση, το ακουστικό. Θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του για να μας μιλήσει. Σεβαστό και αρκετό για να τολμήσουμε επιτέλους να πλησιάσουμε έναν από τους μεγαλύτερους εφιάλτες των παιδικών μας χρόνων. Εκείνον που μάς επισκεπτόταν τα βράδια και, σαν τη Μόρα, καθήλωνε τον ύπνο μας, κατακλείζοντάςτον με τίτλους εφημερίδων, ρεπορτάζ ειδήσεων και φρικιαστικές εικόνες.
Αυτή είναι η φυσιολογική επίπτωση στον ψυχισμό ενός 8χρονου παιδιού, όπως εγώ, που στις 20 Μαΐου γιόρταζε τα ανέμελα γενέθλιά του, την ώρα που ο Θεόφιλος Σεχίδης σκότωνε και τεμάχιζε τα μέλη της οικογένειάς του, ή και ενός 15χρονου όπως ο σωφρονιστικός υπάλληλος που τώρα μιλούσα.
«Ποτέ στη σταδιοδρομία μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα τον έβλεπα. Στα παιδικά μου χρόνια με είχε συγκλονίσει, με είχε σοκάρει. Κι όμως, έφτασε η στιγμή, να βρεθώ απέναντί του, να συνυπάρχω μαζί του για δύο μήνες στην ψυχιατρική φυλακή, το 2008. Ήταν κάτι σαν δέος για μένα που ήμουν πιο νέος. Αλλά μόνο για μένα, όχι για τους υπόλοιπους δεσμοφύλακες που ήταν εκεί χρόνια. Για αυτούς, ο Σεχίδης είχε γίνει πια... άλλος ένας κρατούμενος»...
Διαβάστε ολόκληρο το θέμα εδώ
ratpack.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου