Κυκλοφορούν μερικές περσόνες του θεάματος στις λεωφόρους [κανάλια] της τηλοψίας και απολαμβάνουν μεγάλη δημοσιότητα χωρίς να συντρέχει ιδιαίτερος λόγος. Ο ένας είναι, λέει, δημοσιογράφος, ο άλλος καλλιτέχνης [αοιδός, κάτι τέτοιο].
Λέει ο...
πρώτος ότι δεν θα είχε αντίρρηση να μπουν τα τανξ στο κτίριο της ΕΡΤ και ο δεύτερος κάτι ψιχάλιζε [έφτυνε είναι το σωστό] για «λούγκρες» που γουστάρουν τάχα τον πολύ Πολάκη, ο οποίος υπουργός Υγείας χορεύει το καλύτερο ζεϊμπέκικο που έχει δει στη ζωή του ο [τώρα θυμήθηκα] μουσικοσυνθέτης. Τέτοια.
Τους ανέχεται βέβαια η δημοκρατία – ευτυχώς να λέμε, διότι η παρουσία τους και μόνο προσφέρει ανέξοδη θεατρική διασκέδαση.
Είναι όμως διασκέδαση; Για να δούμε. Δεν είναι η παρουσία τους από τα αίτια για τον εκφυλισμό της επικοινωνίας, αντίθετα, δηλώνει αυτή η παρουσία ότι είναι το αποτέλεσμα της κατάπτωσης της κοινωνίας. Δεν είναι φαύλος κύκλος. Η χωρίς ήθος εποχή, ο ακραίος κυνισμός και η εγκληματική πολιτική του υπολογισμού [ό,τι δεν μετριέται είναι άχρηστο] εκ μέρους των περισσοτέρων είναι που οδήγησαν στον διασυρμό της «αγοράς», του λόγου και του πνεύματος.
Δεν ξέρω αν βγήκαν από τα ρούχα τους οι πολιτικώς ορθοί στο άκουσμα της λέξης «λούγκρα» ή αν κατάπιαν τη γλώσσα τους επειδή την εκστόμισε ένας θεωρούμενος καλλιτέχνης. Υπάρχει μια ταπεινωτική αντίληψη για την ισότητα, που θέλει τον καλλιτέχνη υπέρ τον μέσο όρο, να απολαμβάνει ασυλία για τα λόγια του και τις πράξεις του.
Διαβάστε ολόκληρο το κειμενο του Γ. Σταματοπουλου, ΕΔΩ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου