Το θέατρο που έχτισε από το μηδέν η Άννα Κοκκίνου κινδυνεύει να χαθεί οριστικά και να αλλάξει χρήση. Η Άννα Κοκκίνου το μεταμόρφωσε από χωράφι με τσουκνίδες σε...
χώρο που έχουν ανέβει ιστορικές παραστάσεις.
Σήμερα απειλείται με έξωση από το ίδρυμα Κουτλίδη στο οποίο ανήκει το θέατρο και με μια επιστολή της ζητά να προστατευθεί από την αδικία αλλά και τη "σκανδαλώδη αύξηση του ενοικίου κατά 20% ανά διετία". Στο πλευρό της στέκει όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος αλλά και το κοινό που επί σειρά ετών απολαμβάνει τις παρστάσεις που ανεβαίνουν.
Στην επιστολή της η Άννα Κοκκίνου περιγράφει και το χρονικό της ίδρυσης του θεάτρου για τη δημιουργία του οποίου διέθεσε και όλη την προσωπική της περιουσία.
Ακολουθεί η επιστολή:
"Aξιότιμε Κύριε Πρωθυπουργέ,
Σας γράφω αυτή την ανοιχτή επιστολή ως έσχατο μέσο, για να αποφευχθεί μια τεράστια αδικία κι ένα σκάνδαλο.
Ίσως έχετε ακουστά το Θέατρο Σφενδόνη – το μικρό, πανέμορφο θέατρο στου Μακρυγιάννη. Ανέβηκαν εκεί σπουδαίες παραστάσεις, που ορισμένες άλλαξαν την ιστορία του ελληνικού θεάτρου, με κορυφαία τον Βιζυηνό.
Αυτό το θέατρο ήταν μια γκρεμισμένη αποθήκη χωρίς στέγη. Ήταν ένα ξεχασμένο γκρέμι που ανήκε στο ίδρυμα Κουτλίδη – ένα χωράφι με τσουκνίδες.
Το είδα τυχαία, σχεδόν τριάντα χρόνια πριν, ένα χειμώνα του 1990.
Προς μεγάλη τους έκπληξη, τούς πρότεινα να μου το νοικιάσουν, για να φτιάξω ένα θέατρο.
Για το σκοπό αυτό, πούλησα το μοναδικό μου σπίτι και κινητοποίησα όλη την πνευματική Αθήνα. Συστάθηκε μια μη κερδοσκοπική εταιρεία και συνέδραμαν όλοι, με δουλειά και χρήματα, για να συγκεντρωθεί το υπέρογκο ποσό που χρειαζόταν.
Φτιάχτηκε αυτό το θέατρο: ένα κόσμημα. Και φροντίσαμε να το τιμήσουμε με παραστάσεις ανάλογες.
Ήμασταν ακόμα τότε ιδεαλιστές και η εποχή μάς ευνοούσε. Έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα – κυριολεκτικά. Και στον ενθουσιασμό μου ή στην άγνοιά μου, υπέγραψα ιδιαιτέρως επαχθείς όρους (προσάυξηση 20% ανά διετία), που έγιναν επαχθέστεροι όταν ήρθε η κρίση.
Αν και υπήρχε ήδη εδώ και 3 χρόνια μελέτη από εκτιμητή του Υπουργείου Οικονομικών για μείωση του ενοικίου, αυτή η μείωση δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Συσσωρεύτηκαν μισθοί, έξοδα – μιαν εποχή έφτασα να κοιμάμαι μέσα στο θέατρο.
Και τώρα, μου κάνουν έξωση από το θέατρο που έχτισα, επειδή χρωστάω συσσωρευμένα ενοίκια! Την ερχόμενη Τρίτη, στις 19 του μηνός, κρίνεται στα δικαστήρια η τύχη του – και η δική μου.
Φυσικά ξέρω ότι αυτός είναι ο νόμος της αγοράς. Αλλά ξέρω επίσης ότι αυτό είναι ΑΔΙΚΟ. Και ξέρω ότι τα πνευματικά Ιδρύματα, και κυρίως το Κράτος, υπάρχουν για να προάγουν το Καλό και το Δίκαιο. Ιδίως σε περιπτώσεις σαν τη δική μου, που ούτε πλούτισα ούτε εκμεταλλεύτηκα το θέατρο αυτό και την Τέχνη μου φτηνά και υπολογιστικά. Δεν έχω μετά από δεκαετίες στο θέατρο το παραμικρό περιουσιακό στοιχείο.
Κύριε Πρωθυπουργέ, φροντίσατε ώστε οι άνθρωποι να μη χάσουν την πρώτη τους κατοικία. Εγώ σε ποιο σπίτι να πάω; Εγώ, αυτό το σπίτι έχτισα — βρήκα την κατάλληλη λιθοδομή, τα τέλεια δοκάρια, τα γερά μπετά, την κυρτή στέγη – πέτρα, πέτρα.
Δεν θέλουν να μου πάρουν το χωράφι με τις τσουκνίδες που είδα ένα απόγευμα κάτω από βροχή. Θέλουν το πλήρες, πανέμορφο θέατρο που το έχτισα με άπειρο κόπο, πολύ χρήμα και αυτοθυσία.
Αυτή η κατάφωρη αδικία που στηρίζεται στη σκληρότητα της αγοράς, αλλά σε κανένα πνευματικό δίκαιο, είναι στο χέρι σας να σταματήσει, ώστε να βρούμε μια λύση βιώσιμη, να πάμε παρακάτω – κι όχι να στέκομαι στα δικαστήρια, λες κι είμαι μια περαστική που είδε τη Σφενδόνη και τη νοίκιασε, σαν ένας πανούργος επιχειρηματίας.
Αυτό το θέατρο το έχτισα εγώ! Και νομίζω προσέφερα κάτι καλό στην πόλη.
Δεν είναι όλα εμπόριο στην Τέχνη. Είμαι σίγουρη ότι κατά βάθος όλοι το ξέρουν.
Το ξέρετε κι εσείς.
Και σας ζητώ να μου συμπαρασταθείτε, μαζί με τους ανθρώπους της καλλιτεχνικής και πνευματικής Αθήνας, που προσυπογράφουν αυτή την ανοιχτή επιστολή ώστε να μη σιωπήσει για πάντα το Θέατρο Σφενδόνη.
Μετά τιμής
Άννα Κοκκίνου"..,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου