διοργάνωσε η εφημερίδα Documento στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στον Ταύρο με θέμα: «Ευρώπη σκοτεινή ήπειρος ξανά. Φασισμός- Ρατσισμός. Ό,τι «ξεχνάμε» το ξαναζούμε».
Για να μην ξεχάσουμε λοιπόν:
Μια εβδομάδα μετά τις εθνικές εκλογές τον Σεπτέμβρη 2015 δημιουργήθηκε από το μηδέν η πρώτη δομή φιλοξενίας προσφύγων στην Αττική στο γήπεδο του Ταε κβο ντο στο Φάληρο.
Για την ιστορία να θυμίσουμε ότι οι πρόσφυγες, που από τα νησιά έρχονταν στην Αθήνα, για να συνεχίσουν το ταξίδι τους μέχρι τις χώρες της βόρειας Ευρώπης (τα σύνορα ήταν ακόμα μισάνοιχτα) μαζευόντουσαν στην πλατεία Βικτωρίας στην Αθήνα. Τα πρωτοβρόχια τους ανάγκασαν να βρουν καταφύγιο στον σταθμό του ηλεκτρικού και για αποφυγή ατυχήματος και για την εύρυθμη λειτουργία του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου η κυβέρνηση πήρε την απόφαση να ανοίξει το γήπεδο και να τους μεταφέρει εκεί.
Η Περιφέρεια Αττικής με τον αντιπεριφερειάρχη νότιου τομέα Χρήστο Καπάταη και ο δήμος Παλαιού Φαλήρου με τον δήμαρχο Διονύση Χατζηδάκη έσπευσαν αμέσως στο γήπεδο για να στήσουν από την αρχή και χωρίς συγκεκριμένο επιχειρησιακό σχέδιο την δομή φιλοξενίας. Έφτασε η δομή να έχει 2.500 φιλοξενούμενα άτομα. Στην έκκλησή τους για βοήθεια τις πρώτες πρωινές ώρες με το βαθύ σκοτάδι ακόμα στον ουρανό αρκετοί πολίτες από την περιοχή του Παλαιού Φαλήρου, της Καλλιθέας, του Μοσχάτου, του Ταύρου σπεύσαμε για να συνδράμουμε.
Κάθε βράδυ όλοι και όλες μαζί, ο υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής Γιάννης Μουζάλας (να θυμίσω ότι τότε το νεοσύστατο υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής ήταν πολιτικό και διοικητικό προσωπικό μαζί μόλις πέντε άτομα) ο αντιπεριφερειάρχης, ο δήμαρχος και οι αλληλέγγυοι με συνέλευση σχεδιάζαμε την επόμενη μέρα. Ήταν εντυπωσιακό το ότι άτομα από πολύ διαφορετικούς χώρους με διαφορετικές ιδεολογίες συνέθεταν , αποφάσιζαν και εφάρμοζαν. Ήταν εντυπωσιακό να βλέπεις γνωστά πολιτικά πρόσωπα από τον αστικό χώρο μέχρι τον αναρχικό να συντονιζόμαστε στον κοινό σκοπό. Θεωρώ ότι κάποια στιγμή το υπόδειγμα του Ταε κβο ντο θα γίνει μάθημα στο Πανεπιστήμιο. Τόσο σημαντικό το θεωρώ στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία, μαζί βέβαια και με άλλα από την χώρα μας και την γειτονική Ιταλία.
Μέσα σε όλα, τη δεύτερη νύχτα έγινε και ένας μεγάλος καυγάς μεταξύ Αφγανών και Σύριων. Πονεμένοι άνθρωποι, σε διαρκή υπερένταση λόγω της περιπέτειάς τους και με διαφορετικές κουλτούρες εύκολα ήρθαν σε αντιπαράθεση. Μπήκαμε ανάμεσα, τους χωρίσαμε και όταν μετά καθόμαστε σε μια γωνιά να πάρουμε ανάσα, μας πλησίασε ένας νεαρός Αφγανός δεκαοχτώ χρονών περίπου και μας ρώτησε: «Γιατί μας βοηθάτε;». Αμηχανία στην παρέα. Βλέπετε κάποιες στιγμές σε παρασύρει η ιστορία στη ροή της, επειδή έτσι πρέπει να κάνεις. Μετά την αρχική αμηχανία η σκέψη συγκροτήθηκε και η απάντηση ήταν:
«Γιατί θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, για όλους και για σας και για μας.»
Ο πολιτικός κόσμος της Ευρώπης αν θέλει να σκοτώσει το φίδι του φασισμού που εκκόλαψε, θα πρέπει να καταλάβει ότι το όπλο της είναι η ευημερία όλων. Οι περιοριστικές πολιτικές και η λιτότητα είναι η τροφή στο τέρας. Δεν είναι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες.
Συγκινητική είναι και η προσωπική ιστορία του νεαρού Αφγανού. Ο πατέρας του όταν ήταν νήπιο τους εγκατέλειψε και έφυγε στον πόλεμο με κάποιο πολέμαρχο. Η μητέρα του πήρε το παιδί της και έφυγε πρόσφυγας στο γειτονικό Ιράν. Εκεί η ζωή τους ήταν πολύ δύσκολη. Η μητέρα δούλευε σε συνθήκες περίπου δουλείας για να μεγαλώσει και να σπουδάσει το παιδί. Όταν τελείωσε το σχολείο η μάνα του μάζεψε ότι οικονομίες είχε, του τις έδωσε, τον βοήθησε να περάσει τα σύνορα από το Ιράν στην Τουρκία με σκοπό να φτάσει κάπου στη Γερμανία, όπου έμενε κάποιος θείος του. Δυστυχώς δεν υπάρχει πλέον ο Ελίας Καζάν να ξαναγυρίσει το σύγχρονο «Αμέρικα- Αμέρικα.»
Μάλλον έκανε τον ίδιο δρόμο που πολλές δεκαετίες στο παρελθόν έκανε η προγιαγιά και ο προπάππους από τα Φάρασα της Καππαδοκίας, όταν με την ανταλλαγή πληθυσμών που επέβαλλε η συνθήκη της Λωζάνης, πήραν κι εκείνοι τον δρόμο της προσφυγιάς και έφτασαν μέσα από τις δικές τους περιπέτειες στο Μοσχάτο.
Αν η Ευρώπη δεν ξαναβάλει τους ανθρώπους πάνω από τους αριθμούς θα έχει σκοτεινό μέλλον. Από την ήπειρό μας ξεκίνησε ο ανθρωπισμός, η Ευρώπη οφείλει να ξαναγράψει τον νέο ανθρωπισμό...
Μπάμπης Μπιλίνης - Υποψήφιος δήμαρχος Μοσχάτου-Ταύρου
documentonews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου