έχει τα χέρια της λυμένα εν όψει Μαΐου, αλλά και για να εμπεδωθεί η αίσθηση περί κανονικότητας.
Το Eurogroup του Μαρτίου θα πρέπει να οριστικοποιήσει τον νέο μηχανισμό για τα κόκκινα δάνεια και την προστασία της πρώτης κατοικίας και να αποδώσει στην Ελλάδα εκατοντάδες εκατομμύρια, τα οποία απέφεραν τα κέρδη των ξένων κεντρικών τραπεζών από τα ελληνικά ομόλογα.
Ο στόχος είναι να ξεκαθαρίσει πλήρως το εσωτερικό τοπίο – σε συνδυασμό με την οριστική και χωρίς πολιτικό κόστος επίλυση των θεμάτων της Εκκλησίας, αλλά και την ολοκλήρωση των διαδικασιών για τη συνταγματική αναθεώρηση – και ταυτοχρόνως να πιστοποιηθεί ότι ο δρόμος προς τις αγορές παραμένει ανοιχτός και σταδιακά ομαλότερος.
Πέρα από τις εκκρεμότητες αυτές, οι οποίες ήταν ήδη δρομολογημένες και με κάποιον τρόπο θα έκλειναν – ακόμη και με στρατηγικές υποχωρήσεις, όπως έγινε με το θέμα της μισθοδοσίας των κληρικών –, η σοβαρότερη αφορά τη μάχη για τα τιμάρια της Κεντροαριστεράς.
Στελέχη όπως ο Νίκος Φίλης λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί, αλλά και δεν πρέπει να γίνει ΠΑΣΟΚ. Άλλοι λένε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι καλό να διαλυθεί, διότι – με τη σημερινή του μορφή και βάσει των εναπομεινάντων ψηφοφόρων του – αφενός η Ν.Δ. θα ωφεληθεί περισσότερο από τη διάλυση και επιπλέον θα χαθεί ένας δυνητικός κυβερνητικός εταίρος.
Ωστόσο το ζητούμενο εξακολουθεί να παραμένει η επικυριαρχία στον πολιτικό χώρο που εκφράζει σήμερα το Κίνημα Αλλαγής. Τα δύο πρώτα μεγάλα βήματα έγιναν στις δύο προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις και στον ΣΥΡΙΖΑ ευελπιστούν ότι η επόμενη κάλπη θα οδηγήσει σε οριστικό ξεκαθάρισμα για το ποιος είναι το αφεντικό του χώρου – με όρους όχι μόνο εκλογικούς, αλλά και σε επίπεδο εκπροσώπησης των κοινωνικών ομάδων που στη διάρκεια της μεταπολίτευσης ήταν προσδεδεμένες στο ιστορικό ΠΑΣΟΚ.
Ανεξαρτήτως λοιπόν της πρωτιάς στις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι η κάλπη, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, θα του φέρει... δώρα. Για να τα κερδίσει όμως – κάτι όχι αυτονόητο – θα πρέπει το επόμενο διάστημα να δώσει πολύ σκληρές μάχες σε πολλά μέτωπα, σε ένα εξαιρετικά πολωμένο κλίμα. Η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στο βήμα της Βουλής το τελευταίο διάστημα δείχνει ότι οι μάχες αυτές δεν θα είναι... αναίμακτες.
Η... πολυφωνική Ν.Δ.
Από την πλευρά της η Ν.Δ. έχει τον «αέρα» των δημοσκοπήσεων, οι οποίες της φτιάχνουν ένα πολύ θετικό κλίμα, αλλά το περιβάλλον δεν είναι ανέφελο. Κατ’ αρχάς η πολιτική της παρουσία θα πρέπει να επιβεβαιώνει το δημοσκοπικό κλίμα, ώστε αυτό να μην μείνει στο τέλος ένα πουκάμισο αδειανό. Αυτή η παρουσία εσχάτως έχει διάφορα προβλήματα.
Το σοβαρότερο εξ αυτών είναι μια ενοχλητική πολυφωνία στο εσωτερικό της, η οποία καταδεικνύει ότι η Συμφωνία των Πρεσπών δημιούργησε ρήγματα και ανέδειξε σοβαρές διαφορές αντιλήψεων. Συνήθως η ελεγχόμενη πολυφωνία αποδεικνύεται παράγων που ευνοεί την πολυσυλλεκτικότητα. Στη Ν.Δ. όμως δεν επικρατεί ακριβώς αυτή η συνθήκη, αφού πολλά μαχαίρια έχουν βγει από τα θηκάρια.
Μέχρι στιγμής η προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να τηρήσει ισορροπίες δεν θεωρείται ιδιαίτερα επιτυχημένη, κυρίως επειδή οι φατρίες και οι «ώριμες» πολιτικές φιλοδοξίες διαφόρων παραγόντων του κόμματος εκδηλώνονται σε κάθε ευκαιρία.
Η δυναμική κάθοδος του Γιώργου Βουλγαράκη ως υποψηφίου για τον Δήμο Αθηναίων κόντρα στον Κώστα Μπακογιάννη και οι κόντρες του Άδωνι Γεωργιάδη με άλλα κομματικά στελέχη είναι δύο μόνο από τις εκδηλώσεις του θερμού εσωκομματικού κλίματος. Όπως μάλιστα μπορεί να θυμηθεί οποιοσδήποτε, τα «καπετανάτα» και οι ανταγωνισμοί ουδέποτε έλειψαν στη Ν.Δ.
Ένα δείγμα της σημερινής, αλλά και της μελλοντικής ρευστότητας είναι η επίδραση που μπορεί να έχει στη Ν.Δ. ένα ευρωεκλογικό αποτέλεσμα που θα ενδυναμώνει την ακραία Δεξιά της Ευρώπης.
● Αν έχουν γίνει εκλογές και η Ν.Δ. είναι ήδη κυβέρνηση, η επίδραση στο ευρωπαϊκό πεδίο θα είναι πιθανότατα ευνοϊκή γι’ αυτήν, αφού το ευρωϊερατείο θα είναι αναγκαστικά ελαστικότερο στα ελληνικά «φάλτσα» υπό τον κίνδυνο να εξαπλωθεί παντού στην Ευρώπη η ακροδεξιά... γρίπη.
● Στο εσωτερικό πεδίο, όμως, ανεξαρτήτως του αν θα έχουν γίνει εκλογές και του αποτελέσματός τους, στο εσωτερικό της Ν.Δ. θα ενισχυθούν αυτομάτως οι πολιτικές περσόνες που εκφράζονται από αυτό το κύμα της Νέας Δεξιάς, με κίνδυνο να αποξενωθούν εντός του κόμματός τους οι αποκαλούμενοι «μετριοπαθείς». Οι ισορροπίες που θα πρέπει να κρατήσει ο Μητσοτάκης αυτομάτως θα γίνουν επισφαλέστερες.
Το ασταθές ΚΙΝΑΛΛ
Στο Κίνημα Αλλαγής τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά, αφού η αποτυχία του να υπηρετήσει με συνέπεια τον πολλάκις εξαγγελθέντα «διμέτωπο αγώνα» του το έχει καταστήσει... πεδίο βολής του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν.Δ. Στην περίπτωσή του η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν απλώς η αφορμή και όχι η αιτία των φαινομένων διαφοροποίησης, τα οποία προϋπήρχαν και είχαν στον πυρήνα τους τη στρατηγική των πολιτικών και κυβερνητικών συμμαχιών.
Το επόμενο διάστημα παραμένει τυπικά ανοιχτό το περίφημο «στοίχημα» περί «στρατηγικής ήττας» του ΣΥΡΙΖΑ (στο 25% την έχει προσδιορίσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, στο 28% κινείται η πρόβλεψη του... Άδωνι Γεωργιάδη), αλλά, ακόμη και αν επιβεβαιωνόταν αυτό το σενάριο, δεν θα προέκυπταν αυτομάτως οφέλη για το ΚΙΝΑΛΛ. Αν χρειαστεί να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση της Ν.Δ., τότε η... μοναξιά του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση ενδέχεται να λειτουργήσει έως και καταδικαστικά για τον σημερινό φορέα της Κεντροαριστεράς.
Πολλά λοιπόν τα δύσκολα για όλους όχι μόνο μέχρι την ημέρα της κάλπης, αλλά και την επομένη...
topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου