Ας υποθέσουμε ότι υπήρχε κάπου, κάπως, κάποτε, στην αέναη ιστορία αυτού του κόσμου του μικρού και συνάμα μεγάλου, ένας ηγεμόνας που τηρούσε όλα εκείνα τα κριτήρια που έθεσε ο Νικολό Μακιαβέλι στο ομώνυμο βιβλίο του. Ένας ηγεμόνας δηλαδή που...
καθοδηγείται από την ωφελιμιστική επιλογή των μέσων που εκπληρώνουν τους σκοπούς του. Του οποίου οι πράξεις αποτελούν μάθημα πραγματισμού, ή ακόμα και πολιτικής ωμότητας, απαλλαγμένης από την ιδεολογία, τον ουμανισμό και την παράδοση.
Ακόμα και αυτός ο ηγεμόνας δεν θα είχε πιαστεί ποτέ στα πράσα να διασύρει δημόσια τον λαό του. Και όμως, ο Έλληνας πρωθυπουργός χαρακτήρισε «ακροδεξιούς λαϊκιστές» όσους διαδήλωναν πρόσφατα εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών. Κατά τη διάρκεια του σύντομου διαλόγου που είχε με τον πρόεδρο της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν στο περιθώριο της 5ης Συνόδου των Χωρών του Νότου της ΕΕ ακούγεται να περιγράφει τους συμμετέχοντες στο συλλαλητήριο με τον παραπάνω απαξιωτικό-υβριστικό τρόπο.
Στην ερώτηση του Γάλλου προέδρου για τον όγκο των διαδηλωτών, αναφέρεται σε 70.000 κόσμου, ενώ στην επόμενη ερώτηση για το «αν η πλειοψηφία των πολιτών είναι υπέρ;» απαντά χαμογελώντας «ναι, νομίζω». Δεν παρέλειψε, μάλιστα, να προσθέσει: «τουλάχιστον, η πλειοψηφία των ανθρώπων που μπορούν να σκέπτονται και να ασκούν κριτική με το μυαλό τους». Νάτη, λοιπόν, και η αριστοκρατική-ολιγαρχική αντίληψη από τον ηγέτης της «πρώτη φορά Αριστερά».
Το κατηγορητήριο που μπορεί να απαγγελθεί στον Αλέξη Τσίπρα είναι βαρύ. Μία κοινωνία που βρέθηκε αντιμέτωπη με τη σφοδρή οικονομική κρίση και με μία συνολική απαξίωση στο εξωτερικό «για τους ανίκανους κληρονόμους» διασύρεται ξανά. Αυτή τη φορά από τον άνθρωπο που επέλεξε για να την σώσει. Αυτό αποτελεί πολιτική ιεροσυλία εκ μέρους του Αλέξη Τσίπρα. Επιπλέον, αυτός που επιβεβλημένα από τον ρόλο του οφείλει να ενοποιεί τον λαό, εκφράζει οξύ διχαστικό λόγο. Αντί να σβήνει φωτιές, ανάβει.
Τέλος, ψεύδεται. Ούτε 70.000 κόσμος ήταν στο Σύνταγμα, ούτε εθνικιστές και ακραίοι ήταν όσοι διαδήλωσαν. Απλοί πολίτες ήταν, οικογένειες με παιδιά και ηλικιωμένοι. Μπορεί να μην είναι του γούστου του Αλέξη Τσίπρα, αλλά δυστυχώς για εκείνον αυτός ο κόσμος είναι που τον έστειλε από το περιθώριο της Κουμουνδούρου στο Μέγαρο Μαξίμου. Αυτόν τον κόσμο ορκίστηκε να υπηρετεί. Το να τον διαβάλλει δημόσια, επειδή δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι τα μικρόφωνα είναι ανοιχτά, μοιάζει τουλάχιστον πολιτικά χυδαίο.
Τέλος, ο πρωθυπουργός υπέπεσε στην κλασική παγίδα που στήνει διαχρονικά η αλαζονεία και ο καθεστωτισμός. Το γεγονός, εξάλλου, πως του ήρθαν πολύ εύκολα στην πολιτική του καριέρα, τον έκανε επιρρεπή στο να πέσει σ’ αυτή την παγίδα. Ο σοφός λαός λέει «ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε». Ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να διανοηθεί καν ότι στραβά αρμενίζει.
Συμπεραίνει, λοιπόν, ότι ο γιαλός είναι όχι μόνο στραβός, αλλά και ακροδεξιός λαϊκιστής! Επικίνδυνος ακροδεξιός λαϊκιστής, λοιπόν, όποιος δεν συμφωνεί μαζί του. Αν, όμως, διάβαζε Μακιαβέλι και δεν περιοριζόταν σε “μακιαβελισμούς” θα του υπενθύμιζε ότι «το καλύτερο κάστρο που θα μπορούσε να κατέχει ένας ηγεμόνας είναι η αγάπη του λαού του»...
slpress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.