Τι θα έλεγε, άραγε, ο Χατζιδάκις ...

...για όλα αυτά που μας συμβαίνουν;...
 Φέτος συμπληρώνονται 25 χρόνια από τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι και με αφορμή αυτό το «αργυρούν ιωβηλαίο» θα τον ανακαλούμε και...
θα τον αναζητούμε ακόμα περισσότερο, όχι τόσο για να «τιμήσουμε» τη μνήμη του –ο ίδιος, άλλωστε, απεχθανόταν την αναμνησιολογία και τα μνημόσυνα– αλλά επειδή αυτό κάνουμε αντανακλαστικά εδώ και χρόνια, καθώς έχουμε παγιδευτεί στα τρομερά μας αδιέξοδα. 
Αναζητούμε έναν χαμένο μπούσουλα –έστω και από το υπερπέραν– και κάθε τόσο μονολογούμε και διερωτόμαστε χαζεύοντας το άπειρο: «Τι θα έλεγε, άραγε, ο Χατζιδάκις για όλα αυτά τα δεινά που μας συμβαίνουν, αν βρισκόταν ακόμα ανάμεσά μας;». Βασανιστικά υποθετικό το ερώτημα βεβαίως, αλλά όχι εντελώς άκυρο. 
Αν ζούσε ακόμα, θα ήταν ακριβώς στην ηλικία του Μίκη Θεοδωράκη –ο Χατζιδάκις ήταν γύρω στους τρεις μήνες νεότερος–, με ό,τι ανησυχητικό μπορεί να μας προδιαθέτει αυτό για τον ρόλο που θα διαδραμάτιζε ως εκπρόσωπος μιας εθνικής συνείδησης σε κρίσιμες περιστάσεις. 
Ακόμα κι αν υποθέσουμε, όμως, ότι δεν θα είχε γίνει αναχωρητής και ότι θα ήταν ακόμα παρών στα κοινά, ακμαίος, οξύς και ουσιαστικά παρεμβατικός, παρότι του άρεσε συχνά να λειτουργεί και ως προβοκάτορας για να δει μέχρι πού φτάνουν ο ευσεβισμός και η βαθιά συντηρητική νοοτροπία μας, ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης, δεν νομίζω ότι θα μας βόλευε με τις θέσεις του.   
Ειδικά αν θυμηθεί κανείς πόσο διστακτικός γκουρού, πόσο αλλεργικός στον ρόλο του «εθνεγέρτη» υπήρξε και πόσο βαθιά καχύποπτος με τους ινστρούχτορες πάσης φύσεως, από τους οποίους έχει βρομίσει ο τόπος. Πάντα βρομούσε, αλλά με τον «εκδημοκρατισμό» της ενημέρωσης και το όργιο απόψεων και «επικοινωνίας» στο Ίντερνετ και στα «σόσιαλ», έχουμε μαρτυρήσει πλέον και κοντεύουμε να σιχαθούμε ακόμα και την ιδέα του πολιτικού διαλόγου (και ξέρουμε ποιοι κερδίζουν πάντα όταν το κοινό εξαντλείται από τον «διάλογο» και τις άγονες αντιπαραθέσεις).



Αν ζούσε ακόμα, θα ήταν ακριβώς στην ηλικία του Μίκη Θεοδωράκη –ο Χατζιδάκις ήταν γύρω στους τρεις μήνες νεότερος–, με ό,τι ανησυχητικό μπορεί να μας προδιαθέτει αυτό για τον ρόλο που θα διαδραμάτιζε ως εκπρόσωπος μιας εθνικής συνείδησης σε κρίσιμες περιστάσεις.

Μπορεί να του άρεσε του Χατζιδάκι να παριστάνει κατά περιστάσεις τον προβοκάτορα, αλλά πλέον η προβοκάτσια με τη μορφή της αδιάκοπης τρολιάς αποτελεί μια τερατώδη κοινοτοπία που τα καταπίνει όλα – δεν είναι η σπίθα που θα ανάψει την κουβέντα, είναι η ίδια η κουβέντα.
 Μια προφανής απάντηση στο αρχικό ερώτημα είναι ότι όχι μόνο τα είχε προβλέψει (τα δεινά), πετυχαίνοντας διάνα στις εκτιμήσεις του για την προδιαγεγραμμένη (κακή) μας μοίρα, αλλά είχε φτάσει και βαθιά στη διερεύνηση του ψυχοπαθολογικού μας προφίλ, χωρίς μάλιστα να ξεπέφτει στα γνωστά αυτομαστιγωτικά, φυλετικού τύπου κλισέ/άλλοθι που μεταχειριζόμαστε τακτικά ως νεοέλληνες («δεν είμαστε λαός» κ.λπ.).


Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Δημήτρη Πολιτακη, ΕΔΩ...