καιρός να αναρωτηθούν επ’ αυτού πριν να είναι πολύ αργά, πριν δηλαδή τους πάρει για τα καλά ο κατήφορος συμπαρασύροντας τους πάντες.
Κι αν δεν μπορούν ούτε θέλουν (κάτι που φαίνεται να είναι και το πιθανότερο) να το πράξουν, είναι καιρός να αναρωτηθούν και οι ίδιοι οι πολίτες, με ψυχραιμία και σοβαρότητα, για το πού πάει η Ν.Δ. Ακόμα και οι αντιπολιτευτικές εξαλλοσύνες έχουν το όριό τους. Ένα όριο που -τουλάχιστον από την ηγετική ομάδα ακροδεξιάς κοπής η οποία δίνει τον τόνο- μοιάζει να υφίσταται εντονότατο κίνδυνο υπέρβασής του με ό,τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο για το πολίτευμα και τον τόπο.
Ολοένα και περισσότερο, με ολοένα και περισσότερη ένταση και επιμονή, η Ν.Δ. εμφανίζεται να αντιπολιτεύεται όχι την κυβέρνηση αλλά την ίδια τη δημοκρατία, τις θεσμισμένες εξουσίες της, τις συνταγματικές της οχυρώσεις και το ηθικό της περιβάλλον. Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς; Λες και έσπασαν κάποια φράγματα, λες και κατέρρευσαν κάποια προσχήματα από την στιγμή που ο Μάκης Βορίδης μίλησε για «ελαττωματικές ιδέες» της Αριστεράς ζητώντας από τον Κ. Μητσοτάκη όταν έρθει(;) εν τη βασιλεία του να λάβει μέτρα (τι είδους άραγε;) ώστε η «επάρατος» Αριστερά να μην ξανακυβερνήσει. Και αντί να ανακληθεί στη δημοκρατική τάξη ο αψίκορος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος με τις τσεκουριές του στο πολίτευμα, από εκείνη τη στιγμή η Ν.Δ. μοιάζει... να έκοψε καπίστρι.
Ας μη σταθούμε καν στον -και πρωθυπουργό χρηματίσαντα - Αντώνη Σαμαρά. Σταχτόψυχος ήταν, καμωμένος δηλαδή από αδρανή πολιτικά υλικά που δεν επιδέχονται μετατροπή, και σταχτόψυχος θα «πάει μέχρι το τέλος». Απολύτως συνεπής με το ποιόν του είναι και η μήνυση στον πρωθυπουργό και στους δικαστές που ερευνούν το σκάνδαλο της Novartis, όπως και η αποτρόπαια ομιλία του στο συνέδριο της Ν.Δ. Άκρως επικίνδυνα όμως τα βροντώδη χειροκροτήματα των συνέδρων, που μάλλον ενθουσιάστηκαν με την επιστροφή στον αγνό, άδολο και προπαντός σύγχρονο, εμφυλιοπολεμικό πατριωτισμό. Δεν είναι η Ν.Δ. που θα τον συνέτιζε, είναι ο Σαμαράς που κανοναρχεί τη Ν.Δ. στα πιστεύω του. Και συνεχίζει απτόητος, μηνύοντας την ΟΙΕΛΕ για την κατάπτυστη (εκ μέρους των διωκτών της) υπόθεση της απόλυσης της αείμνηστης Φώφης Μπουλούτα, εμέσσοντας απειλές προς κάθε κατεύθυνση, αποκαλύπτοντας την ακραία οπισθέλκουσα αντίληψή του για τη δημοκρατία.
Βέβαια, από τη φαιά μαζούρκα της Ν.Δ. δεν θα μπορούσε να λείπει ο γνωστός και μη εξαιρετέος Άδωνις. Θα ήταν καταγέλαστος αν δεν ήταν αντιπρόεδρος -ως προσωπική επιλογή Μητσοτάκη- της Ν.Δ. Τώρα είναι επικίνδυνος. Ουκ έστι αριθμός από αφορμές, ψευδορκίες, στρεψοδικίες, διαστρεβλώσεις για να χαρακτηριστεί επικίνδυνος. Τελευταίο -μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές - «κατόρθωμα», η μήνυσή του στην εισαγγελέα Διαφθοράς κυρία Τουλουπάκη. Ένας αποχαλινωμένος αντιπρόεδρος φαιάς φαιδρότητας, ανεπίδεκτος δημοκρατίας, που όμως δίνει τον τόνο της αντιπολιτευτικής αραθυμίας. Χωρίς έλεγχο, χωρίς αιδώ. Αντιθέτως, όποιος τον αγγίζει (Αντώναρος, Πακακώστα), εκβάλλεται του παραδείσιου προθαλάμου εξουσίας...
Κάτι από το οποίο δεν κινδυνεύει ο γραμματέας του κόμματος Λευτέρης Αυγενάκης. Αντιθέτως, η δημοκρατία είναι εκείνη που κινδυνεύει ακούγοντάς τον να εμπλέκει ακόμα και τον Προκόπη Παυλόπουλο σε σενάρια συνταγματικής εκτροπής αν η κυβέρνηση ζητήσει και πάρει ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή. «Δεν θα καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια» ήταν η ακριβής διαπίστωσή του. Αν τούτο δεν συνιστά απειλή για την δημοκρατία, τότε αναρωτιέται κανείς τι είναι. Πάντως σίγουρα όχι υψηλό δημοκρατικό φρόνημα.
Και φτάνουμε στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Από τότε που ξιφούλκησε εναντίον της Αριστεράς («να ξεμπερδεύουμε την Αριστερά για όσα πιστεύει») μοιάζει να έχασε κάθε έλεγχο. Σαν να αποτίναξε κάποιο βάρος, λέει πράγματα που ουδείς ανέμενε από αυτόν. Τα ξεπέρασε και αυτά, θεωρώντας «κίνδυνο για τη δημοκρατία» τη διερεύνηση του σκανδάλου της Novartis και προπαντός διαβλέποντας «κίνδυνο νοθείας» στις εκλογές, τις οποίες έχει ζητήσει απείρως... και ασμένως.
Καιρός λοιπόν να σκεφτούμε πού το πάει η Ν.Δ. επιτιθέμενη σε ακρογωνιαίους λίθους της δημοκρατίας, όπως είναι η Εκτελεστική αλλά και η Δικαστική Εξουσία. Το πράγμα είναι σοβαρότατο. Γιατί, όπως έχει πει και Ραλφ Έμερσον, «όταν επιτίθεσαι για να χτυπήσεις τον βασιλιά, απαιτείται να τον σκοτώσεις».
Τι ακριβώς, λοιπόν, έχουν κατά νου «οι τα φαιά φορούντες» εκ της Ν.Δ.; Όχι τίποτε άλλο, αλλά κάποιοι απ’ αυτούς κρατάνε και τσεκούρι...
Κ. Καναβούρης
avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου