Το παιδί που περιμένει...

Ενα παιδί κάθεται μπροστά σε μια μπλοκαρισμένη ράμπα και περιμένει. Περιμένει να έρθει ο οδηγός που έχει παρκάρει εκεί, να ελευθερώσει τη ράμπα, για να περάσει το δρόμο. Περιμένει να...
το δει ένας άλλος οδηγός, που το έχει συνήθειο να παρκάρει σε ράμπες, και κάτι να συμβεί μέσα στο μυαλό του, κάποια ευαίσθητη χορδή να χτυπηθεί, και να μην τον ξανακάνει.

Το παιδί περιμένει να το δει ο κύριος και η κυρία που φτάνουν στο σούπερ μάρκετ, στο πολυκατάστημα, στο εμπορικό, και παρκάρουν στη μόνη θέση που έμεινε στο πάρκινγκ. Είναι θέση για ΑμΕΑ, αλλά σιγά τώρα, δεν χάλασε κι ο κόσμος, άσε που αν δεν παρκάρουμε εμείς, κάποιος άλλος θα έρθει και θα το βάλει. Τα ξέσπασμα πατέρα που περίμενε επί 45 λεπτά με τον γιο του σε μπλοκαρισμένη διάβαση ΑμεΑ Πατήστε εδώ Το παιδί περιμένει να το δει ο καταστηματάρχης, ο φούρναρης, ο ζαχαροπλάστης, ο ψιλικατζής, και να βάλουν μια ράμπα στο μαγαζί τους, να μπορεί να μπαίνει μέσα.

Το παιδί περιμένει να πάει θέατρο. Σ’ εκείνο το θέατρο που δεν μπορεί να μπει γιατί δεν έχει πρόσβαση. Εκείνη την παράσταση θέλει να δει όμως, τι να κάνουμε! Το παιδί περιμένει να το δει ο ιδιοκτήτης του μπαρ, της καφετέριας, της ταβέρνας και να μη τιγκάρει το πεζοδρόμιο με τραπεζοκαθίσματα, για να μπορεί να περνάει. Να βάλει και μια τουαλέτα της προκοπής, να μπορεί να μπει μέσα να ρίξει ένα κατούρημα.

Τι βάσανο κι αυτό, να βγαίνεις και να μην ξέρεις πού και πώς θα τα κάνεις, αν σου έρθουν. Το παιδί περιμένει να κάνουν αξιοπρεπή πεζοδρόμια με σωστούς οδηγούς όδευσης τυφλών. Να μην βάζουν εμπόδια πάνω τους. Να μην αφήνουν τρύπες, λακούβες, μπάζα, σπασμένα πλακάκια κατά μήκος της πορείας τους. Να μην κάνουν διαδρόμους τυφλών που να καταλήγουν σε σημεία μακριά από τις διαβάσεις, αναγκάζοντας τους ανθρώπους να ριψοκινδυνεύουν διπλά κάθε φορά που περνούν το δρόμο (ένα τέτοιο πεζοδρόμιο υπάρχει στην Καλαμάτα) Το παιδί περιμένει εμάς, να το κοιτάξουμε. Θα το δούμε θέλουμε δεν θέλουμε αυτό το παιδί, θα το προσέξουμε, θα το κατανοήσουμε. Γιατί περιμένει εκεί, μπροστά στη ράμπα, υπομονετικά, μέχρι να πέσει το βλέμμα μας επάνω του. Θα πέσει, και θα μείνει, και θα καταλάβει και θα συγκλονιστεί με την εικόνα και με την αφήγηση και με όσα κουβαλούν, με όσα υπονοούν και με όσα συνεπάγονται.

Το παιδί περιμένει και την πολιτεία. Περιμένει την επιβολή του νόμου και την τιμωρία. Περιμένει τον τροχονόμο να γράφει εκείνους που κλείνουν ράμπες κι εκείνους που παρκάρουν σε θέση ΑΜΕΑ. Το παιδί περιμένει να γίνει κάτι επιτέλους, να πάψει η ατιμωρησία και να περιοριστεί το μπάχαλο. Το παιδί περιμένει να ελευθερωθεί η ράμπα, να συνεχίσει το δρόμο του και τη ζωή του. Το παιδί περιμένει να ζήσει σαν άνθρωπος μέσα στην πόλη του. Πολύ φοβάμαι όμως ότι το παιδί θα περιμένει πολύ γι’ αυτό. Μπορεί η αναμονή του σε έναν δρόμο της Γλυφάδας, μπροστά σε μια ράμπα, να έγινε viral και να σήκωσε κύμα συμπαράστασης, τίποτα ωστόσο δεν φαίνεται να αλλάζει απ’ αυτό. Τίποτα δεν φαίνεται να διορθώνεται στη μεγάλη εικόνα, που μας περικλείει.

Και ειλικρινά, δεν ξέρω πόσο θα πρέπει να περιμένει αυτό το παιδί, μέχρι ν’ αλλάξει κάτι επί της ουσίας, στο κράτος όπου ζούμε. ΥΓ. Πριν λίγες μέρες, λέγαμε για την ταινία μικρού μήκους «Ο αδελφός μου» του Θοδωρή Παπαδουλάκη. Θα μπορούσε να γίνει ακόμα μία ταινία: «Ο γιος μου». Και θα ήταν εξίσου συγκλονιστική...

Λίλα Σταμπούλογλου