Ηταν Πρωτοχρονιά κάπου προς τα τέλη των ’80s. Ο Αγιος Βασίλης με είχε εντυπωσιάσει με τα πλούσια δώρα που μου είχε φέρει, ρεφάροντας για...
την περασμένη χρονιά που ήταν πολύ μικρά και φτωχικά. Οι γονείς μου με είχαν προειδοποιήσει τότε, ότι επειδή είχε να πάει σε πάρα πολλά παιδάκια, δεν μπορούσε να μου φέρει κάτι καλύτερο.
Αλλά τον αμέσως επόμενο χρόνο, οι δουλειές του πήγαν πολύ καλύτερα, κι έτσι με αποζημίωσε κι εμένα με το παραπάνω. Ενα φιλήσυχο μεσημέρι λίγο μετά τις γιορτές, έκανα ό,τι κάνει ένα μοναχοπαίδι για να σκοτώσει την ώρα του: είχα σκαρφαλώσει πάνω σε μία καρέκλα και ψαχούλευα τα πράγματα του πατέρα μου, στα πάνω ράφια του «σύνθετου» που είχαμε στο σαλόνι. Και τότε ήρθα αντιμέτωπη με την απόλυτη προδοσία.
Ανάμεσα σε κάτι χαρτιά, ανακάλυψα την κάρτα που είχα αφήσει παραδοσιακά στον Αγιο Βασίλη δίπλα από το μελομακάρονο-κέρασμα, με την οποία τον ευχαριστούσα προκαταβολικά για τα δώρα του. Εκείνη η στιγμή, ήταν χωρίς αμφιβολία, το πρώτο ηχηρό χαστούκι που διέλυσε μεμιάς την παιδική μου αθωότητα. Ετρεξα έξαλλη στους γονείς μου που κοιμούνταν ανίδεοι, για να τους ξεμπροστιάσω ανεμίζοντας την κάρτα, ως αδιάσειστο στοιχείο της όχι και τόσο καλά στημένης πλεκτάνης τους.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο της Αστερόπης Λαζαρίδου, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου