Υπάρχουν, βεβαίως, και...
αφορμές που δεν είναι μικρές και αξίζουν και ένα, και δύο και τρία δάκρυα παραπάνω. Τέτοια ήταν ο μεγαλύτερος σε διάρκεια τελικός Copa Libertadores στην ιστορία του θεσμού, αφού κράτησε... έναν μήνα παρά μια ημέρα! Το πρώτο παιχνίδι διεξήχθη στις 11 Νοεμβρίου και το δεύτερο έληξε, σε ώρα Ελλάδος, στις 10 Δεκεμβρίου.
Η ρεβάνς μεταξύ Ρίβερ Πλέιτ και Μπόκα Τζούνιορς άργησε (πάρα) πολύ και, για να αποφευχθούν εκ νέου θλιβερές εικόνες που οδήγησαν και στις πρώτες αναβολές, χρειάστηκε οι ομάδες με τους φιλάθλους τους να διανύσουν δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα και να πάνε στην Μαδρίτη. Χαλάλι (τους) όμως...
Αυτό το παιχνίδι ανήκει όντως σε αυτά που λες ότι θέλεις να δεις έστω και μια φορά από κοντά, προτού κλείσεις τα μάτια σου και αποχαιρετήσεις τον μάταιο τούτο κόσμο. Και αυτό έκαναν ο Λιονέλ Μέσι, ο Αντουάν Γκριεζμάν (με φανέλα της Μπόκα και αντιδρώντας σαν οπαδός στην διάρκεια του ματς!), ο Λεονάρντο Μπονούτσι, ο Χάμες Ροντρίγκες και πολλοί ακόμα.
Μόνο ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν εμφανίστηκε στα πέριξ του «Σαντιάγο Μπερναμπέου», γιατί ήταν λέει πολύ νωρίς για να επιστρέψει στο προηγούμενο «σπίτι» του, μετά την αποχώρηση του από την Ρεάλ το περασμένο καλοκαίρι. Δεν πειράζει Κριστιάνο, εσύ (το) έχασες...
Το πρώτο Superclasico που έκρινε Copa Libertadores τα είχε, κυριολεκτικά, όλα: Ωραίο ποδοσφαιρικό θέαμα (εντάξει, όχι σε διάρκεια ούτε σε ποσότητα...), τέσσερα γκολ, μια κόκκινη κάρτα και, βεβαίως, «νοτιοαμερικανικά» μαρκαρίσματα. Αυτά στα οποία ο αμυντικός λέει «θα περάσει η μπάλα ή ο παίκτης, ποτέ και οι δύο».
Η Ρίβερ είναι καλύτερη ομάδα και, παρ' ότι τα χρειάστηκε, πήρε δικαίως το τρόπαιο, το δεύτερο τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Η Μπόκα, όμως, τίμησε την ιστορία και το πρεστίζ της και θα μπορούσε, ακόμα και όταν έπαιζε με εννέα, αφού ο Φερνάντο Γκάγκο που είχε μπει αλλαγή δεν άντεξε και αποχώρησε τραυματίας, να στείλει το ματς στα πέναλτι, έχοντας δοκάρι και με τον τερματοφύλακά της να παίζει ουσιαστικά ως σέντερ φορ στο τελευταίο πεντάλεπτο του έξτρα ημιώρου.
Αφορμές για δάκρυα, πολλές: Οι αντιδράσεις του κόσμου, σε όλη την διάρκεια του αγώνα, με προσευχές, με κλάματα, με απόγνωση ή με τρελή χαρά, συναισθήματα που επιβεβαιώνουν ότι το ποδόσφαιρο στην Αργεντινή είναι πράγματι θρησκεία και όχι απλώς ένα άθλημα...
Οι αντιδράσεις των ποδοσφαιριστών, οι οποίοι έκλαιγαν από χαρά για τη νίκη ή από λύπη για την ήττα. Είπαμε, ακραία τα συναισθήματα, αλλά αφιερωμένα σε ένα άθλημα που αποκτά άλλες διαστάσεις όταν μιλάμε για τη Νότιο Αμερική. Και στην Βραζιλία, άλλωστε, έτσι ζουν την μπάλα (όχι το ποδόσφαιρο)...
Αν αγαπάς αυτό το άθλημα, αν μεγάλωσες μαθαίνοντας πώς να το αγαπάς και να ανακαλύπτεις τις ομορφιές του (αλλά και τις ασχήμιες του), δεν μπορεί παρά να συγκινηθείς με όσα είδες το βράδυ της Κυριακής (09/12) στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», έστω και αν το έκανες μέσω ενός τηλεοπτικού δέκτη και όχι όντας εκεί, στην καρδιά των γεγονότων.
Θα με συγχωρήσετε, αλλά εγώ θέλω να κλαίω με το ποδόσφαιρο. Να συγκινούμαι με την χαρά, με την θλίψη, με την απόγνωση, με την έκσταση, με όλα τα συναισθήματα που με πλημμύρισαν στον συναρπαστικό δεύτερο τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες, παρ' ότι δεν υποστήριζα κάποια από τις δύο ομάδες. Υποστήριζα, όμως, το ποδόσφαιρο.
Αφήνοντας στην άκρη την βρωμιά, τα στημένα, τις μίζες και όλα τα άσχημα (και είναι πολλά) που προκύπτουν από την εμπορευματοποίηση του αθλήματος. Συγχωρέστε με, εγώ είμαι και θα παραμείνω εσαεί ρομαντικός.
Και θα συγκινούμαι και θα κλαίω με τις εικόνες που τόσο με γέμισε αυτό το παιχνίδι, ευχόμενος κάποια στιγμή, ο Θεός του ποδοσφαίρου να με αξιώσει να ζήσω ένα Superclasico στο Μπουένος Άιρες. Όταν, άλλωστε, θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί να τα καταφέρεις, όπως έγραψε και ο αγαπητός Πάουλο Κοέλιο στον «Αλχημιστή»...
Αλέξανδρος Λοθάνο
sdna.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου