Mα πόσο μεγάλωσε ο Νίκος?...
Όταν ακούς τον Νίκο Χατζηνικολάου να συνεντευξιάζεται με καλλιτέχνες κάθε Παρασκευή στον Real fm, νιώθεις –ιδιαίτερα αν είσαι λίγο ή πολύ μεγαλύτερός του– ότι σε έχουν αρπάξει οι σαρκοβόρες μασέλες των γηρατειών και σε αλέθουν. Το ίδιο...
θα ένιωθες ακούγοντας το πρωί της
Παρασκευής να παίρνει συνέντευξη από την Ελεωνόρα* Ζουγανέλη. Γιατί, μέσα στις ερωτήσεις για τα τραγούδια στην εποχή τού Διαδικτύου, την ποιότητα της σημερινής μουσικής, την τεχνική αξιολόγηση του ήχου και άλλα συναφή, τον άκουγες να λέει ότι όταν ήταν νέος ψαχνόταν πολύ ώσπου να καταλήξει σε ποιον ενισχυτή ήχου ή ποια ηχεία θα αγοράσει.
Είπε και κάτι ακόμα: ότι για έναν (σπουδαίο, πράγματι) δίσκο της εποχής, πέρασε καιρός για να αντιληφθούν πόσο ωραία ήταν μερικά τραγούδια του που αρχικά δεν τα είχαν προσέξει. Ήταν το Φορτηγό, του Σαββόπουλου! Το οποίο για να το εκτιμήσει θα έπρεπε να ήταν –το λιγότερο– 14, 15, 16 ετών. Αλλά το Φορτηγό άρχισε να κυκλοφορεί στους μελωδικούς δρόμους το 1966, όταν ο δημοσιογράφος ήταν τεσσάρων!
Όμως –για να μην τον παρεξηγούμε– το Φορτηγό το ανακάλυπταν οι γενιές τού τότε σιγά σιγά, με μια διαχρονικότητα που δεν υπάρχει στις σημερινές μουσικές εκδόσεις. Και πολλές γενιές, με αρκετή χρονική διαφορά μεταξύ τους, μεγάλωσαν, μεγαλώσαμε, με τον Σαββόπουλο και όλες αυτές οι γενιές έζησαν το Φορτηγό σαν να είχε κυκλοφορήσει στις μέρες τους.
Τώρα που το διόρθωσα λίγο, να πω την κακιούλα μου. Σιγουρεύτηκα ότι ο Χατζηνικολάου έχει μεγαλώσει όταν κάποια στιγμή προσφώνησε την Ελεωνόρα ως «Ισιδώρα μου», που είναι το όνομα της μαμάς της, της Ισιδώρας Σιδέρη. Παραδρομή ή... ηλικιακή σύγχυση;
Επιμύθιο
Και επειδή τα παιχνίδια με τις ηλικίες μπορεί να είναι τραυματικά για όλα τα μεγάλα αγόρια, ας σοβαρευτούμε. Τα 50 συν χρόνια είναι μια πολύ δημιουργική περίοδος, ιδιαίτερα για δημοσιογράφους, καλλιτέχνες κ.λπ.–άσχετα αν καταλαβαίνουν μερικά χρόνια μετά ότι τότε, στα πενήντα, ήταν ακόμα δημιουργικά νέοι. Στα κινηματογραφικό «Πενήντα φορές άνοιξη», μια γηραιά ανθρωπολόγος (ή κάτι τέτοιο) έλεγε με στοιχεία και σχεδιαγράμματα ότι στην κορυφή της ηλικιακής πυραμίδας ο άνδρας βλέπει πίσω τι έφτιαξε, κοιτάει μπροστά τι μπορεί να φτιάξει και είναι πολλά. Αγκαλιάζει το παρελθόν όπως αγκαλιάζει και το μέλλον Κάπως έτσι το θυμάμαι ότι το διατύπωσε, τουλάχιστον σε ελεύθερη μεταφορά.
Σύμφωνοι, αυτά μπορεί είναι παρηγοριές για τους πενηντάρηδες για τους «Παλιούς μας φίλους», που προέρχονται από το Φορτηγό και αυτοί. Από το οποίο ο Σαββόπουλος μας υποσχόταν πως όταν ο κόσμος μας θα καίγεται, όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται «εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω
τις μέρες τις παλιές». Ο Διονύσης κράτησε την υπόσχεσή του –και ας κάποιοι το (τον) αμφισβητούν
harddog-sport.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου