τη λιτότητα στην οικονομία επιφέρει και τη λιτότητα στη δημοκρατία. Στον υπόνομο των νεοφασιστικών μορφωμάτων εξέβαλαν ο θυμός, οι άναρθρες κραυγές απελπισίας, αλλά και το ρατσιστικό μίσος για τον «άλλο», τον «ξένο», τον «μετανάστη».
Ο τελευταίος γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος στον οποίο φορτώνονται τα δεινά που δημιουργούν τα ιερατεία της οικονομίας που επικρέμαται ως ειμαρμένη και δαμόκλειος σπάθη πάνω από την πολιτική και τον πολίτη. Ζωή στ’ αζήτητα αυτή του μετανάστη, ιός που μολύνει την καθαρότητα της φυλής και μπορεί να εξοντώνεται ατιμωρητί. «Ζωή που δεν αξίζει να βιωθεί» (κατά την επανάληψη των ναζιστικών νόμων της Νυρεμβέργης ως τραγωδίας), αυτή ενός αδύναμου ανθρώπου που γίνεται βορά του μαινόμενου όχλου των «κυρ Παντελήδων» και παρουσιάζεται ως επικίνδυνος ναρκομανής που οπλοφορεί. Απόβλητη και ανάξια να μορφωθεί ή να κρατήσει την ελληνική σημαία η ζωή παιδιών προσφύγων για τους «αγανακτισμένους» συλλόγους γονέων και κηδεμόνων. «Υπάνθρωποι» και κατώτερες φυλές οι «γυφτοσκοπιανοί», οι «αλβανοί» και οι «αντιφά», που τους αξίζει ένα μαχαίρι στην καρδιά, δικαιώνουν την αυτοδικία και περιβάλλουν με το φωτοστέφανο του ήρωα το Καλάσνικοφ που πυροβολεί διεκδικώντας «χαμένες πατρίδες».
Σαν έτοιμος από καιρό ο δολοφόνος του Αλβανού εργάτη γης Πετρίτ Ζίφλε, του «κυρίου Πέτρου» όπως τον γνώριζαν οι κάτοικοι της Λευκίμμης. Οπλισμένη κι έτοιμη να ανοίξει πυρ από καιρό η καραμπίνα του χρυσαυγίτη δράστη: οπλισμένη από μια έξαλλη κι ετοιμοπόλεμη εθνικοφροσύνη που διαιρεί, διχάζει και όζει μίσος. Οπλισμένη από τους θεματοφύλακες της καθαρότητας της ελληνικής φυλής και την τεστοστερόνη του γυμνασμένου μπράτσου με τη σβάστικα που παραδίδει μαθήματα πατριωτισμού ομνύοντας σε αυτούς που λεηλάτησαν την πατρίδα του.
Ο εθνικιστικός παροξυσμός που πυροδότησε η Συμφωνία των Πρεσπών δεν βεβήλωσε μόνο μνημεία και τόπους μνήμης, αλλά ασέλγησε και στην ιστορία συνεπικουρούμενος από τους παραχαράκτες της. Αναζήτησε ταυτότητα στους αρχέγονους μύθους του περιούσιου λαού που άπαντες επιβουλεύονται κι έρμα στο αρχαιοελληνικό κλέος της περικεφαλαίας και του Βουκεφάλα, βάζοντας σε παρένθεση ή παραγνωρίζοντας όλη τη νεότερη και σύγχρονη ιστορία.
Το χέρι που όπλισε την καραμπίνα είναι το ίδιο που έριξε στα σχολικά προαύλια εθνικιστικό δηλητήριο μεταλλάσσοντας τα νεανικά όνειρα στους εφιάλτες του φασισμού που «ευαγγελίζεται» έναν κόσμο που φτιάχνεται με τα υλικά του μίσους. Είναι το χέρι που γράφει στον τοίχο «η δημοκρατία πρόδωσε τη Μακεδονία», καλά ασκημένο στις ανορθογραφίες μιας ιστορίας που αρνείται τους νεκρούς του Πολυτεχνείου και θεωρεί περιττό τον εορτασμό του, όπως δήλωσαν ανερυθρίαστα οι σχολάρχες των μαθητών-πελατών...
Φωτεινή Βάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου