…Τώρα που το 2018 ετοιμάζεται να δώσει τη σκυτάλη στο νέο έτος, αφήνω στην άκρη την Συμφωνία των Πρεσπών, τις δηλώσεις του Σγουρίδη, τις επερχόμενες εκλογές και της λογής αντιμαχίες. Καλά να ΄μαστε κι έχουμε καιρό γι΄αυτά.
Παλιά στην...
εφημερίδα, λίγο πριν σβήσουν τα φώτα της χρονιάς, έμενα σχεδόν τελευταίος. Μού άρεσε να χαζεύω την φθίνουσα κίνηση στους διαδρόμους, να βλέπω τους συναδέλφους να φεύγουν με δωράκια για τα παιδιά τους και ν΄ακούω τις τυπικές ευχές για καλή χρονιά…
Πάντα μου άρεσε αυτή η ρωγμή του χρόνου. Αλλά και οι γιορτές γενικότερα. Το Πάσχα, οι Απόκριες, οι εθνικές επέτειοι. Κυρίως μου άρεσε η αναμονή. Γιατί έτσι κυλούσε πιο αργά ο χρόνος, αυτός ο ανυπόφορος τερμίτης που σιγοτρώει το είναι μας.
Όταν πλησίαζαν Χριστούγεννα, πλημμύριζε το γραφείο μουσική μπαρόκ. Το ίδιο και το Πάσχα, με Μπάχ και Ρέκβιεμ διαφόρων και με την τιβί ανοιχτή για απ΄ευθείας μεταδόσεις από τις εκκλησίες την Εβδομάδα των Παθών.
«Δεν σε ήξερα για θεοσεβούμενο», μου είπε μια μέρα χαμογελαστός ο αείμνηστος Φυντανίδης. Δεν ήμουν. Αλλά με συγκινούσε-και με συγκινεί- το πνεύμα των Χριστουγέννων και του Πάσχα…
Εκείνο που με εκνεύριζε τότε-και σήμερα πολύ περισσότερο- είναι η επέλαση της πολιτικής ορθότητος που δεν επιτρέπει να πείς «Καλά Χριστούγεννα», αλλά να αρκείσαι στο ωχρό «καλές γιορτές». Για να μην ενοχλούνται τάχα οι αλλόθρησκοι, οι Αγνωστικιστές και οι άθεοι.
Μια φορά μάλιστα συνέβη και το εξής: Όταν ανέλαβε ο Καμίνης τον Δήμο της Αθήνας, δόθηκε εντολή στον 9.84 να μην λένε οι δημοσιογράφοι και οι παραγωγοί «Καλό Πάσχα» και «Καλή Ανάσταση», αλλά να αρκούνται στο «Καλές Γιορτές».
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Γιάννη Τριαντη, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου