Χειμαρρώδης η Έλενα Ακρίτα και ανυποχώρητη, απαντά μέσω του Lifo.gr στον Μάρκο Σεφερλή «πληγώσανε το παιδί του αυτά που έγραψα εγώ και όχι αυτά που γράφει και παρουσιάζει ο πατέρας του στο Δελφινάριο;» και προειδοποιεί ότι...
σκέφτεται να κινηθεί νομικά εναντίον εκείνου αλλά και όσων απειλούν τη ζωή της.
Aπαντά αν έχει στο απυρόβλητο τον Τσίπρα, σχολιάζει τη «μετεωρική ανέλιξη» της Νοτοπούλου και λέει ποιος νέος πολιτικός έχει τα χαρακτηριστικά του ηγέτη του νέου αιώνα.
Σε αυτήν τη συνέντευξη η Έλενα Ακρίτα υπόσχεται ότι δεν θα σταματήσει να μιλά για τον Ζακ μέχρι να τιμωρηθούν οι ένοχοι, εξηγεί τι την οργίζει και την κάνει να σηκωθεί από το πληκτρολόγιο, θυμάται τη συνέντευξη που πήρε από τον Ελύτη (όχι, δεν είναι αυτό που νομίζετε…), αποκαλύπτει το θέμα του βιβλίου της που θα κυκλοφορήσει το 2019 με πρωταγωνίστρια την Αθήνα.
Αλλά μιλά και για τις τρεις τραυματικές εμπειρίες που έζησε στην παιδική της ηλικία –η πρώτη όταν ήταν μόλις έξι ετών– που πυροδότησαν στην κατάθλιψη.
― Έχω ένα δημοσιογραφικό τικ, ρωτάω πάντα για την πρώτη ανάμνηση που έχει από τη ζωή του ο συνεντευξιαζόμενος. H δική σας;
Πρέπει να ήμουν ενάμιση έτους. Γεννήθηκα εδώ, στη Φιλοθέη, και έχω την εικόνα μου να είμαι σε μια παλιά μαύρη μπερζέρα της γιαγιάς, της Λουκίας Γιαβάσογλου, από την πλευρά της μητέρας μου. Δίπλα ήταν το πιάνο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κρατάω ένα παιχνίδι και τη γιαγιά να απλώνει προς την πλευρά μου για να παίξει μαζί μου κι εγώ να γελάω πολύ. Πρέπει να ήταν κάποια γενέθλια.
― Μια εικόνα χαράς η πρώτη στη ζωή σας.
Πάρα πολύ μεγάλης χαράς. Οι πίκρες ήρθαν αργότερα.
― Αναφέρεστε στον θάνατο του πατέρα σας στα εννιά σας χρόνια;
Όχι. Κι εγώ έτσι πίστευα. Όταν όμως άρχισα να δουλεύω με τον ψυχίατρό μου για το θέμα της κατάθλιψης, ενώ νόμιζα ότι έχει πυροδοτηθεί στο υποσυνείδητό μου εξαιτίας του θανάτου του πατέρα μου, ο ψυχίατρος μού είπε ότι ενεργοποιήθηκε πολύ νωρίτερα, όταν ήμουν έξι ετών.
― Τόσο νωρίς; Τι συνέβη;
Η μητέρα μου είχε μια εξωμήτρια κύηση, αρχές της δεκαετίας του '60, και κόντεψε να πεθάνει. Θυμάμαι να κρατώ ένα μπουκετάκι λουλούδια και να με πηγαίνει ο πατέρας μου στο νοσοκομείο. Τότε πίστευα ότι θα χάσω τη μαμά μου, τον πυλώνα της ζωής μου. Ο ψυχίατρος, λοιπόν, μου είπε ότι από κει ξεκίνησαν όλα. Και μετά από τέσσερα χρόνια έφυγε ο πατέρας μου.
― Δηλαδή, σκέφτεστε να κάνετε μήνυση στον Σεφερλή;
― Το σκέφτομαι πολύ σοβαρά...
― Ο Λουκής Ακρίτας…
Ήταν πραγματικά ένας άνθρωπος εκτός του κόσμου τούτου. Ένας σπουδαίος άνθρωπος. Ήταν πολύ δημοκράτης και αντιμοναρχικός και έλεγε πάντα με καμάρι «την κόρη μου τη μεγαλώνω με αρχές. Όταν ακούει για παραμύθια με πρίγκιπες φεύγει τρέχοντας». Εγώ, όμως, κρυφά τα διάβαζα. Δεν το έμαθε ποτέ.
― Αλήθεια, μπορεί ένα παιδί εννέα ετών να έχει επίγνωση του πόσο σπουδαίος είναι ο πατέρας του;
Όταν πέθανε ήταν υπουργός Παιδείας. Αντιλαμβανόμουν το δημόσιο αξίωμα που κατείχε, έβλεπα την τεράστια μαύρη κούρσα Buick που είχε –τα υπουργικά αυτοκίνητα της εποχής–, τη μητέρα μου να ετοιμάζεται για τις δεξιώσεις και να φοράει τα μακριά ως ψηλά στο χέρι γάντια… Κυρίως, όμως, αντιλαμβανόμουν τη βαθιά δημοκρατικότητα του πατέρα μου, την αγάπη του για τα ζώα σε μια εποχή που η φιλοζωία δεν ήταν καθόλου διαδεδομένη. Ένας άνθρωπος από αλλού. Θυμάμαι, μια φορά είπα «σκατά» και μου είπε «παιδί μου, μη λες αυτήν τη λέξη» κι εγώ απάντησα «σκατά, σκατά, σκατά». Φυσικά, τι άλλο θα έκανα;
― Σας τιμώρησε;
Με ακούμπησε στο χέρι, ένα απλό pat, σαν χάδι, σαν να μου λέει «έλα, σταμάτα!». Μετά από καιρό μού είπε η μαμά ότι εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκε, περπατούσε πάνω-κάτω στο δωμάτιο κι έλεγε: «Τι κακούργος που είμαι. Πώς το έκανα αυτό στο παιδί μου». Το οποίο παιδί δεν είχε καταλάβει καν το pat στο χέρι. Αυτός ήταν ο Λουκής Ακρίτας που εγώ ξέρω, που μου έδωσε, μαζί με τη μητέρα μου, όσες αρχές έχω. Και, βέβαια, η τρίτη πίκρα ήταν όταν ήμουν δώδεκα χρονών και συνέλαβαν επί χούντας τη μητέρα μου ως ηγετικό στέλεχος του Πατριωτικού Μετώπου, μιας αντιφασιστικής αγωνιστικής ομάδας, και την καταδίκασαν σε κάθειρξη δέκα χρόνων. Βγήκε μετά από έναν χρόνο, όταν δόθηκε μια γενική αμνηστία.
Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη της Έλενας Ακρίτα στη lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου