Σε ένα δικαστήριο ακόμα και ο πιο σκληρός εγκληματίας αντιμετωπίζεται με επιείκεια όταν δείξει μεταμέλεια για τις...
πράξεις του. Αντιστοίχως, ένας αμετανόητος επιβαρύνει τη θέση του.
Ο Κώστας Σημίτης έχει πολιτικά «καταδικαστεί» από την κοινωνία στις εκλογές του 2004. Πλέον «καταδικάζεται» και από τους ίδιους του τους συντρόφους στο ΚΙΝΑΛ, που δεν μπαίνουν στον κόπο να υποστηρίξουν τα πεπραγμένα της διακυβέρνησής του. Πώς άλλωστε θα μπορούσαν να το κάνουν όταν, ο ένας μετά τον άλλο, βασικοί του συνεργάτες παίρνουν την άγουσα για τον Κορυδαλλό;
Συνήθως, όσο περνάει ο χρόνος από τη λήξη της θητείας τους, οι πολιτικοί γίνονται συμπαθέστεροι στα μάτια της κοινής. Ο Κώστας Σημίτης συνιστά εξαίρεση. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο μειώνονται εκείνοι που κρίνουν θετικά την περίοδο της διακυβέρνησής του.
Η συνέντευξη
Ωστόσο, ο ίδιος μοιάζει να μην ενδιαφέρεται για τη γνώμη της κοινωνίας. Στη συνέντευξή του στους Σήφη Πολυμίλη και Δήμητρα Κουστάλλη για το Βήμα της Κυριακής, ο πρώην πρωθυπουργός εμφανίζεται αμετανόητος. Συγκεκριμένα:
Επιμένει στην άποψη ότι: «Η διαφθορά είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο», το οποίο συναρτάται από «τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας των θεσμών και την εμπέδωση της κοινωνικής συνείδησης.»
«Ξεχνάει» όμως να αναφέρει ότι το όντως προβληματικό κοινωνικό πλαίσιο επ' ουδενί αποτελεί δικαιολογία ούτε για αυτούς που βάζουν το δάχτυλο στο μέλι ούτε για αυτούς που θα έπρεπε να προστατεύουν το... μέλι. Πολύ περισσότερο, ο κ. Σημίτης δεν εξηγεί πώς συνέβη στην περίοδο της διακυβέρνησής του η διαφθορά να εκτοξευτεί σε δυσθεώρητα επίπεδα, όπως άλλωστε προκύπτει και από τις διαδοχικές καταδίκες υπουργών του.
Επαναλαμβάνει ότι ίδιος δεν φέρει καμία ευθύνη. «Ευθύνη θα υπήρχε αν οι παρανομίες είχαν γίνει γνωστές και δεν τους έδωσα καμία συνέχεια», λέει χαρακτηριστικά. Προσθέτει δε ότι «κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας μου δεν υπήρξε οποιαδήποτε πληροφορία ή στοιχείο για την ύπαρξη παράνομων δραστηριοτήτων».
Πέραν του ότι προκαλεί το δημόσιο αίσθημα όταν δεν κάνει την παραμικρή (έστω και προσχηματική) αυτοκριτική για όσα έγιναν επί κυβερνήσεων του, οι ισχυρισμοί του συνιστούν τον ορισμό της πολιτικής ευθύνης: Όταν οι υπουργοί κάνουν πάρτι με το δημόσιο ταμείο και ο πρωθυπουργός (κατά δήλωσή του) δεν αντιλαμβάνεται απολύτως τίποτα, τότε απλώς είναι ανεπαρκής για τη θέση του. Οι πολιτικοί δεν κρίνονται μόνο από τις πράξεις τους αλλά και από τις παραλείψεις τους.
Οι πρακτικές Σημίτη
Με τη νηφαλιότητα που φέρνει η απόσταση του χρόνου, μπορούμε πλέον να κρίνουμε ορθότερα την περίοδο Σημίτη. Οι κυβερνήσεις Σημίτη:
Έβαλαν την Ελλάδα στην ΟΝΕ χάρη στη «δημιουργική λογιστική», υπονομεύοντας μακροπρόθεσμα την προοπτική της οικονομίας, όπως αποδείχτηκε με τη χρεοκοπία του 2010.
Ευαγγελίστηκαν τον εκσυγχρονισμό, όμως αναπαρήγαν τις πλέον τοξικές παλαιοκομματικές πρακτικές, με προεξάρχουσα αυτή τη μίζας στις δημόσιες προμήθειες.
Το Μνημόνιο και οι δικαστικές αποφάσεις απέδειξαν ότι «ο βασιλιάς ήταν γυμνός». Μένει ο Κώστας Σημίτης (σχεδόν) μόνος να επιμείνει ότι τα γεγονότα δεν συνέβησαν έτσι όπως τα ζήσαμε όλοι. Μόνο που η πραγματικότητα είναι επίμονη...
Τάσος Τσιφόρος
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου