πρόκειται περί «υποκινούμενης εξέγερσης από διαδικτυακούς εκπροσώπους λαϊκιστικών κομμάτων της Γαλλίας και της ευρωπαϊκής περιφέρειας», λένε, προκειμένου «να στηθεί ένα σκηνικό κατάρρευσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι μια ανόητη εκδοχή, μια θεωρία συνωμοσίας με υπερσυντέλικο στόχο: το «σκηνικό κατάρρευσης» της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει στηθεί απ’ την ίδια την πολιτική ηγεσία της και την Κομισιόν πολλά χρόνια πριν. Με τους θεσμούς – πυλώνες της να στηρίζονται στις πλάτες των Ελλήνων και των άλλων πληβείων του ευρωπαϊκού Νότου∙ να τους συντρίβουν και να συντρίβονται. Και τι εξωφρενικό, μόνο η κυβερνώσα ευρωπαϊκή Αριστερά δείχνει να ανησυχεί∙ με προεξάρχοντα τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι η Ε.Ε. πρέπει να αλλάξει για να μην καταρρεύσει.
Αντίθετα, η ευρωπαϊκή Δεξιά ζει με την αυταπάτη μιας τσάτρα – πάτρα συντήρησης του υπαρκτού συστήματος, ενώ οι εκ δεξιών και εξ ευωνύμων ακραίοι φαντασιώνονται την ευρωπαϊκή κατάρρευση ως εθνικιστικό θρίαμβο ή ως… ανατροπή, αντίστοιχα. Και οι σοσιαλδημοκράτες φυτοζωούν ως εκκρεμές, μεταξύ δεξιάς φθοράς και αριστερής αφθαρσίας.
*******
Υπάρχουν μη αναστρέψιμα στοιχεία μέσα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αλλά η «κατάρρευση» είναι, κυρίως, θέμα ελλείμματος ικανής πολιτικής ηγεσίας. Mε παρενέργεια μιαν ολέθρια διάβρωση της Δημοκρατίας: «Η λειτουργική δημοκρατία διαβρώνεται ως φυσικό αποτέλεσμα της συγκέντρωσης της οικονομικής δύναμης, η οποία μεταφράζεται ταυτόχρονα σε πολιτική εξουσία με οικεία μέσα, αλλά διαβρώνεται και για λόγους βαθύτερους, που αφορούν περισσότερο το επίπεδο των αρχών», λέει ο Νόαμ Τσόμσκι. Και εξηγεί ότι η μεταβίβαση της λήψης αποφάσεων από τον δημόσιο τομέα στην «αγορά» γίνεται από δημόσιους θεσμούς– στους οποίους οι ψηφοφόροι έχουν κάποιο δικαίωμα λόγου, στον βαθμό που λειτουργεί η δημοκρατία– προς τις ιδιωτικές τυραννίες, τις εταιρείες που κυριαρχούν στην οικονομία… Και στην πολιτική… Και στους πολίτες…
Αποτέλεσμα, ο περίφημος θατσερικός κόσμος, «ένας κόσμος όπου δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα». Άτομα που συνθλίβονται και αγανακτούν και σκαρώνουν διαδικτυακές εξεγέρσεις. Όπως αυτή των Ελλήνων του 2010 – 2011. Κι όπως αυτή των Κίτρινων Γιλέκων στη σημερινή Γαλλία του Μακρόν.
«Ο Μακρόν δεν είναι παρά μια επιθανάτια συστημική κραυγή αγωνίας, ο τελευταίος σπασμός του συστήματος», προφήτευε ο Γάλλος οικονομολόγος Φρεντερίκ Λορντόν,αμέσως μετά την εκτόξευσή του (Ιούνιος 2017) απ’ το πουθενά στον προεδρικό θώκο της 5ηςΓαλλικής Δημοκρατίας: «Μιλάει χωρίς να λέει τίποτα, δεν λέει τίποτα αλλά δεν παύει στιγμή να ‘το’ σκέφτεται, να είναι ταυτόχρονα εντελώς κενός και επικίνδυνα πλήρης…».
*******
Η… επικίνδυνη πληρότητα του ανδρός εκφράστηκε απολύτως με τον συστημικό τρόπο – μεγάλο μαστίγιο (καταστολή) και μικρό καρότο (αποδοχή μόλις τεσσάρων από τα 42 αιτήματα των εξεγερμένων) – με τον οποίο αντιμετώπισε τα Κίτρινα Γιλέκα. Στη δε «κενότητά» του, οι politically correct δημοσιογράφοι πιστώνουν την καθυστέρηση αντίδρασής του και τις συνέπειές της∙ την επιδημική εξάπλωση της …ασθένειας με τον κωδικό «Κίτρινα Γιλέκα» στην ευρωπαϊκή περιφέρεια:
«Τα Κίτρινα Γιλέκα κινητοποιούνται σε πολλές, πλην της Γαλλίας ευρωπαϊκές χώρες. Ωστόσο, στα αιτήματα αυτών των κινημάτων, αποτυπώνεται μια σαφής διαφοροποίηση από τα ‘αυθεντικά’ gilets jaunes», σημειώνει η γαλλική Libération. Και εξηγεί: ενώ στο Βέλγιο και στη Σερβία τα «Γιλέκα» ζητούν μείωση της φορολογίας καυσίμων, στη Γερμανία και την Ολλανδία διαδηλώνουν ενάντια στους μετανάστες, στην Αγγλία κινητοποιούνται παρτιζάνοι του Brexit υπό την αιγίδα του ευρωφοβικού Ukip, στην Ιταλία κινούνται επίσης ευρωφοβικά, ενώ στη Βουλγαρία και την Ισπανία έχουν ως βασικό αίτημα τη μείωση της φορολογίας, κλπ. κλπ.
Μιλάμε για ΤΟ μπέρδεμα! Που, ακόμα και χωρίς την καταγραφή των Κίτρινων Γιλέκων…Λαφαζάνη στη λίστα της «Libé», συμβάλλει στη θεωρία συνωμοσίας που θέλει τα Κίτρινα Γιλέκα αποκύημα δεξιών και αριστερών εξτρεμιστών με στόχο την… κατάρρευση της ΕΕ.
Για το τέλος κράτησα ένα σχόλιο της Ναταλί Νουγκερέντ (Guardian), που ίσως βάζει τα πράγματα στη θέση τους: «Η αναταραχή και το χάος στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες είναι ‘βούτυρο στο ψωμί’ των εξτρεμιστών ολόκληρης της Ευρώπης: το έπαθλο που διεκδικούν όλοι τους, από τους σκληροπυρηνικούς του Brexit ως τους Ιταλούς ακροδεξιούς του Σαλβίνι και τους προπαγανδιστές του Πούτιν, είναι η κατάληψη δια της νόμιμης οδού του Ευρωκοινοβουλίου, στις επερχόμενες ευρωεκλογές του Μαΐου».
Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου