ισχυρότερο, τουλάχιστον στο μυαλό όσων δυσκολεύονται να διακρίνουν την εικονική πραγματικότητα από την απτή. Αλλο να διαβάζεις κάτι σε μία εφημερίδα, άλλο να το βλέπεις σε δέκα κανάλια.
Σιγουρεύεσαι ότι βλέπεις την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Αφοπλίζεσαι. Αυτός ο χαμογελαστός κύριος με τη λευκή ποδιά, σκέφτεσαι, που μιλάει για φάρμακα ή βιταμίνες, δεν γίνεται να λέει ψέματα, γιατρός άνθρωπος. Γιατί είσαι βέβαιος πως είναι γιατρός. Αλλιώς, ξανασκέφτεσαι, δεν θα τον άφηναν να κοροϊδεύει κατάμουτρα τόσο κόσμο. Κάποιος θα του τράβαγε το αυτί.
«Μα μόνο οι αγαθούληδες θα πίστευαν πως όσα βλέπουν στην τηλεόραση είναι αληθινά και τίμια», θα πουν οι ξύπνιοι. Σωστά. Αλλά με την προϋπόθεση πως η αγαθότητα, η αφέλεια, η πτωχεία τω πνεύματι (όπως κι αν εννοηθεί) εξαλείφθηκαν ως διά μαγείας από προσώπου γης, ιδίως από την ελληνική γη, όπου και ζούμε. Και ζούμε μαζί με χιλιάδες χιλιάδων που πίστεψαν (ή πιστεύουν) τον Σώρρα, τον Τσάκα, τον Λιακόπουλο, που πουλάει αγιασμένα βότανα και τρίτη (ή πέμπτη;) Ελληνική Αυτοκρατορία, τον Βελόπουλο, που πλασάρει κηραλοιφές με μπόλικη Μακεδονία, τους ψευτοαστυνομικούς, που αποσπούν διχίλιαρα «για να γλιτώσουν τον συγγενή σου από τη φυλακή».
Ζούμε μαζί με μυριάδες μυριάδων που πίστεψαν στον Γιάννο Παπαντωνίου και τον «χρηματιστηριακό σοσιαλισμό» ή στο «όραμα των πιο καθαρών Ολυμπιακών στην Ιστορία», που ούτε ως προς την ντόπα ήταν καθαροί ούτε οικονομικά. Μαζί με χιλιάδες ανθρώπους που πίστεψαν ότι, επί δημοψηφισμάτων, το «όχι» και το «ναι» είναι ταυτόσημα και εναλλάξιμα. Ή ότι ο καλύτερος τρόπος για να πολεμηθεί η οικογενειοκρατία είναι διά του Κώστα Καραμανλή, του Γ.Α. Παπανδρέου και του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Εύπιστοι είμαστε. Και οι πιο πονηρεμένοι, σε κάτι θέλουν να πιστέψουν. Για τους εκ κρίσεως αναγκεμένους, τα πράγματα είναι άγρια. Κι όταν βλέπουν στο γυάλινο πλυντήριο τον συμπονετικό κυριούλη με τα δεκάδες ενεχυροδανειστήρια, όταν τον παρακολουθούν καλεσμένο και σε εκπομπές, όχι μόνο αυτοδιαφημιζόμενο, θα τον πιστέψουν. «Μα τον είδα στην τηλεόραση»... Τώρα καλούνται να πιστέψουν ότι δεν είναι δα και προς θάνατο αν έχεις αδήλωτο χυτήριο, αν φτάνουν στα αγαθά χεράκια σου μέχρι και κλεμμένα ναών ή αν ζώνεσαι με ράβδους χρυσού για να τις πας στην Τουρκία. Πλημμεληματάκι.
Παντελής Μπουκάλας
left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου