Ούτε η κόντρα ανάμεσα σε κομματικούς σχηματισμούς και μέσα ενημέρωσης είναι φαινόμενο των τελευταίων χρόνων ούτε το κλίμα που χαρακτηρίζεται τοξικό. Και...
στην («προϊστορική» για τις νεότερες γενιές) περίοδο που υπήρχε μόνο ο χάρτινος Τύπος, η διαμάχη της πρώτης εξουσίας με τη λεγόμενη τέταρτη είχε περισσότερες εξάρσεις παρά υφέσεις, δεν έλειψε δε ακόμα και η τελετουργική καταστροφή φύλλων, που κατηγορήθηκαν ότι δρουν αντιθεσμικά και αντιδημοκρατικά. Οι αφορμές πολλές, όσες αναδεικνύονται στο πεδίο που ορίζουν δύο αλληλοαπωθούμενοι πόλοι: ο λογοκριτικός ή ποδηγετικός οίστρος της εκάστοτε κυβέρνησης από τη μια, και από την άλλη ο οίστρος ορισμένων ενημερωτικών μέσων να προβαίνουν σε αντιποίηση αρχής.
Επί ιδιωτικής τηλεοράσεως προστέθηκε ως αφορμή έριδας η σταδιακή αυτονόμηση αρκετών διαύλων (αν όχι όλων) από τη συνταγματικώς προβλεπόμενη υποχρέωσή τους να τηρούν έστω και το πρόσχημα της ισότητας και της αντικειμενικότητας κατά την προβολή των κομμάτων και των απόψεων. Ωσπου, Οκτώβριο του 2004, ακούστηκε αχός βαρύς από του «Μπαϊρακτάρη», κωστακαραμανλικός: «Δεν θα αφήσω πέντε νταβατζήδες και πέντε άλλα κέντρα να χειραγωγήσουν την πολιτική ζωή του τόπου». Κατά κάποιον τρόπο ήταν ο λαϊκότροπος απόηχος του σχετικά ευγενικότερου όρου «διαπλοκή» που είχε εισαγάγει στο λεξιλόγιο της πολιτικής ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, εννιά χρόνια νωρίτερα.
Επί Διαδικτύου, στους παραδοσιακούς παραγωγούς τοξικού κλίματος, κόμματα και ΜΜΕ, προστέθηκε η «κοινωνία», ή μάλλον τα μέλη της εκείνα που, είτε αυθορμήτως είτε από εκμισθωμένο «κομματικό πατριωτισμό», σκορπούν επιθετικότητα, λεκτική βία, μίσος, κανιβαλισμό. Στα σόσιαλ μίντια, και με την πρωταγωνιστική συμμετοχή πολιτικάντηδων ειδικευμένων στην παραγωγή και τη διακίνηση καραμπινάτα πλαστών ειδήσεων, παρακολουθούμε, αν το αντέχουμε, μια καρικατούρα εμφυλίου, που δεν είναι λιγότερο επικίνδυνη επειδή είναι καρικατούρα. Στον παροξυσμό έχει συμβάλει ασφαλώς και το γεγονός ότι διανύουμε μία από τις μακρότερες προεκλογικές περιόδους, λόγω και της σπουδής του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη να απαιτήσει εκλογές στον δεύτερο μήνα της προεδρίας του – και μόλις δεύτερο χρόνο της σημερινής κυβέρνησης.
Οι εξουσίες, θεσμικές και μη, θα κάνουν πάντοτε τα δικά τους. Τα δικά τους όμως, τη δουλειά τους, ας κάνουν και οι δημοσιογράφοι. Δουλειά τους είναι η κριτική. Οποτε και όπου την εννοούν σαν προπαγάνδα, απλώς εξομοιώνονται μ’ αυτούς που καταγγέλλουν...
kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου