Οσο ανόητη ήταν η δήλωση Μητσοτάκη περί ανταλλαγής τάχα των συντάξεων με τη Συμφωνία των Πρεσπών [απρεπής και εθνικά επικίνδυνη] άλλο τόσο ακατανόητη και [αφού είναι και στη μόδα] σεξιστική ήταν η...
υπαινικτική αναφορά του πρωθυπουργού στις σεξουαλικές επιδόσεις του Πέτρου Τατσόπουλου.
Για δες πού έφτασε η χάρη του καλού μας συγγραφέα. Ισως είναι πιο ελκυστική η δημοσιότητα από τη βάσανο της συγγραφής, ίσως να ολοκληρώθηκε ως συγγραφέας και τώρα επιδίδεται στην εκμετάλλευση του ονόματος που κατέκτησε ως εξερευνητής των ανθρώπινων παθών [εκτός εάν διαφορετικά έβλεπε τη λογοτεχνία]. Ισως ακόμη να νομίζει –ποιος ξέρει;– ότι το να γίνεις γνωστός στο πανελλήνιο από τις πολιτικές σου επιλογές υπερτερεί της συγγραφικής σιωπής και σύνεσης.
Ετσι που έχει καταντήσει η ελληνική πραγματικότητα, είναι πιθανά όλα αυτά. Προκαλεί θλίψη εντούτοις αν αναλογιστεί κανείς πώς θα νιώσει εάν αποφασίσει να συγγράψει νέο έργο. Κομμάτι δύσκολο φαίνεται πια κάτι τέτοιο, αλλά ας έχει. Μακάρι να ασχολιόταν με το έργο του και να άφηνε κατά μέρος όλες αυτές τις ματαιόδοξες, θεαματικές τζιριτζάντζουλες.
Δεν σηκώνεται έτσι το βάρος που οφείλει να σηκώνει ένας συγγραφέας [εννοείται το βάρος της χώρας του] αλλά με το έργο του· και να αναδύεται αυτό από τα σπλάχνα του αλλά και από τα κοινωνικά έγκατα – τουλάχιστον αυτό μοιάζει να ταιριάζει στη λογοτεχνία, αυτός να είναι ο σκοπός της.
Δουλειά ενός συγγραφέα [λέμε τώρα] είναι να στέκεται απέναντι από τις εξουσιαστικές δομές εντός των οποίων είναι φυλακισμένες, αλυσοδεμένες, οι ανάγκες και οι αγωνίες της κοινωνίας και να προσπαθεί με τις κατάλληλες λέξεις να την απαλλάξει [την κοινωνία] απ’ αυτά τα δεσμά. Είναι όμως γνωστό: Αμα ανακατεύεσαι με τα πίτουρα, θα σε φάνε οι κότες. Τι ήθελε και έμπλεξε ο συγγραφέας με τους πολιτικούς;
Ηθελε κι αυτός να σώσει τη χώρα; Εάν επιθυμούσε σφόδρα κάτι τέτοιο, δεν είχε παρά να συνεχίσει το καλό έργο του. Γι’ αυτό το έργο έγινε αγαπητός σε πολλούς Ελληνες και όχι από τις επιδόσεις του στον πολιτικό διάλογο. Δεν μπορείς να δείξεις τον αξιακό σου κώδικα στην αρένα της πολιτικής, δεν σε αφήνει το σύστημα να ξεδιπλώσεις τον αμόλυντο, όπως ίσως θεωρείς, εσωτερικό σου κόσμο, δεν υπάρχει ηθική στην πολιτική· όφειλε να τα γνωρίζει αυτά ως συγγραφέας, άλλως τι [σόι] συγγραφέας είναι;
Τα ήξερε, είμαι βέβαιος, παρασύρθηκε όμως κι αυτός από την επέλαση της Αριστεράς στην πολιτική και την κατάκτηση της εξουσίας. Ισως παραμυθιάστηκε ότι με την Αριστερά στην κυβέρνηση θα ήταν πιο ελεύθερο για τον ίδιο και για τους ομοτέχνους του το πεδίο για την εξάπλωση της λογοτεχνίας [του πολιτισμού γενικότερα].
Είδε προφανώς το ολέθριο σφάλμα του αλλά αυτός συνέχισε, δεν συνετίστηκε. Τι το ’θελε να συνεχίσει; Τώρα κατάντησε άθυρμα των λογής κομματικών πολιτικών, φιλελεύθερων και άλλων, λοιδορούμενος και δακτυλοδεικνυόμενος από πολλούς – δεν μπορώ να ξέρω αν ανάμεσα σε αυτούς είναι και αναγνώστες του.
Φαντάζομαι πόσο θα λυπόταν, εάν ζούσε, ο Κωστής Παπαγιώργης που τόσο εκτιμούσε το συγγραφικό ταλέντο του. Τον βλέπω στα τηλεοπτικά παράθυρα να πασχίζει να αποδείξει ότι έχει δίκιο. Μάλλον είναι αργά για να το καταφέρει.
Γιώργος Σταματόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου