εταιρείας Alco ήταν μία ανάμεσα σε πολλές, μεγάλης, πολιτικής δημοσκόπησης που φιλοδοξούσε να σκιαγραφήσει το προεκλογικό πεδίο. Υποθέτω, επειδή βλέπω πανομοιότυπες και σε παλαιότερες δημοσκοπήσεις, από το 2014 ακόμη, ότι η ερώτηση-κρεσέντο αμερικανιάς έχει στο φόντο μία και μοναδική υπόθεση εργασίας: μόνο ένας ηγέτης χαρισματικός, μπορεί να είναι ακαταμάχητος συνδαιτυμόνας στο σαλόνι σου· και άρα αξίζει την πολύτιμή σου ψήφο. Όχι;
Δεν ξέρω τι λένε οι Αμερικανοί για τον Τραμπ και τη Χίλαρι, αλλά στη δική μας την περίπτωση, το 62% χριστουγεννιάτικα προτιμά να πιει ένα ποτηράκι παραπάνω με παιδιά, συμπέθερους, θείους και ξαδέλφια, παρά να βρεθεί ενώπιος ενωπίω με πολιτικό αρχηγό. Με κανέναν, ήταν η κοφτή απάντηση της πλειοψηφίας των ερωτωμένων – αν και εκτιμώ ότι κανένας από τους δυο αρχηγούς δεn θα το πάρει προσωπικά. Στην τελική, υπάρχει ένα 18% που προτίμησε Αλέξη (ε, Πρωθυπουργός είναι και φαντασιωσικά μπορεί να κάνει «χάρες»), και ένα 15% που επέλεξε Κυριάκο, για να μοιραστεί τα εδέσματα του πιο γιορτινού τραπεζιού του χρόνου.
Στην πρώτη περίπτωση, κι όταν με το καλό ο Τσίπρας σας χτυπήσει το κουδούνι, μη διανοηθείτε να κάνετε καμιά χοντράδα και να του σερβίρετε πιάτα εμπνευσμένα από την ελληνική κρίση, όπως εκείνος ο έλληνας εστιάτορας στο Βερολίνο που είχε στον κατάλογο επιλογές τύπου «Το αγαπημένο του Τσίπρα», «Βαρουφάκης», «Σοϊμπλέξιτ», «Τροϊκεξολοθρευτής» και «Καλαμάρι ΔΝΤ». Το βρίσκω, εκτός από άκομψο, ντεμοντέ πια. Σας προτείνω επίσης να αφήσετε κατά μέρος τις γαλοπούλες και τις επιρροές δυτικού τύπου, και να επιμείνετε φανατικά στην ελληνική κουζίνα, έστω και «πειραγμένη», διότι ο Πρωθυπουργός φαίνεται ότι δεν μπορεί να φάει κάτι άλλο. Δεν πα να ‘ναι στην άκρη της γης, το καλό ελληνικό το μαγαζί θα αναζητήσει, αγνοώντας τις εκάστοτε τοπικές χαρές του ουρανίσκου.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της Ελευθερίας Κόλλια, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου