αξιολογική κρίση για την ποιότητα της διδασκαλίας του. Ούτε καν για την επιστημονική ή την παιδαγωγική του επάρκεια, μιας και αυτές δεν είναι άμεσες συνέπειες της κατοχής πτυχίου. Κανείς άλλος, εκτός από τους μαθητές του, δεν είχαν την τύχη να γνωρίσουν κάτι από το διδακτικό ταλέντο του.
Το δικαίωμα στην αδιαφάνεια της διδασκαλίας θεωρείται από πολλούς ως η επιτομή των δημοκρατικών δικαιωμάτων ενός δασκάλου. Η όποια αξιολόγηση φαντάζει τουλάχιστον προσβλητική για την πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, ανεξαρτήτως ποιότητας. Από την άλλη, η ίδια η κοινωνία που τους μισθοδοτεί, δεν έχει από αυτούς ιδιαίτερες απαιτήσεις. Σπανίως κάποιοι γονείς ή μαθητές θα διαμαρτυρηθούν στον διευθυντή του δημόσιου σχολείου για την ποιότητα της διδασκαλίας, χωρίς φυσικά κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Μιθριδατισμός.
Υπάρχουν σοβαρά θέματα για τα οποία η μισή Ελλάδα αποφεύγει να μιλήσει. Παλιότερα ήταν πολύ περισσότερη. Η κρίση βελτίωσε κάπως τα ποσοστά. Τη βλέπεις να ξιφουλκεί για το «δημοκρατικό δικαίωμα» στην κατάληψη του σχολείου, αλλά για οτιδήποτε άλλο εκτός από την ποιότητα της διδασκαλίας. Ή να υπερασπίζεται τις συντάξεις των παλαιότερων συνταξιούχων, αλλά να αδιαφορεί για αυτές των νεότερων ή των μελλοντικών. Να πιπιλάει ηδονικά τις καραμέλες του περιβάλλοντος, της κλιματικής αλλαγής και της αυθαίρετης δόμησης γενικώς, αλλά να σιωπά για τα πραγματικά και άμεσα αίτια που προκάλεσαν τις πρόσφατες πολύνεκρες τραγωδίες. Δηλαδή για την εγκληματική αδιαφορία των υπηρεσιών Πολιτικής Προστασίας που δεν προέβλεψαν τη Μάντρα και δεν εκκένωσαν το Μάτι. Και ίσως δεν θα το κάνουν και στο μέλλον...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Λεωνίδα Καστανά, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου