...ούτε της Μαρί Κόλβιν»...
Κώστας Φόλλας
To 2002 είχα πάει σε έκθεση βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως. Ήμουν τυχερός, κατά σύμπτωση το ίδιο βράδυ σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο, ο Στέλιος Κούλογλου παρουσίαζε...
(με τον Χρήστο Χωμενίδη), το βιβλίο «Μην πας ποτέ μόνος στο ταχυδρομείο». Ακόμη και τώρα πιστεύω πως η εκπομπή του, το «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα», είναι η καλύτερη που έχει προβληθεί στην ελληνική τηλεόραση.
Χαρούμενος που θα τον συναντούσα για πρώτη φορά, και αφού αγόρασα το βιβλίο, τον πλησίασα για να το υπογράψει. Εργαζόμουν τότε στην «Αθλητική Ηχώ», υπεύθυνος για το ρεπορτάζ της Β’ Εθνικής. Δημοσιογράφος κι εγώ. Όταν έφτασε η σειρά μου και βρέθηκα μπροστά του, του είπα:
«Ξέρετε, κι εγώ ρεπορτάζ κάνω. Αλλά γνωρίζω ότι πραγματικά σημαντικό ρεπορτάζ δεν είναι το δικό μου, το να παίρνω δηλαδή από το γραφείο τηλέφωνο τον προπονητή της Καβάλας για να μου πει ποιοι παίκτες είναι τραυματίες και να κάνει δηλώσεις για το επόμενο ματς. Δημοσιογραφία είναι αυτό που κάνετε εσείς στην εκπομπή σας και μας ενημερώνετε για σημαντικά θέματα». Θυμάμαι ότι γέλασε, δεν θυμάμαι τι είπε. Είχε, πάντως, την καλοσύνη να γράψει «στον συνάδελφο Κώστα». Ποτέ δεν θεώρησα ότι είμαι συνάδελφος με τον Κούλογλου.
Λίγα χρόνια αργότερα, ήρθε στην Ελλάδα η Όσνε Σέιερσταντ, πολεμική ανταποκρίτρια από τη Νορβηγία και παρουσίασε το βιβλίο της «Ο βιβλιοπώλης της Καμπούλ». Ήταν στο Αφγανιστάν στον πόλεμο και μετά το τέλος του έμεινε για μήνες εκεί, φιλοξενούμενη δωδεκαμελούς οικογένειας, σε σπίτι με τρία δωμάτια. Κυκλοφορούσε με μπούρκα, κατέγραψε τις ζωές των ανθρώπων γύρω της, περιέγραψε την κοινωνία τους. Όσα βίωσε, τα αποτύπωσε στο χαρτί.
Πήγα και σε εκείνη για να υπογράψει το βιβλίο της. Της είπα πάνω – κάτω ό,τι και στον Κούλογλου, για τη διαφορά της δικής της δημοσιογραφίας με τη δική μου. Δεν θυμάμαι τα ακριβή λόγια (ήταν και στα αγγλικά…). Θυμάμαι, όμως, τι απάντησε: «Μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις να γίνεις ή έστω να το προσπαθήσεις». Η αλήθεια είναι πως τη φράση της την είχα στο μυαλό όταν σκεφτόμουν να κάνω ή να μην κάνω το ντοκιμαντέρ.
Φυσικά, ούτε με αυτήν θεωρώ ότι υπήρξα ποτέ συνάδελφος.
Εδώ και μία εβδομάδα, οι κινηματογράφοι δείχνουν την ταινία «A private war». Αναφέρεται στην Αμερικανίδα πολεμική ανταποκρίτρια Μαρί Κόλβιν, η οποία σκοτώθηκε, το 2012, στα 56 της, στους βομβαρδισμούς στη Χομς της Συρίας. Πολλά χρόνια νωρίτερα είχε χάσει το μάτι της στη Σρι Λάνκα από χειροβομβίδα. Η Κόλβιν ρίσκαρε τη ζωή της αμέτρητες φορές στην προσπάθειά της να πει στον κόσμο τις ιστορίες των θυμάτων κάθε πολέμου και να αποκαλύψει όσα οι κυβερνήσεις κρύβουν. Στο τέλος την έχασε.
Αυτό που κατάλαβα και πάλι βλέποντας την ταινία, είναι πως η τόσο τιμητική λέξη «δημοσιογράφος» είναι πολύ μικρή για να χωρέσει μέσα της την Κόλβιν -και όλες τις Κόλβιν και όλους τους Κόλβιν του κόσμου- και μαζί και εμένα.
Είναι αποκλειστικά και μόνο δική τους.
Η Κόλβιν έδωσε ανταπόκριση σε πολλά μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα από τη βομβαρδισμένη Χομς, καθώς ήταν από τους ελάχιστους που είχαν απομείνει στην πόλη.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ HARDDOG:
1) Ο Κώστας Φόλλας είναι συνεργάτης του Harddog και (θα λέγαμε!) «ιδρυτικό μέλος» αυτής της διαδικτυακής παρέας του 2011. Πολύ καλός δημοσιογράφος που πέρα από τα πολλά χιλιόμετρα πορείας του στην αθλητική δημοσιογραφία, έχει στο ενεργητικό του το εξαιρετικό, ιστορικό και αντιφαστιστικό, ντοκιμαντέρ Ένα δέντρο θυμάται, το οποίο άρχισε τη διαδρομή του τον περασμένο Μάρτιο με βράβευση στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης και ήδη έχει περάσει τα ελληνικά σύνορα. Φυσικά, αυτό και αν δεν είναι δημοσιογραφική δουλειά (με πλήθος από στοιχεία, πολλά ταξίδια στο εξωτερικό προς αναζήτηση υλικού, επαφές, αλληλογραφία με διεθνείς πηγές, συνεντεύξεις κ.λπ,) άσχετα αν η σεμνότητα του Κώστα δεν του επιτρέπει να το πει και να το γράψει.
2) Στην εικονογράφηση του θέματος πλάνο από την τελευταία ανταπόκριση της Μαρί Κόλιν στο CNN, λίγο πριν από τον θάνατό της.
harddog-sport.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου