■ Γιώργος Λάνθιμος
Και με ταινία εποχής; Και χωρίς τον Ευθύμη Φιλίππου; Ναι και στα δύο. Η φόρα του Γιώργου Λάνθιμου στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα δεν λέει να σταματήσει. Η νέα του ταινία «The Favourite» («H ευνοούμενη»), με τις Ολίβια Κόλμαν, Ρέιτσελ Βάις και Εμα Στόουν να κάνουν τα δικά τους, τα ανταγωνιστικά, ερωτικά και πρωτάκουστα, σε βασιλική αυλή της Αγγλίας του 18ου αιώνα, πήρε φόρα τον Σεπτέμβριο στο Φεστιβάλ Βενετίας. Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και ερμηνείας για την Κόλμαν.
Και σήμερα έχουμε χάσει τον λογαριασμό. Δεν υπάρχει μεγάλο κινηματογραφικό βραβείο στο οποίο να μην έχει ήδη πλασαριστεί ως φαβορί (πέντε, για παράδειγμα, υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες). Αναμένοντας στις 22 Ιανουαρίου τις υποψηφιότητες των Οσκαρ, ελπίζουμε όχι μόνο να τον ξανακαμαρώσουμε στο κόκκινο χαλί του Λος Αντζελες παρέα με την Αριάν Λαμπέντ, αλλά και με δυο-τρία χρυσά αγαλματάκια στο χέρι.
■ Δημήτρης Παπαϊωάννου
Πρεμιέρα τον Μάιο σε έναν από τους ναούς του ευρωπαϊκού χορού, στο Βούπερταλ, διθυραμβικές κριτικές όλο το υπόλοιπο διάστημα από τον ευρωπαϊκό Τύπο, φρενίτιδα τις τελευταίες εβδομάδες στην Αθήνα.
Ο σημαντικότερος Ελληνας χορογράφος, ο διεθνής μας Δημήτρης Παπαϊωάννου, χορογράφησε για το θρυλικό ανσάμπλ της Πίνα Μπάους και η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση πλημμύρισε συγκινητικές αναφορές στη γυναίκα που λατρεύτηκε στη διεθνή χορευτική σκηνή και τοποθέτησε την κίνηση σε νέα επίπεδα. Το έργο του «New Piece I - Since she» είχε ψήγματα από τη μυθική χορογραφία της «Cafe Muller», βαλκανικές ψευδαισθήσεις, εικαστική αρτιότητα και μια δύσκολη αναμέτρηση με ελληνικές αρχετυπικές φιγούρες.
■ Γιάννης Νιάρρος
Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, ηθοποιός αλλά και μουσικός, διακρίθηκε για την ερμηνεία του στην πετυχημένη παράσταση του Γιάννη Οικονομίδη «Στέλλα κοιμήσου» που παίχτηκε για δύο σεζόν στο Εθνικό Θέατρο.
Γι' αυτό άλλωστε κέρδισε και το θεατρικό βραβείο «Δημήτρης Χορν» για το 2018. Εκτός από το θέατρο, ο Γιάννης Νιάρρος είχε εντυπωσιάσει με τη συμμετοχή του και στον κινηματογράφο, στις ταινίες «Νοτιάς» του Τάσου Μπουλμέτη (2016) και «Ο εχθρός μου» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου (2013).
■ Χριστίνα Πουλίτση
Tριάντα επτά χρόνια μετά την τελευταία φορά που η Εθνική Λυρική Σκηνή ανέβασε τη «Λουτσία ντι Λαμερμούρ» του Ντονιτσέτι, το αριστούργημα του ρομαντικού μπελ κάντο επέστρεψε σε μια σπλάτερ, έξοχη παραγωγή (συμπαραγωγή με τη Βασιλική Οπερα του Λονδίνου) που είχε όσα αναζητάς από μια σύγχρονη όπερα: καλλιτεχνικό θρίαμβο, σκηνοθεσία που καταργεί τα στερεότυπα (Κέιτι Μίτσελ), ανέβασμα που υπογράμμιζε τις φεμινιστικές αγωνίες, επικό σκηνικό και για πρωταγωνίστρια στον εξοντωτικό ομώνυμο ρόλο τη Χριστίνα Πουλίτση. Μια σοπράνο που χωρίς να έχει την εμπειρία τόσο μεγάλων ρόλων άφησε κληρονομιά στο αθηναϊκό κοινό μια σημαντική ερμηνεία.
■ Κώστας Γαβράς
Λάστιχο τον έχουμε κάνει τελευταία τον μεγάλο μας σκηνοθέτη. Τον τραβολογάμε από δω και από κει, αριστεροί, κεντροαριστεροί, ακόμα και δεξιοί. Αλλοι ενοχλούνται από τις φιλοτσιπρικές δηλώσεις του, άλλοι από την «εμπιστοσύνη» που εξέφρασε πρόσφατα προς τον Μακρόν και όλοι μαζί αναρωτιόμαστε τι σόι ταινία θα βγάλει από το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη «Ανίκητοι Ηττημένοι».
Κι αυτός απέχει από την «εθνική μας αδυναμία στοιχειώδους συνεννόησης», όπως είπε στην αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Γαλλικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ. Ηρθε με όλη του την οικογένεια καλοκαιράκι στα πατρικά χώματα της Αρκαδίας. Και απόλαυσε τον θαυμασμό του σιναφιού του, παραλαμβάνοντας πριν από λίγες μέρες τιμητικό βραβείο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Μήπως, λοιπόν, θα τον καταλάβουμε καλύτερα ξεκοκαλίζοντας τις 507 σελίδες της αυτοβιογραφίας του «Πήγαινε εκεί όπου είναι αδύνατον να πας» (Gutenberg), ένα από τα εκδοτικά γεγονότα της χρονιάς;
■ Δημήτρης Μαυρίκιος
Ο σκηνοθέτης επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο με το έργο ενός συγγραφέα που γνωρίζει καλά, με ένα έργο που προετοίμαζε έναν χρόνο πριν, το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουίτζι Πιραντέλο. Εργο για το κοινό αλλά και για τους ηθοποιούς, αφού καλούνται να το κατασκευάσουν με υλικά όχι μόνον του θεάτρου και της «κουζίνας» του, αλλά της ίδιας της προσωπικότητάς τους.
Μια παράσταση αποκαλυπτική για τον μύθο της σκηνής, για την ανάλυση και την αποδόμηση της θεατρικής δουλειάς. Ενας διάλογος, με τη συνέργεια του κινηματογράφου -όπως πάντα-, πάνω στις έννοιες του διπλού, της μάσκας και του καθρέφτη.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο των Βένα Γεωργακοπούλου, Ματούλα Κουστένη, Έφη Μαρίνου, Παρή Σπίνου, Βασιλική Τζεβελέκου, ΕΔΩ...
πηγη efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου