εκκλησιαστική περιουσία, επι Αντώνη Τρίτση.
Οι άνθρωποι ήταν αφιονισμένοι, απρόβλεπτοι, άγριοι και επιθετικοί σε βαθμό που δεν είχε ξαναγνωρίσει η Αθήνα.
Μας έβριζαν σκαιότατα και μας κλωτσούσαν συνεχώς. Μιλάμε βεβαίως για άτομα ηλικίας 60+. Σεβάσμιοι στην όψη αλλά επικίνδυνοι στην πραγματικότητα. Μπήκαμε και κρυφτήκαμε στην στοά της Σταδίου 5 (η οποία έχει σχήμα « Π » με δυο εξόδους). Εκεί διατηρούσε ένα γραφείο το ΕΘΝΟΣ και ήταν -και είναι ακόμα- οι Εκδόσεις Ζαχαρόπουλου.
Προς μεγάλη μας έκπληξη είδαμε μια διμοιρία των ΜΑΤ κρυμμένη στο τυφλό σημείο της στοάς, στην κεφαλή του Π.
Αυτοί αλαφιασμένοι, κοιτούσαν, με τρόπο, πότε θα φύγει ο κύριος όγκος της πορείας, ώστε να ξαναβγούν στον δρόμο. Είχαν φάει επίσης πολύ ξύλο.
Για κακή τους τύχη τούς είδε μια γριά η οποία είχε φαίνεται αρχηγικό ρόλο. Όταν λέμε γριά εννοούμε γριά, με μαύρη ρόμπα, μαντήλι, ελαφρά καμπούρα και ηλικίας 70+. Αυτή έφερε έναν ευμεγέθη ξύλινο σταυρό στο χέρι, πάνω από μέτρο στο ύψος, από δοκαράκι 5Χ5 εκ., βαμμένο μαύρο.
«Ποιος είναι ο διοικητής εδώ; » Φωνάζει η γριά με τσιριχτή φωνή.
«Εγώ κυρία μου» απαντά διστακτικά ο διμοιρίτης.
Τότε εκείνη με αστραπιαία ταχύτητα του ρίχνει μιά με τον μεγαλόσταυρο και τον γονάτισε τον άνθρωπο, διότι κράνος μεν φορούσε, αλλά δεν πήγε πρός την γριά με την ασπίδα μπροστά του. Έτσι έφαγε όλο το ιερό μένος της πίστης στο κορμί του και με πολύ ύπουλο τρόπο.
Παράλληλα από το πεζοδρόμιο της Σταδίου περνούσε μια ομάδα αναρχικών της εποχής. Αυτοί είδαν όλο το επεισόδιο οπότε κατευθείαν φώναξαν το κορυφαίο σύνθημα: «Μπάτσοι, γουρούνια, αδέρφια μας».
Εννοείται πως δεν θα μπορέσω να ξεπεράσω ποτέ αυτή την μαγική στιγμή του νεοελληνικού πολιτισμού...
***Από το fb του φωτορεπόρτερ Λευτέρη Μιαούλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου