Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε από την αρχή της θητείας του αυτό που έκανε με την ιστορική συμφωνία Τσίπρα-Ιερώνυμου, σήμερα θα...
ήταν πολιτικός με κύρος και θα μπορούσε να προβάλει ως πραγματική εναλλακτική λύση για τη χώρα και όχι ως εμπροσθοφυλακή των ακραίων της Δεξιάς και της διαπλοκής. Τι έκανε; Αποδέχθηκε τη συμφωνία.
Έβαλε και κάτι σάλτσες ότι η κυβέρνηση έρχεται στις θέσεις του -δηλαδή το ίδιο θα έκανε και αυτός. Αλλά η ουσία είναι ότι για πρώτη φορά από τότε που είναι επικεφαλής της ΝΔ εγκατέλειψε τον τυφλό αντικυβερνητισμό. Τη μισαλλοδοξία του «όχι σε όλα», που του έχει επιβάλλει ένα ακριβοπληρωμένο επικοινωνιακό επιτελείο και κάτι γελωτοποιοί του βασιλέως που του καλλιεργούν την ψευδαίσθηση ότι πάει καβάλα στο άλογο για πρωθυπουργός.
Παρότι την ίδια μέρα οι ίδιοι διαχειριστές της δημοσίας παρουσίας του τον έβαλαν να λέει τον Έλληνα Πρωθυπουργό «αριστερό Ορμπάν της Μεσογείου» -αυτός που μόλις είχε χρίσει πρόεδρο της Κομισιόν τον προστάτη του Ορμπάν- και παρότι λίγες μέρες νωρίτερα διολίσθησε σε καταστροφολογίες σε ένα επενδυτικό συνέδριο στο θέμα της συμφωνίας Κράτους-Εκκλησίας μίλησε σαν πραγματικός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Κρίμα που μάλλον πρόκειται για αναλαμπή. Ίσως ξέφυγε από την επιτήρηση των καταστροφικών ίματζ μέηκερς που τον περιβάλλουν. Ίσως υπάρχει και κάποιος σοβαρός στο περιβάλλον του και τον άκουσε. Ίσως ήταν προσωπική του επιφοίτηση.
Ίσως δεν έχει άλλη επιλογή, καθώς τον πήρε από μπροστά ο προκαθήμενος της Εκκλησίας και θα μπορούσε να πει ότι δεν ξέρει τα συμφέροντά της ο Ιερώνυμος και να ξέρει ο Θεοδωρικάκος.
Πάντως πήρε σωστή θέση και του αξίζουν εύσημα. Είπε πως αυτή είναι και η δική του θέση -προφανώς εν γνώσει του ότι δεν συμφωνούν όλοι στη ΝΔ. Όπου νάναι θα βγουν κάτι καλά παιδιά -από αντιπρόεδροι μέχρι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι -και θα δείξουν τη δυσφορία τους. Αλλά το έκανε.
Αν το είχε κάνει, ας πούμε, και στο Σκοπιανό σήμερα θα ήταν αλλιώς τα πράγματα και για τη χώρα και γι’ αυτόν και το κόμμα του. Προτίμησε όμως να καταπιεί τις θέσεις που είχε διατυπώσει ο ίδιος παλιότερα και συνεχίζει να διατυπώνει η Ντόρα Μπακογιάννη. Να μην πιστωθεί καν ως κόμμα ότι η Συμφωνία των Πρεσπών, κινείται στις ράγες που διαμόρφωσε ο κ. Καραμανλής το 2008.
Οι απειλές του Σαμαρά για διάσπαση και φόβος του αντιπροέδρου του τον έστρεψαν στα συλλαλητήρια, τον εθνικισμό και τις σαπουνόφουσκες που λέει για τη συμφωνία. Τον απομόνωσαν στην Ευρώπη. Όπου, αφού του αρέσουν οι παρομοιώσεις ,τον τοποθετούν δίπλα στον Ορμπάν.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Και στο μεταναστευτικό, ή στα θέματα των κοινωνικών δικαιωμάτων, τον παραλλήλισαν με τον Ούγγρο ακροδεξιό ακόμη και Έλληνες διανοούμενοι, διόλου αρνητικά προσκείμενοι στο κόμμα του. Ευτυχώς αυτή τη φορά από αυτό διασώθηκε αφήνοντας πίσω τους «μουλάδες» της Δεξιάς.
Η συμφωνία Τσίπρα – Ιερώνυμου που επί τις ουσίας, αν δεν αλλάξει θέση η ΝΔ, είναι συμφωνία και Μητσοτάκη- εξελίσσεται σε ένα καλό μάθημα για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν θέλει να παίξει το ρόλο του σωστά και προς το συμφέρον της χώρας -ώστε να ανοίξει πραγματικά το δρόμο προς τη δική του πρωθυπουργία -πρέπει να εγκαταλείψει τις ακρότητες.
Να μην απορρίπτει τον διάλογο με την κυβέρνηση στα μεγάλα θέματα και στις κρίσιμες επιλογές για τη χώρα. Να αφήσει την τακτική Σαμαρά και τις ιαχές Γεωργιάδη και να σταθεί στον ύψος των ευθυνών του. Κάποια στιγμή η ΝΔ θα βρεθεί στη κυβέρνηση-εκτός αν προκάνει να τη διαλύσει, όπως έκανε ο Γ. Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ- καθώς έτσι συμβαίνει στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Να προσέξει μήπως αυτό συμβεί χωρίς τον ίδιο επικεφαλής της.
Ο δρόμος που πήρε τα τελευταία χρόνια είναι δρόμος αστόχαστου σχοινοβάτη. Πολιτεύεται με έναν τρόπο που προεξοφλεί ότι αν δεν κερδίσει τις επόμενες εκλογές, θα του δείξουν την πόρτα το ίδιο βράδυ, όσοι τον ωθούν σήμερα στις τυφλές αντιπαραθέσεις για τους δικούς τους λόγους.
Αυτό όμως δεν είναι χαρακτηριστικό πολιτικού ηγέτη. Δεν είναι ρόλος κατ’ ανάθεση. Πρέπει να τον κατακτήσει κάποιος σωστά για να δικαιούται να μένει επικεφαλής στο κόμμα του και μετά από μια ήττα καθώς και αυτό στο παιχνίδι της πολιτικής είναι. Μένει και οργανώνει την επόμενη νίκη του.
Ο ηγέτης δεν είναι εργαλείο για κάποιους, ούτε μπορεί να προλαμβάνεται και να απολύεται από μιντιάρχες και διαπλεκόμενους κατά τα συμφέροντά τους. Αν τα σκεφθεί αυτά ο πρόεδρος της ΝΔ, καθώς υπάρχουν ακόμη περιθώρια να επιστρέψει στο ύφος με τον οποίο διεκδίκησε την ηγεσία της ΝΔ, μπορεί ακόμη να θεμελιώσει την πολιτική του υπόσταση κατά τρόπο που θα του προσδίδει αποδοχή, κύρος , σοβαρότητα και αίσθηση ευθύνης.
Το θέμα της Εκκλησίας, έτσι όπως εξελίχθηκε και από την πλευρά του, είναι ένα καλό μάθημα αυτογνωσίας. Επιτέλους φέρθηκε και μια φορά σαν πολιτικός που αξίζει την προσοχή της κοινωνίας. Όχι σαν χούλιγκαν μιας πολιτικής θύρας που θέλει το πρωτάθλημα με κάθε μέσο. Όσοι θέλουν να καταλάβουν, κατάλαβαν...
anoixtoparathyro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου