Ανάμεσα στα διάφορα πολύ εύστοχα σχόλια που διάβασα στα σόσιαλ μίντια τις πρώτες μέρες μετά το θανατηφόρο λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου, ήταν ένα που έλεγε (και λυπάμαι που δεν θυμάμαι πια ποιος το έκανε για να τον αναφέρω), ότι τον Ζακ δεν τον κλωτσούσαν επειδή τον φοβήθηκαν, αλλά...
ακριβώς επειδή δεν τον φοβόντουσαν.
Δεν χτυπούσαν μέχρι θανάτου έναν άνθρωπο για να εξουδετερώσουν τη δύναμή του και την απειλή του, αλλά επειδή εξαρχής διαπίστωσαν ότι ήταν αδύναμος και μη απειλητικός. Αν τη λύσσα των κλωτσιών στο κεφάλι του Ζακ τη νομιμοποιούσε στο μπροστινό μέρος του δικού τους κεφαλιού, η -κάθε άλλο παρά προκύπτουσα από τα στοιχεία τελικά- εισβολή στο μαγαζί, η νομιμοποίηση στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους προερχόταν από το γεγονός ότι απέναντί τους, και για την ακρίβεια από κάτω τους, κάτω από τα παπούτσιά τους, ήταν ένας άνθρωπος που δεν τους τρόμαζε, ένας άνθρωπος που βρέθηκε στο (μη) έλεός τους, ακριβώς επειδή σε κανένα πιθανό σενάριο δεν θα βρίσκονταν ποτέ οι ίδιοι κάτω από το δικό του παπούτσι. Αν ο άνθρωπος είναι για τον άλλο άνθρωπο λύκος, οι λύκοι της Γλάδστωνος κατάλαβαν ότι είχαν να κάνουν με ένα πρόβατο. Και το κατασπάραξαν.
Ένα είδος Γλάδστωνος και η καταδίκη σε δεκαπέντε χρόνια φυλακή σε πρώτο βαθμό και σε δέκα σε δεύτερο, για την καθαρίστρια που πλαστογράφησε το πτυχίο δημοτικού και η οποία οδηγήθηκε ήδη στις φυλακές της Θήβας. Είχε τελειώσει την πέμπτη δημοτικού. Κι αυτή το έκανε έκτη. Και προσλήφθηκε έτσι μέσω ΑΣΕΠ σε δημοτικό παιδικό σταθμό. Και δούλευε ως καθαρίστρια για είκοσι χρόνια. Έχει λοιπόν σηκωθεί τώρα ένας σαματάς και μια κατακραυγή, για το πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τόση αυστηρότητα και τέτοια ισοπεδωτική αντιμετώπιση για μια τέτοια περίπτωση. Η απάντηση θα μπορούσε να είναι πως υπάρχει τόση αυστηρότητα ακριβώς επειδή έχουμε να κάνουμε με μια τέτοια περίπτωση. Ότι δεν έχουμε να κάνουμε με συνθήκες και ιδιαιτερότητες που οδηγούν στην επιείκεια, αλλά με συνθήκες και ιδιαιτερότητες που οδηγούν στον αντίθετο δρόμο. Ίσως δηλαδή υπό μία έννοια μαζί με την πλαστογραφία και μαζί με την απάτη τιμωρείται και η κοινωνική θέση. Τιμωρείται το γεγονός ότι η γυναίκα αυτή πλαστογράφησε για να γίνει καθαρίστρια. Πόσο πιο κάτω δηλαδή; Πόσο πιο απέχθεια; Πόσο πιο αδυναμία; Πόσο πιο Ζακ; Το γράμμα του νόμου, το πνεύμα του νόμου, η μπότα του νόμου. Ο νόμος ως μπότα.
Δεν τιμωρείται επειδή δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Τιμωρείται ακριβώς επειδή θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Τιμωρείται ακριβώς επειδή υπήρχαν πάμπολλοι τρόποι να γίνει αλλιώς: από δικονομικούς ως τα στραβά μάτια. Τιμωρείται επειδή εξαρχής την ζωή της δεν την πήρε αλλιώς. Τιμωρείται επειδή τελείωσε μόνο την πέμπτη δημοτικού. Γιατί να απαιτείται να έχεις τελειώσει δημοτικό για να μπορείς να προσληφθείς ως καθαρίστρια (καθαρίστρια: να μια λέξη που απαντάται σχεδόν μόνο στο θηλυκό); Ποιος δεν τελειώνει δημοτικό πια στις μέρες μας; Α, ναι, οι γύφτοι. Μια δικλίδα αποκλεισμού τους. Είναι λίγο ντροπή να μην τελειώνεις δημοτικό, όντας μη γύφτος, έτσι δεν είναι; Πολύ ντροπή δηλαδή. Είσαι κοινωνικά μη κανονικός από πάρα πολύ μικρός. Αλλά εντάξει δεν θα σε πατήσουμε και στο κεφάλι για αυτό. Αρκεί να μην μας δώσεις αφορμή να βρεθείς κάτω από την μπότα μας. Μας τη δίνεις όμως. Εσύ μας τη δίνεις. Δεν σε παγιδεύσαμε εμείς κάπου. Είσαι και πλαστογράφος. Είσαι και απατεώνας. Κάνεις το πέμπτη – έκτη. Δηλαδή διαπράττεις ποινικά αδικήματα, όχι για να φας πολλά αδούλευτα λεφτά, αλλά για να δουλεύεις μια ζωή με απορρυπαντικά για λίγα. Δηλαδή κάνεις ποινικά αδικήματα για να δουλέψεις ως καθαρίστρια. Ως εκεί φτάνεις. Οπότε τώρα φυλακή ποιος σε βάζει; Εμείς ή τα αδικήματά σου; Εμείς ή ο τρόπος ζωής που επέλεξες; Εμείς ή όλες οι επιλογές της ζωής σου εξακολουθητικά; Σοβαρά τώρα, αν έδειχνες λίγο περισσότερο σεβασμό στο ποινικό μας σύστημα δεν θα έβρισκες τον τρόπο τουλάχιστον να μην χρειαστεί να μπεις στη φυλακή; Ασέβεια κι εκεί. Αδυναμία κι εκεί. Σαν σφάγιο κι εκεί. Ότι τι; Θα σε λυπόμασταν; Δεν πάει έτσι. Τα χέρια μας είναι δεμένα. Τα μάτια μας φορούν μαντίλι. Μόνο τα πόδια μας είναι ελεύθερα. Έλα, φέρε το κεφαλάκι σου.
Old Boy / thegreekcloud
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου