μονοκατοικία ήταν κυρίαρχα σημαινόμενα, είτε διαφήμιζες χαλβά είτε αυτοκίνητο. Πρωτόλειες αντιστοιχίσεις σε μια εποχή που είχε ξεχάσει από που ερχόταν και δεν ήξερε που πήγαινε.
Στη μετα-αθώα εποχή, η κοινωνία απομαγεμένη, μαζεύει σιγά σιγά τα κομμάτια της. Μέσα σε μία δεκαετία η τάξη της πραγματικότητας διαταράχτηκε συθέμελα, οπότε άλλες σημασίες δίνουν πια νόημα στον κόσμο. Τούτων δοθέντων η διαφημιστική επικοινωνία όφειλε να αναζητήσει τα νέα σημαινόμενα που θα ζωντάνευαν ένα ξέπνοο φαντασιακό. Από το αποτέλεσμα προκύπτει ότι συνεχίζει να βαδίζει πάνω στα πιο αραχνιασμένα στερεότυπα, χωρίς χαρακτήρα και στίγμα, σα να μην πέρασε μια μέρα. Απλά δεν ακούγεται το σαξόφωνο.
Στην πολιτική επικοινωνία όλα θα ήταν πιο στέρεα αν εξέλειπαν οι συναισθηματικές ταυτίσεις με τους υποψηφίους και κουμάντο έκανε η ιδεολογία. Τότε θα πρυτάνευαν τα ορθολογικά στοιχεία κι η επικοινωνία θα αναγκαζόταν να περάσει υποχρεωτικά μέσα από δύσβατες αλήθειες προκειμένου να συναντηθεί με το φαντασιακό της κοινωνίας.
Ειδικά στην παρούσα τη χρονική περίοδο, που δεν ζούμε σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης ώστε να προκύπτουν συγκινησιακές ταυτίσεις με ηγέτες και πολιτικούς. Εν τούτοις η επικοινωνία της αντιπολίτευσης αποφεύγει να μιλήσει για πεπραγμένα και ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις. Τα προηγούμενα δεν είναι για να τα θυμίζει και στα μελλούμενα παρουσιάζει έλλειμμα εναλλακτικού αφηγήματος. Αναγκάζεται λοιπόν να στήνει ενσταντανέ φλερτάροντας τοιουτοτρόπως με το συναίσθημα των πολιτών. Κυρίαρχη επιδίωξη είναι να φανεί το πολιτικό πρόσωπο, αναλόγως από που μπάζει. «Πόσο οικείος αν και ανώτερος», «μα τι καλό παιδί», «και πόσο εργατικό φαίνεται». Και σε δεμάτια με σανά είδαμε τον κύριο Μητσοτάκη να κάθεται να συζητά (διότι οι συζητήσεις με αγρότες, στα χωράφια γίνονται που βγάζουν κι ωραία πλάνα) και τον ανιψιό να κουβαλά στο δρόμο τα ντοσιέ είδαμε (διότι ο εργατικός δήμαρχος από τη χαρτούρα που κουβαλάει φαίνεται κι όχι από τόσο δα στικάκι). Αναφέρομαι σε αυτά τα πρόσωπα διότι τη μάχη του προφίλ, η οικογένεια Μητσοτάκη-Μπακογιάννη τη δίνει. Κάθε ονοματεπώνυμο βέβαια για δικούς του λόγους και δικά του συμφέροντα.
Άμα τη εμφανίσει του ο Κ. Μπακογιάννης έδειξε πως νιώθει ο ίδιος ως υποψήφιος της πρωτεύουσας, ξέχωρα από κάθε λογής σχέδιο που κάνουν οι κάτοικοι για τη ζωή τους. Νιώθει ότι εκτός από τα πατρογονικά λατιφούντια, του ανήκει κι η πόλη των Αθηναίων. Το απολυταρχικό του slogan είναι ειλικρινές, σαφές και στοιχισμένο με τη γραμμική λογική που διέπει την οικογένεια Μητσοτάκη-Μπακογιάννη. «First we take Athens then we take τα υπόλοιπα». Πρόκειται για μια διαρκή φεουδαρχική αντίληψη παρά ένα στιγμιαίο slogan που ξέχασε να υπολογίσει τη γνώμη της κοινωνίας για το κρατικοδίαιτο αυτό σόι, ασχέτως αν το ψηφίζει ή όχι. Η ίδια αντίληψη διέπει και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Πέρα δηλαδή από τη στήριξη συμφερόντων της τάξης του και μόνο, υπάρχει εντός του η αμετακίνητη εμμονή ότι η πρωθυπουργία της χώρας του ανήκει κληρονομικώ δικαιώματι. Η ψήφος λοιπόν, είτε αφορά δημοτικές εκλογές είτε εθνικές είναι ο προσωπικός δεσμός της υποτέλειας προς τους εκπροσώπους της δυναστείας του Μεγάλου Σογιού.
Διαβάστε ολοκληρο το κείμενο της Ζωής Χαλιδιά, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου