Επανέφερε χτες ο Μανώλης Δρεττάκης από τις στήλες της «Εφ.Συν.» τον μύθο του αδικαίωτου ήρωα Κωνσταντίνου Κουκίδη, φρουρού στην Ακρόπολη, ο οποίος υποτίθεται ότι...
τη μέρα που μπήκαν οι Γερμανοί κατακτητές στην Αθήνα, στις 27 Απριλίου 1941, τυλίχτηκε με την ελληνική σημαία και ρίχτηκε στο κενό.
Ο «Ιός» έχει αποκαλύψει ήδη από το 2000 ότι πρόκειται περί μύθου, ανατρέποντας μία προς μία τις βεβαιότητες στις οποίες βασίζεται αυτή η κατασκευή, προϊόν της πολεμικής προπαγάνδας των συμμάχων, αλλά και της ανάγκης του ελληνικού πληθυσμού να αντλήσει κουράγιο εκείνες τις δραματικές στιγμές.
Αλλωστε και ο ίδιος ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο οποίος αποκάλυψε την τιμητική πλακέτα για τον Κουκίδη στις 12.10.2000, ήταν απολύτως σαφής:
«Τίποτα δεν αποκαλύφθηκε από την έρευνά μας στα αρχεία των Ενόπλων Δυνάμεων [σ.σ. για τον Κουκίδη]. Δεν έχει όμως σημασία αυτό. Σημασία δεν έχει αν υπήρξε ο στρατιώτης Κουκίδης. Σημασία έχει αν εμείς -οι σημερινοί Ελληνες- θέλουμε να υπάρχουν τέτοιοι θρύλοι. Υπό αυτή την έννοια έχει τη δική του ηθική και εθνική χρησιμότητα αυτό που πράττουμε σήμερα, ικανοποιώντας την απαίτηση χιλιάδων συμπολιτών μας».
Οι «χιλιάδες συμπολίτες» που πίεζαν να τιμηθεί ο ανύπαρκτος ήρωας ήταν βέβαια κυρίως στελέχη της Ακροδεξιάς, με προεξάρχοντα τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, οι οποίοι είχαν αναλάβει από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 σχετική εκστρατεία.
Η ανομολόγητη σκοπιμότητα αυτής της κίνησης δεν ήταν βέβαια άλλη από το να πάψει να θεωρείται πρώτη αντιστασιακή πράξη στην κατεχόμενη Ελλάδα η αρπαγή της σημαίας με τη σβάστικα από δύο κομμουνιστές νέους, τον Γλέζο και τον Σάντα.
Για το ιστορικό της κατασκευής του μύθου μπορεί κανείς να συμβουλευτεί το κείμενο του «Ιού» («Ο ήρωας φάντασμα», εφ. «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 22.10.2000).
Περιορίζομαι εδώ να σημειώσω ότι το όνομα Κουκίδης σε σχέση με το υποτιθέμενο συμβάν αναφέρεται μόνο στην εφημερίδα «Ντέιλι Μέιλ» (9.6.1941), σε μια ανταπόκριση από την κατεχόμενη Αθήνα, όπου μεταξύ άλλων γράφεται ότι «γερμανικές περίπολοι έχουν διαταχθεί να χρησιμοποιούν χειροβομβίδες για να διαλύουν λαϊκές συγκεντρώσεις» και ότι «ο αρχηγός της Αστυνομίας και ο διοικητής της Χωροφυλακής διώχτηκαν επειδή απέτυχαν να διατηρήσουν την τάξη».
Φυσικά κι αυτές οι αναφορές ήταν τόσο ακριβείς όσο και η αυτοκτονία Κουκίδη.
Δημήτρης Ψαρράς
Η Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου