Ποιος «ήρωας»;...

Ο πονηρός πολιτευτής Νικήτας…
Τώρα που η υπόθεση με τον θάνατο του ομογενούς στην Αλβανία πάει να λήξει και η ψυχραιμία φαίνεται να ξαναπαίρνει τη θέση των κραυγών, ας πούμε μερικά αυτονόητα πράγματα (λέμε «πάει να λήξει» διότι αρκετοί κάνουν...
ό,τι περνάει από τα χέρι τους για να τη συντηρούν. Μεταξύ τους και ο πονηρός πολιτευτής Νικήτας Κακλαμάνης με αυτό που έκανε στη Βουλή – εδώ). 

Ποια είναι αυτά τα αυτονόητα:

1. Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου είναι θλιβερό γεγονός, σε όποιος συνθήκες κι αν συμβαίνει και ανεξαρτήτως ιδεολογικών και άλλων πεποιθήσεων. Το καταλαβαίνει καλύτερα όποιος έχει παιδιά. Δεν χωρεί δεύτερη κουβέντα επ’ αυτού. 
2. Ο νέος αυτός άνθρωπος ζούσε σε μια χώρα, την Αλβανία, την οποία προφανώς μισούσε. Θεωρούσε το νότιο τμήμα της χώρας αυτής ελληνική επικράτεια, που «έπρεπε να την πάρουμε». Όπως παλιότερα κάποιοι άλλοι ήθελαν «να πάρουμε «την Πόλη και την Αγιά Σοφιά». Οι άνθρωποι της κατηγορίας αυτής (ας αποφύγουμε τους χαρακτηρισμούς) είτε ζουν στο παρελθόν είτε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Διακατέχονται από τη λογική «πάλι με χρόνια με καιρούς…». Αρνούνται να καταλάβουν ότι η Βόρεια Ηπειρος και η Ανατολική Θράκη, που κάποτε ήταν ελληνικά εδάφη, ανήκουν στην Αλβανία και στην Τουρκία. Oπως η Μακεδονία, που κάποτε ήταν υπό βουλγαρική κατοχή, ανήκει στην Ελλάδα. 
3. Ο νέος αυτός άνθρωπος, εμφορούμενος από τέτοιες απόψεις, ανήμερα της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου εμφανίστηκε στο μειονοτικό χωριό (του), με ένα όπλο στα χέρια. Και βρήκε το θάνατο υπό συνθήκες που ακόμα δεν έχουν πλήρως διευκρινιστεί. Όμως, η θεωρία που κυριάρχησε στα περισσότερα ελληνικά μέσα ενημέρωσης ότι «τον σκότωσαν για τη σημαία», δεν στέκει. Ο εορτασμός σε όλη την περιοχή έγινε πανηγυρικά παρουσία και επισήμων από την Ελλάδα. Το ίδιο το χωριό ήταν πνιγμένο στις ελληνικές σημαίες (εδώ). Και όμως σε ελληνικά ΜΜΕ (φαντάζομαι και σε αντίστοιχα αλβανικά) εμφανίστηκαν τέρατα και σημεία. Το ίδιο και με κάποιες δηλώσεις του πρωθυπουργού της Αλβανίας, γύρω από τις οποίες στήθηκε ένα οργιώδες σκηνικό παραπληροφόρησης (εδώ). 
4. Κι επειδή η λέξη «ήρωας» κακοποιήθηκε πολύ αυτές τις μέρες, καλό είναι αν μη χάνουμε κάθε αίσθηση του μέτρου. Ηρωας είναι όποιος υπερασπίζεται την πατρίδα του, αν κινδυνεύει από εχθρική επίθεση. Δεν είναι όποιος αρπάζει ένα όπλο και περιφέρεται σε ένα χωριό άλλης χώρας. Ας σκεφθούμε λογικά: αν είχαμε κάτι αντίστοιχο στην ελληνική επικράτεια με έναν Αλβανό ή Τούρκο οπλοφόρο, τι θα έλεγαν οι Ελληνες «πατριώτες»; Ολοι ξέρουμε.

 Aς αφήσουμε, λοιπόν, τον άνθρωπο να αναπαυθεί και τους δικούς τους να τον κλάψουν. Η προσπάθεια εκμετάλλευσης ενός θλιβερού περιστατικού από εθνικιστικούς κύκλους εδώ και εκεί μόνο αυτούς βολεύει. 

Για όλους αυτούς τους λόγους, το «κατόρθωμα» του Νικήτα Κακλαμάνη ενώπιον ελαχίστων βουλευτών κινείται μεταξύ πονηριάς και φαιδρότητας. Η Βουλή δεν είναι τσιφλίκι του κάθε αντιπροέδρου, που τυχαίνει να προεδρεύει (πριν από λίγες μέρες ο άλλος αντιπρόεδρος Δημήτρης Κρεμαστινός αρνήθηκε να κάνει το ίδιο), πολύ περισσότερο όταν αφορά θέματα που επηρεάζουν την εξωτερική πολιτική της χώρας. Αλήθεια , ο κ. Κακλαμάνης και οι ελάχιστοι βουλευτές που αποδέχτηκαν το λογύδριό του, πώς γνωρίζουν ότι ο ομογενής «δολοφονήθηκε»; Συζητήθηκε το θέμα στη Διάσκεψη των Προέδρων; Όχι. Ζητήθηκε η γνώμη του υπουργείου Εξωτερικών; Όχι. Ρωτήθηκε η Ελληνική Αστυνομία αν έχει καταλήξει στην εκδοχή της δολοφονίας; Όχι. 
Δεν χρειαζόταν. Αρκούσε η ελαφρότητα του πονηρού πολιτευτή, που έγινε αυτομάτως δεκτή και από τους άλλους, προφανώς από φόβο μήπως τους πουν ότι είναι «μειωμένης εθνικής ευαισθησίας»…

Γιώργος Καρελιάς