σκληρότητας ασυνήθιστης για τα ελληνικά τότε δεδομένα. Με τον χρόνο άρχισε να τον ενοχλεί διότι υποβαθμιζόταν ο δικός του ελληνικός τρόπος και μεταφερόταν το ενδιαφέρον των αναγνωστών στα κατ’ αυτόν επουσιώδη της γλώσσας. «Σκληρός» και ιδιόρρυθμος ως συγγραφέας και ως άνθρωπος. Ηθελε ο απέναντί του να λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη.
Προτού εκδώσει κάποιο βιβλίο του μάζευε μερικούς φίλους σπίτι και μας το διάβαζε, καθαρά, χωρίς παύσεις [τα ποτά έρχονταν στο τέλος]. Δεν ήταν εύκολος· μετά την ανάγνωση ζητούσε από τον καθένα, όχι απλώς τη γνώμη του αλλά και παρατηρήσεις, τόσο στη γλώσσα όσο και στην πλοκή. Οι λεκτικές έριδες στις οποίες εμπλεκόταν οφείλονταν σε αυτή του την εμμονή για ντομπροσύνη και ειλικρίνεια στις σχέσεις του, μακριά από περικοκλάδες και συγγραφικές τσιριμόνιες.
Ανθρωπος, συνεπής, της νύχτας, με τα ουίσκι και τους πάγους στην μπάρα που κάθε φορά επέλεγε. Προσηνής στους νέους συγγραφείς και ευπροσήγορος και ας τον φοβούνταν πολλοί ως «περίεργο» και τάχα απρόσιτο· με τους νέους ήταν πάντα φιλικός, αλλά ποτέ δεν μάσαγε τα λόγια του όταν του ζητούσαν τη γνώμη του ή κάποια συμβουλή περί την πνευματική δημιουργία. Αυστηρός κριτής αλλά και παθιασμένος με το νέο ελληνικό θέατρο, στο οποίο πάσχισε να δώσει νέες πνοές, να δημιουργήσει σχολή νέων θεατρικών συγγραφέων.
Ενας πολιτικός κι ένας ερωτικός ταυτόχρονα συγγραφέας ο Γιώργος Σκούρτης δεν άντεξε στο τέλος τα συνεχή μπες-βγες στα νοσοκομεία και τα ξημερώματα Δευτέρας έκλεισε για πάντα τα μάτια του. Μόνο αυτό το «βίωμα» δεν θα μπορέσει να καταγράψει γιατί τα υπόλοιπα σχεδόν τα έβαλε μέσα στο έργο του. Ηταν βιωματικός και γι’ αυτό αληθινός συγγραφέας μέσα στη σκληρότητα και συνάμα τρυφερότητα της γραφής. Στο μονόστηλο που είχε επί χρόνια στην εφημερίδα «Τα Νέα» εξέθετε αυτά τα βιώματα με τον πιο απλό και καταληπτό τρόπο. Η αλήθεια γυμνή - όπως και η ζωή [του], χωρίς τσιριμόνιες και επίπλαστα μαγνάδια.
Από τους ανθρώπους που δεν υποχρεώνονταν εύκολα. Δεν ζητούσε, δεν απαιτούσε για μικρά και ασήμαντα, παρότι τα τελευταία χρόνια είχε γίνει κάπως γκρινιάρης και «ξέσπαγε» σε ανθρώπους που θεωρούσε ότι ήσαν κοντά του. Σιγά το ξέσπασμα, απλώς μιλούσε λίγο παραπάνω. Για τη σπουδαιότητα του έργου του θα μιλήσουν βεβαίως οι αναγνώστες του - και ήσαν πολλοί έως και πριν από λίγα χρόνια, οπότε συνειδητά αποχώρησε από την εφημερίδα στην οποία εργαζόταν για να ολοκληρώσει το συγγραφικό του καθήκον.
Ο Γιώργος Σκούρτης δεν μιλούσε άσκοπα και ουδόλως ενδιαφερόταν εάν η κριτική του προς κάποιον στενοχωρούσε αυτόν τον κάποιον. Οι εμμονές ενός συγγραφέα είναι δημιουργικές όταν αυτές φιλτράρονται στον σκοπό [εάν υπάρχει] της τέχνης του και αγκαλιάζονται με βαθιά πάθη και πολιτική αμφισβήτηση των κατεστημένων μορφών στάσης και συμπεριφοράς. Μέχρι το τέλος δεν απαρνήθηκε ποτέ του την μπάρα - και τους συμπότες του, ειδικά όταν διέκρινε σ’ αυτούς την αλήθεια τους [και ας μην του άρεσε αυτή η αλήθεια]· είπαμε: σκληρός, ντόμπρος, αυστηρός. Πρωτοπόρος. Ξεχωριστός συγγραφέας. Λιγοστεύουν τέτοιοι συγγραφείς...
Γιώργος Σταματόπουλος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου