«Η Αριστερά πρέπει να υψώσει το ανάστημά της...

...για τη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία»...

Το σύνθημα της Δεξιάς στο δημοψήφισμα για το Brexit ήταν «να ανακτήσουμε τον έλεγχο». Ηταν ένα λαϊκό σύνθημα, όμως μόνο...
η Αριστερά μπορεί να προσφέρει στον κόσμο έλεγχο της ζωής του. Κυριαρχία, δημοκρατία, αυτοδιάθεση: αυτά δεν είναι ξενοφοβικές ή αποικιοκρατικές ιδέες.

Ο καθηγητής Δικαίου Πίτερ Ράμσεϊ επικεντρώνει την κριτική του στην αδιαφάνεια που υπάρχει στη λειτουργία της Ε.Ε., ενώ επικρίνει και την Αριστερά γιατί, όπως λέει, η πολιτική της για την ταυτότητα αποξένωσε ακόμα περισσότερο τους πολίτες από την πολιτική. Θεωρεί ότι μοναδική λύση είναι η έξοδος από την Ε.Ε. και η κινητοποίηση του λαού πρώτα σε εθνικό και μετά σε διεθνές επίπεδο.

Συνέντευξη

•Το 2015 η Ελλάδα εκβιάστηκε και απειλήθηκε ότι θα διωχθεί από την ευρωζώνη, εάν δεν υποταχθεί στις ντιρεκτίβες για διαρκή λιτότητα. Τώρα, βλέπουμε τις ίδιες μεθόδους να χρησιμοποιούνται για την Ιταλία, με αφορμή τον προϋπολογισμό της. Πώς μπορεί ένα κράτος-μέλος να αντισταθεί όταν υπάρχει ένας τόσο άνισος συσχετισμός δυνάμεων;

Η κυβέρνηση ενός κράτους-μέλους λογοδοτεί πρώτα στις άλλες κυβερνήσεις της Ε.Ε. και δευτερευόντως στον λαό της. Αυτό σημαίνει να είσαι «κράτος-μέλος», σε αντίθεση με το «εθνικό κράτος».

Αυτές οι κυβερνήσεις είναι ιδεολογικά άκαμπτες επειδή δεν έχουν μια πλούσια πολιτική σχέση με τους λαούς τους. Κατά την άποψή μου, ο μόνος τρόπος για να αντισταθείς σ’ αυτό είναι να φύγεις από την Ε.Ε.

Ομως, ακόμα και εάν πιστεύεις ότι η Ε.Ε. μπορεί να μεταρρυθμιστεί, πρέπει τουλάχιστον να αναγνωρίσεις, όπως λέει και ο Κώστας Λαπαβίτσας, ότι μια θεμελιώδης μεταρρύθμιση δεν θα επέλθει, εκτός εάν τα κράτη-μέλη δείξουν ότι είναι πρόθυμα να φύγουν, πρόθυμα να βασιστούν στον λαό τους.

Η Ελλάδα ξεκάθαρα δεν ήταν πρόθυμη να φύγει το 2015 και η Ε.Ε. επέβαλε από τότε στον ελληνικό λαό να πληρώσει το τίμημα αυτής της πολιτικής εξάρτησης.

Η Ιταλία είναι πιο ισχυρή από την Ελλάδα, αλλά η Ε.Ε. είναι ακόμα άκαμπτη. Αμφιβάλλω εάν η Λέγκα ή τα Πέντε Αστέρια έχουν, πράγματι, αρκετή εμπιστοσύνη στον ιταλικό λαό για να απειλήσουν να φύγουν.

•Πώς εξηγείτε την άνοδο ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων στην Ευρώπη και την αδυναμία της Αριστεράς να κινητοποιήσει τον κόσμο ενάντια σ’ αυτήν την παλίρροια των αντιδραστικών κινημάτων;

Σε μια περίοδο που οι απλοί άνθρωποι έχουν χτυπηθεί από έναν συνδυασμό οικονομικής αποτελμάτωσης και ταχείας κοινωνικής αλλαγής, η Αριστερά σε πολλά τμήματα της Ευρώπης έχει αποτύχει να ασκήσει επαρκή κριτική στο σύστημα της αγοράς.

Κυριαρχούμενη από τη μεσαία τάξη υψηλής μόρφωσης, η Αριστερά έχει περιοριστεί σε μια χλιαρή Σοσιαλδημοκρατία. Χειρότερα, αυτό συνδυάζεται με μια μαχητική πολιτική για τις ταυτότητες, η οποία αποξενώνει τους περισσότερους ανθρώπους που δεν φιλοδοξούν να συμπράξουν με τη μεσαία τάξη των μητροπόλεων.

Το αποτέλεσμα είναι ότι οι περισσότεροι αριστεροί αγωνίζονται να φανταστούν τους απλούς πολίτες σαν φορείς της πολιτικής αλλαγής.

Οι πιο πολλοί αριστεροί βλέπουν τους ανθρώπους της εργατικής τάξης στην καλύτερη περίπτωση σαν αβοήθητα θύματα του καπιταλισμού και στη χειρότερη σαν ρατσιστές ομοφοβικούς.

Οι αριστεροί νιώθουν πιο άνετα στις ομάδες πίεσης, οι οποίες στροβιλίζονται γύρω από το κράτος, καθώς και στα δίκτυα των ελίτ της υπερεθνικής κυβέρνησης.

Ειδικότερα, καθώς η Αριστερά έχει υποχωρήσει μέσα στο κράτος, έχει αποκηρύξει κάθε προσπάθεια να ηγηθεί του έθνους. Οπως και οι καπιταλιστικές ελίτ, αλλά όχι οι απλοί πολίτες, η Αριστερά νιώθει αμηχανία με το έθνος. Αυτός ο πολιτικός χώρος έχει καλυφθεί από τη λαϊκιστική Δεξιά.

Εγκαταλελειμμένοι από την Αριστερά, οι περισσότεροι πολίτες έχουν στη διάθεσή τους μόνο την εξήγηση της Δεξιάς σχετικά με το γιατί η κοινωνία φαίνεται να βρίσκεται εκτός του δικού τους ελέγχου.

Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη στον Τ. Τσακίρογλου στην efsyn.gr