Υπερφυσικό, είτε με την αγαθή, είτε με την καταχθόνια εκδοχή του.
Ο Πίτερ Ο’ Τουλ σίγουρα αγαπούσε το αλκοόλ περισσότερο από τη γυμναστική. «Η μόνη γυμναστική που έκανα στη ζωή μου, ήταν το βάδην πίσω από τα φέρετρα των φίλων μου που αγαπούσαν τη γυμναστική».
Τα «πονεμένα» χιλιόμετρα του Αυθεντικού Μαραθωνίου Πατήστε εδώ Με ένα φλιτζάνι καφέ στο χέρι, τον υπολογιστή στα γόνατα και την κυριακάτικη εφημερίδα στους αστραγάλους, χαζεύω τις selfies των φίλων μου από τον Μαραθώνιο της Αθήνας. Κανένας τους, βέβαια, δεν είναι μαραθωνοδρόμος, όλοι τους στα πέντε και στα δέκα χιλιόμετρα έτρεξαν. Ασφαλώς τους καμαρώνω και τους ζηλεύω λιγάκι.
Δεν είναι και λίγο να επιτυγχάνεις έναν προσωπικό άθλο, βάζοντας μόνο πόδια, καρδιά, πνευμόνια και κάτι που μπορεί να μην υπάρχει, αλλά τίποτα δεν γίνεται χωρίς αυτό: ψυχή. Και, ξέρετε, μπορεί οι μαραθωνοδρόμοι να μου προκαλούν δέος, έτσι όπως τρέχουν μέσα σε μία απόκοσμη έκσταση, αλλά είμαι δίπλα σε εκείνες τς παλλόμενες κοιλίτσες που πάνε μπροστά τραβώντας το υπόλοιπο κορμί, στα πόδια που θέλουν να συρθούν, αλλά σηκώνονται, σε εκείνη την ανάσα που μοιάζει με τελευταία, αλλά έχει και άλλη πίσω της.
Και μετά, όλοι αυτοί, οι δικοί μου, ξέπνοοι, ηδονικά αποκαμωμένοι (καλύτερο και από σεξ, λένε), βγάζουν τη selfie του θριάμβου και κατευθύνονται απενοχοποιημένοι στο κυριακάτικο τραπέζι...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου