Γ. Λακόπουλος
Σύμφωνα με κάποιους δημοσκόπους ο Μητσοτάκης θα είναι νικητής των προσεχών εκλογών. Οι πιο αθεόφοβοι τον...
φιλοδωρούν και με αυτοδυναμία, ενώ παλιότερα κάποιοι το τερμάτιζαν: προέβλεπαν νταμπλ σκορ. Μαζί με το βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα: το Κινάλ πλασάρεται ως τρίτο κόμμα- άρα ο Κυριάκος καθαρίζει και χωρίς γαλάζια αυτοδυναμία.
Αν τα πάρουμε τοις μετρητοίς ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να φωνάξει από τώρα τον αντίπαλό του στο Μέγαρο Μαξίμου και να του παραδώσει την πρωθυπουργία. Μόνο που ό,τι γυαλίζει δεν είναι χρυσός.
Οι προβλέψεις για την επικράτηση Μητσοτάκη δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικής ανάλυσης, αλλά προϊόν… δημιουργικής δημοσκοπικής. Εμφανίζουν «πίτες» και «κολώνες», αλλά κανείς δεν ξέρει πώς προκύπτουν. Πρέπει να αρκεστούμε στη διαβεβαίωσή τους ότι συμπληρώνουν και επεξεργάζονται ερωτηματολόγια με επιστημονικό τρόπο.
Αλλά στην πολιτική το «πίστευε και μη ερεύνα» δεν ήταν ποτέ καλός σύμβουλος. Άλλωστε η εγχώρια δημοσκοπική προϊστορία είναι αλλού ο παππάς αλλού τα ράσα… Σε κάθε περίπτωση όμως οι εκλογές δεν γίνονται με γκάλοπ, αλλά με ψήφους. Και οι ψήφοι κατευθύνονται στην κάλπη με αμιγώς ιδεολογικά και πολιτικά κριτήρια -έτσι όπως ισχύουν για τον καθένα στην καθημερινή ζωή του.
Κάθε πράγμα στον καιρό του
Το αποτέλεσμα το εκλογών κρίνεται από τα συμφραζόμενα της συγκυρίας στην οποία διενεργούνται και με βάση το κεντρικό δίλημμα που αντιμετωπίζουν οι εκλογείς. Δηλονότι -που θα έλεγαν οι παλαιοί φιλόλογοι- τις εκλογές κερδίζει όποιος έχει πληρέστερη παρουσία και καλύτερο αφήγημα την κατάλληλη στιγμή: την ημέρα των εκλογών.
Πίσω από το παραβάν οι ψηφοφόροι αξιολογούν με βάση την προσωπική και οικογενειακή τους κατάσταση και με κριτήρια, ιστορικά, ιδεολογικά, πολιτικά, πολιτισμικά, αισθητικά- ενίοτε μικροσυμφεροντολογικά. Οι εκλογές δηλαδή είναι υπόθεση της πολιτικής όχι του μάρκετινγκ. Κερδίζει όποιος έχει τις περισσότερες πολιτικές προϋποθέσεις με το μέρος του.
Από αυτή την άποψη η στοιχειώδης πολιτική ανάλυση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο πιθανότερος νικητής των εκλογών είναι ο Αλέξης Τσίπρας.
Η αναμέτρηση με τα προβλήματα
Στην ατμόσφαιρα διαχέονται -made in ND- σλόγκαν όπως «να φύγουν γιατί είπαν ψέματα», «είναι η χειρότερη κυβέρνηση», «οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή». Αλλά αυτά δεν αντέχουν ως την κάλπη, γιατί απλούστατα δεν είναι αλήθεια. Είναι η επίφαση της επικαιρότητας όχι η ίδια η πραγματικότητα. Αυτή την περιγράφουν τα στοιχεία, οι διεθνείς οργανισμοί και η αναπτυξιακή ανάσα της οικονομίας που πιστοποιείται πανταχόθεν.
Το μόνο πραγματικό πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο Τσίπρας είναι τα προβλήματα των πολιτών, που απευθύνονται στην κυβέρνηση. Αλλά την ίδια ακριβώς αναμέτρηση έχει και ο Μητσοτάκης ως εξουσία της αντιπολίτευσης. Ο Πρωθυπουργός έχει πειστικότερες απαντήσεις και θα προσέλθει στις κάλπες με περισσότερα πλεονεκτήματα από μειονεκτήματα. Καθώς κλείνει η τετραετία, διακρίνονται τα όπλα στη φαρέτρα του.
Ένα από αυτά είναι ο… αντίπαλός του. Ο Μητσοτάκης έχοντας αποτύχει να προβάλλει θετικά τον εαυτό του, εστιάζει αποκλειστικά στην αρνητική φόρτιση του Τσίπρα. Αλλά η παράδοση λέει ότι σε μια τέτοιου είδους αναμέτρηση νικητής βγαίνει αυτός που μπορεί να υποστηρίξει στον δημόσιο χώρο τον εαυτό του και την πολιτική του. Ηττημένος όποιος δεν είναι σε θέση να το κάνει. Τόσο απλό.
Ένας εναντίον ενός
Οι πολιτικές προϋποθέσεις που θα μετατρέψουν την εικονικό προβάδισμα του Μητσοτάκη στα ΜΜΕ σε πραγματική νίκη του Τσίπρα στα μαρμαρένια αλώνια είναι ήδη ορατές για όποιον θέλει να βλέπει πέρα από τη μύτη του. Πίσω από το μιντιακό νέφος της «ολοκληρωτικής αντιπολίτευσης «καιροφυλακτεί ένα ερώτημα: αφού τα πολιτικά δεδομένα είναι υπέρ του Τσίπρα γιατί θα κερδίσει ο Μητσοτάκης;
Ας δούμε αναλυτικά τους λόγους που κάνουν θελκτικότερη την ιδέα να στοιχηματίζει κάποιος υπέρ του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ:
Πρώτον η προσωπική πολιτική υπεροχή του Πρωθυπουργού. Από όποια σκοπιά και αν συγκριθούν οι δυο άνδρες ο Τσίπρας προηγείται. Σε σκηνική παρουσία, πολιτική σκέψη, προσωπική συγκρότηση, ρητορική, επιχειρηματολογία, μαχητικότητα, ανθρώπινη ζεστασιά και οικειότητα, φρεσκάδα, κοινωνικό προφίλ. Α, και δεν κάνει γκάφες…
Οι ίματζ μέηκερς του Μητσοτάκη το διαπίστωσαν νωρίς και προσπάθησαν να κλείσουν το χάσμα σκηνοθετώντας τη δημόσια παρουσία του πελάτη τους. Του οργάνωσαν «επαφή με το λαό», τον έστειλαν σε καφενεία, κουλουρτζίδικα, χωράφια και μπαράκια, για να δείξει «ένας από αυτούς». Τον προβάλαν σαν «σπουδαγμένο» απέναντι στον «καταληψία».
Αλλά έτσι τα έκαναν χειρότερα: ανέδειξαν τα κριτήρια στα οποία κυριαρχεί ο Τσίπρας με αποτέλεσμα ο επικεφαλής της ΝΔ να προβάλλει περισσότερο σαν ένας αποστειρωμένος τεχνοκράτης που διεκδικεί την πρωθυπουργία με επιδίωξη να την ασκήσει ταξικά υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων. Ότι ο Τσίπρας είναι ο πρώτος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευση που δεν προέρχεται από τζάκι, ενώ ο Κυριάκος είναι τυπικό προϊόν της οικογενειοκρατίας, λειτουργεί σαν χαριστική βολή.
Επιπλέον οι συνταγές του Θεοδωρικάκου -που προσπάθησε μεταξύ άλλων να μάθει τον Κυριάκο να μιλάει «αριστερά» τον χαντάκωσαν περισσότερο. Δεν τόχει. Όλοι διακρίνουν ότι στο ένας εναντίον ενός της κάλπης ο Τσίπρας θα είναι σαν να κλέβει εκκλησία.
Δεύτερος λόγος είναι η ηθική υπεροχή του Τσίπρα. Δεν είναι αυτός, ή το κόμμα του, που χρεοκόπησαν τη χώρα. Έκανε λάθη, αλλά τα διόρθωσε και όσες επιλογές δεν του βγήκαν τις επανεξέτασε. Άλλαξε προς το καλύτερο ενώ ο αντίπαλός του έκανε το αντίθετο. Αυτό αποτυπώθηκε εναργώς στο διεθνή χώρο, όπου αντιμετωπίζεται ως αξιόπιστος συνομιλητής, εν αντιθέσει με τον Μητσοτάκη για τον οποίο δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς θέλει εκτός από… την πρωθυπουργία.
Στο εσωτερικό μέτωπο ο Τσίπρας δεν έχει σκάνδαλα στην καμπούρα του, δεν τραβολογούν τα στελέχη του οι εισαγγελείς και δεν έχει σκελετούς στις ντουλάπες του. Η προσπάθεια της ΝΔ να δημιουργήσει συμψηφισμούς σ’ αυτό το επίπεδο κάνει χειρότερη τη θέση της, καθώς αναδεικνύει τη σχέση της με τη διαπλοκή και τα συμφέροντα.
Τρίτος λόγος το ηγετικό προφίλ διαρκείας. Ο Τσίπρας είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης στο κόμμα του, αλλά και ο φυσικός επικεφαλής της εγχώριας Κεντροαριστεράς και το ισχυρότερο χαρτί της Δημοκρατικής Παράταξης. Ακόμη και αν χάσει τις εκλογές θα παραμείνει στη θέση του και θα διατηρήσει αυτά τα χαρακτηριστικά- με ανοιχτό το ενδεχόμενο να επανέλθει.
Αντίθετα ο Μητσοτάκης δεν θεωρείται ηγετική μορφή στο χώρο του, δεν έχει επιρροή στην ευρύτερη συντηρητική παράταξη -που μένει προσηλωμένη στον Καραμανλισμό -και αν χάσει τις εκλογές θα φύγει την ίδια νύχτα, ίσως και από την πολιτική. Αυτό είναι στοιχείο που αξιολογείται από τον ψηφοφόρο την ώρα που φτάνει στη κάλπη.
Τέταρτος λόγος είναι το πολιτικό αφήγημα. Ο Αλέξης Τσίπρας θα πάει στις επόμενες εκλογές με απολογισμό και πρόταση. Δεν είναι ο δημιουργός της κρίσης: αντίθετα παρέλαβε τη χώρα στη χειρότερη στιγμή της: με υπερχρέωση, σήψη και διαφθορά, ανυπόληπτη διεθνώς, με την κοινωνία της καθημαγμένη και το πολιτικό σύστημα στο έλεος της διαπλοκής.
Στην αρχή κινήθηκε ως αιθεροβάμων, αλλά για να υλοποιήσει την εντολή που πήρε- βάσει των ανεφάρμοστων υποσχέσεων του. Αλλά μετά τη δεύτερη νίκη του εκτός από συνέπεια έδειξε και αποτελεσματικότητα σ’ αυτό που ανάλαβε, κατά τη νέα εντολή: έβγαλε τη χώρα από το Μνημόνιο, διέσωσε υπέρ της κοινωνίας ό,τι μπορούσε και θα υλοποιεί πριν την κάλπη ό,τι ο Μητσοτάκης θα υπόσχεται για μετά.
Πέμπτος λόγος είναι η πρωτοβουλία των κινήσεων. Μπορεί ο Τσίπρας να κινείται με τη δυσκολία της πράξης και ο Μητσοτάκης με την ευκολία των λόγων, αλλά εκ της θέσης του ο Πρωθυπουργός έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Σ’ αυτό το επίπεδο ο επικεφαλής της ΝΔ βλέπει διαρκώς τη σκόνη του. Από τη νομοθέτηση στη Βουλή και τις αξιολογήσεις του Μνημονίου μέχρι τη λύση στο Μακεδονικό και την αναθεώρηση του Συντάγματος. Αυτό το προνόμιο θα ισχύει ως την ημέρα της προκήρυξης εκλογών και η εμπειρία δείχνει ότι κάθε φορά που ασκείται ο Κυριάκος Μητσοτάκης περιέρχεται σε δύσκολη θέση και συνήθως τρέχει… προς τα πίσω.
Ο έκτος λόγος αφορά την τοποθέτηση στη κίνηση της Ιστορίας. Ο Αλέξης Τσίπρας αντιμετωπίζει με ανοιχτό μυαλό και εμπροσθοβαρείς λογικές τις αλλαγές που συντελούνται στον πλανήτη και τη ζωή των ανθρώπων. Έχει πολύ καθαρή και μαχητική θέση για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας απέναντι στις νέες απειλές χειραγώγησης των κοινωνιών.
Προβάλλει προοδευτικές ιδέες σε μείζονα θέματα όπως είναι η προστασία του περιβάλλοντος. Ανήκει στους ριζοσπάστες πολιτικούς στα κοινωνικά και οικονομικά θέματα της κοινοτικής Ευρώπης. Έχει ουμανιστική αντίληψη σε προκλήσεις όπως το μεταναστευτικό και αντιμετωπίζει με τόλμη τις αναδυόμενες προκλήσεις.
Ο Μητσοτάκης κινείται στον αντίποδα με μάχες οπισθοφυλακής και διολισθαίνει στη οπισθοδρόμηση, την αντίδραση και ενίοτε στη γραφικότητα.
Ο τελευταίος λόγος που οδηγεί στην επικράτηση του Τσίπρα είναι η επικείμενη αποσύνδεση από τον Καμμένο και την τοξικότητα που μεταφέρει στον κυβερνητικό χώρο. Τον προσεταιρίστηκε για συγκεκριμένους λόγους: να μην γίνει σύντομη παρένθεση η Αριστερά στην κυβέρνηση, να βγάλει τη χώρα από το Μνημόνιο και να μην ανατραπεί στην πρώτη σύγκρουση με τη διαπλοκή. Του βγήκε. Εφόσον κλείσει αυτή τη συνεργασία -με πρωτοβουλία του και όχι κατά τον σχεδιασμό του Καμμένου- η ανακούφιση των δημοκρατικών πολιτών θα στείλει αέρα στα πανιά του.
Στο επιτελείο του Μητσοτάκη δεν μπορούν να φανταστούν την τρομακτική δύναμη της Δημοκρατικής παράταξης που θα απελευθερωθεί υπέρ του Τσίπρα μόλις δώσει τέλος στην ετερόκλητη συμμαχία με τον αλλοπρόσαλλο πρώην υφυπουργό της ΝΔ...
anoixtoparathyro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου