Κάτι κινείται. Για την ακρίβεια σπάνε αποστήματα πολλών ετών. Πυώδεις καταστάσεις ανοίγουν. Πολιτικοί, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι -και λοιποί χρυσοκάνθαροι- που...
μετείχαν στη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος- αλλά και του κοινοτικού, όπως και του ιδιωτικού με το κόλπο του Χρηματιστηρίου- χάνουν τον ύπνο τους.
Ως τώρα είχαν βολευτεί με το σλόγκαν «η κάθαρση έγινε» και έδειχναν δυο τρία πρόσωπα. Τώρα συνειδητοποιούν ότι μόλις αρχίζει. Και δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει.
Στην ουσία αυτό που γίνεται είναι το αυτονόητο σε μια δημοκρατική πολιτεία. Οδηγούνται στη δικαιοσύνη πρόσωπα που φέρονται εμπλεκόμενα σε σκάνδαλα – για τα οποία κατά τα ειωθότα δεν υπήρξε καταλογισμός ευθυνών, όταν έπρεπε.
Δεν είναι σώνει και καλά ένοχοι οι αναφερόμενοι. Αλλά η Πολιτεία οφείλει να ερευνήσει. Και το κάνει. Η Novartis, το ΚΕΛΠΝΟ, οι εξοπλισμοί, είναι υποθέσεις για τις οποίες πρέπει να υπάρξει πλήρης διαλεύκανση. Έχει κανείς αντίρρηση; Για όσους αποδειχθεί ενοχή θα πληρώνουν. Οι υπόλοιποι θα αποδοθούν στην κοινωνία αθώοι. Έτσι γίνεται στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Θα περίμενε κανείς ότι κόμματα εξουσίας σαν τη ΝΔ θα ζητούσαν περισσότερο φως και περισσότερη δικαιοσύνη. Αντί για αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης ακολουθεί τον ολισθηρό δρόμο του Σαμαρά που μήνυσε τους…εισαγγελείς -προφανώς θα μήνυε και το δικαστήριο, αν τον καταδίκαζε. Υιοθετεί τις πεζοδρομιακές κραυγές του Γεωργιάδη και του Λοβέρδου και τις κουτοπονηριές του Στουρνάρα. Όσων θεωρούν εαυτούς υπεράνω του νόμου.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης που -ευλόγως- θέλει να γίνει πρωθυπουργός, δεν ενδιαφέρεται για την αλήθεια. Αλλιώς θα την επιδίωκε στηρίζοντας της Δικαιοσύνη. Πιάνεται από τις ανοησίες του Πολάκη και ρίχνει δίχτυ προστασίας στους ερευνώμενους. Έτσι οι δικαστικές έρευνες βαφτίζονται… πολιτικές διώξεις!
Αυτή η τακτική συνιστά επιστροφή στο κόμμα –λημέρι. Ήταν μια πρακτική που ακολουθούσε κυρίως το ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν. Όταν ένα στέλεχος του «πιανόταν με τη γίδα στην πλάτη», που λέει και ο Αλέκος Παπαδόπουλος, αντί να αντικρούσει τις κατηγορίες ενώπιον των αρμοδίων δικαστικών λειτουργών, αποφαίνονταν πρόκειται για «πολιτική δίωξη». Με στόχο το κόμμα του και την… παράταξη του. Διακήρυσσε ότι η η Ελλάδα «δεν θα γίνει κράτος δικαστών». Ουδείς τον ενοχλούσε γιατί θεωρούνταν ότι ενοχλεί ολόκληρο το κόμμα.
Ακόμη και ο πολύς Κ. Σημίτης, όταν έγινε γνωστό ότι ερευνάται μια υπόθεση στην οποία ενδεχομένως εμπλέκεται ο αδελφός του, δήλωσε ότι πρόκειται για «προσπάθεια να πληγεί η δημοκρατική παράταξη»!
Έτσι το κόμμα μετατρέπεται σε σπηλιά του λήσταρχου Νταβέλη. Όποιος βρίσκονται αντιμέτωπος με τη Δικαιοσύνη καταφεύγει εκεί και ουδείς τον πλησιάζει. Ήταν η πιο προκλητική πρακτική ατιμωρησίας.
Αυτή την πρακτική επαναφέρει ο Μητσοτάκης με την θεωρία των «πολιτικών διώξεων». Καθιστά το κόμμα του καταφύγιο υπόλογων και ανομίας. Το μετατρέπει σε μηχανισμό υπεράσπισής τους, σαν να μην γνωρίζει ότι η ηθική είναι προσωπική υπόθεση.
Η ΝΔ και το Κινάλ της Φώφης επαναλαμβάνουν ότι «ποινικοποιείται η πολιτική», κατά τη γελοία διατύπωση της παλιάς ρητορικής. Από την κυβέρνηση εν όψει των εκλογών.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση τρίβει τα χέρια της με αυτές τις εξελίξεις. Ποιος δεν θα το έκανε; Εδώ η ΝΔ ισχυρίζεται ότι ετοιμάζει ήδη εξεταστικές επιτροπές για σκάνδαλα που δεν αναφέρει, δεν υπάρχουν και δεν ερευνά καμία αρχή, αλλά με την υπόσχεση ότι… θα τα ανακαλύψει αν γίνει κυβέρνηση. Έτσι είναι η πολιτική. Όταν στριμώχνεται, ο ένας χαίρεται ο άλλος.
Εν προκειμένω αυτοί που στριμώχνονται από τη Δικαιοσύνη είναι συγκεκριμένα πρόσωπα που ερευνώνται για συγκεκριμένες πράξεις. Εφόσον συντρέξουν οι δικονομικές προϋποθέσεις θα παραπεμφθούν στο φυσικό δικαστή τους για να κριθούν. Πού είναι το πρόβλημα; Τι δεν γίνεται καλά; Ήταν προτιμότερη η περίοδος που αυτά συσκοτίζονταν και όλοι έβγαιναν λάδι για σκάνδαλα που όλοι παραδέχονταν ότι υπήρχαν;
Ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει στη φυλακή δεν ανήκει στην αρμοδιότητα της κυβέρνησης. Η εφαρμογή των νόμων, εδώ και κάτι αιώνες στο δυτικό κόσμο γίνεται από τα δικαστήρια, στα οποία για να φτάσει κάποιος ως κατηγορούμενος πρέπει να διατυπωθούν εναντίον του κατηγορίες για συγκεκριμένες πράξεις. Και για να καταδικαστεί γι’ αυτές τις πράξεις πρέπει να προσκομιστούν, στο δικαστήριο όχι στα μίντια, στοιχεία που να τεκμηριώνουν τις κατηγορίες. Άλλος τρόπος να φυλακιστεί κάποιος δεν υπάρχει στις Δημοκρατίες. Όποιος δεν φοβάται ότι μπορεί να βρεθούν στοιχεία, δεν ανησυχεί…
Είναι απορίας άξιο λοιπόν σε ποιον απευθύνονται θεωρίες για «πολιτικές διώξεις». Στους δικαστές; Σε κανονική επιτροπή της Βουλής, με δημοσιότητα, παρουσία και των εμπλεκομένων και όλων των κομμάτων δεν εξελίχθηκε η Εξεταστική Επιτροπή για την Υγεία; Με νόμιμες και προβλεπόμενες διαδικασίες δεν ερευνώνται τα ενδεχόμενα λαδώματα πολιτικών από φαρμακευτική εταιρεία;
Δεν οφείλει το κράτος να συνδράμει τη Δικαιοσύνη όταν το ζητάει; Δεν πρέπει να διαλευκανθούν οι υποθέσεις; Προς το συμφέρον των εμπλεκομένων είναι άλλωστε. Θα ήταν καλύτερα να αιωρούνται οι υπόνοιες; Έλεος.
Πέταξε μια μπαρούφα με μια συνεδρίαση πολιτικού οργάνου ο Πολάκης και αυτό μπορεί να γίνει επιχείρημα απαλλαγής για τους ερευνώμενους; Η συνθηματολογία «να πάει κάποιος πολιτικός στη φυλακή» πρώτη φορά ακούγεται; Οι υπουργοί στέλνουν στη φυλακή; Θα βγουν οι Συριζαίοι παγανιά να αρπάξουν πέντε- έξι πολιτικούς και θα τους στείλουν με συνοδεία στον Κορυδαλλό; Μπορεί να παραπεμφθεί κανείς -και περισσότερο να καταδικαστεί- αν δεν υπάρχουνε θεμελιωμένες κατηγορίες;
Η συμπεριφορά της ΝΔ δείχνει οπισθοδρόμηση. Εκεί που λέμε ότι τα κόμματα αλλάζουν νοοτροπία και αφήνουν τους θεσμούς να λειτουργήσουν ανεμπόδιστα έρχονται τα ίδια και δείχνουν ότι το χούι δεν κόβεται. Ειδικά σε ό,τι αφορά τη Δικαιοσύνη οι κομματικοί μηχανισμοί αντιλαμβάνονται τη λειτουργία τους α λα καρτ και με κριτήριο το συμφέρον τους. Δεν έχουν καμιά δουλειά τους να δικάζουν. Αυτό είναι δουλειά του Δικαστηρίου.
Στο οποίο δεν παραπέμπει ούτε κανένα κόμμα, ούτε καμιά κυβέρνηση, ούτε κανένα υπουργείο, ούτε καμιά πολιτική. Παραπέμπονται συγκεκριμένα φυσικά πρόσωπα με συγκεκριμένες κατηγορίες. Αν είναι βάσιμες θα το κρίνουν οι δικαστές και θα επιβάλουν αντίστοιχη ποινή. Αν όχι, θα τους αποδώσουν καθαρούς στην κοινωνία. Έτσι απονέμεται στις συντεταγμένες Δημοκρατίες η Δικαιοσύνη. Αν έχει κανείς καμιά άλλη καλύτερη ιδέα, να την καταθέσει...
Γ. Λακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου