Το ξέρουν και οι πέτρες: Ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα είναι ο κεντρικός άξονας της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης -με τα αντιδεξιά χαρακτηριστικά -που εξελίσσεται σε...
βασικό φορέα της σημερινής Κεντροαριστεράς και εκπρόσωπο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα.
Αναμένεται η τυπική επικύρωση με την προσχώρηση του στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, για την οποία δεν απομένει παρά το κυβερνητικό διαζύγιο από τον Πάνο Καμμένο. Ωστόσο επιβεβαιώνονται διαρκώς οι εκτιμήσεις κατά τις οποίες αυτή η διαδικασία καθυστερεί για εσωκομματικούς λόγους, που ωθούν ομάδες και στελέχη να υποστηρίζουν τη συνέχιση της σύμπραξης με τον Καμμένο- ως εμπόδιο στην προσχώρηση στους Ευρωσοσιαλιστές.
Τώρα και ο… γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει αντίθετος με αυτή την προοπτική. Σε συνέντευξή του στα ΝΕΑ ο Πάνος Σκουρλέτης τονίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «σε καμία περίπτωση» δεν πρέπει «ως κόμμα να εγκαταλείψει την ευρωπαϊκή Αριστερά για τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές». Η πολιτική του, λέει, ασκείται στο όνομα της σύγχρονης Αριστεράς. Στη «διάχυση» αντιτίθεται.
Φτάνει μόνο ως τη «διαμόρφωση ενός μετώπου για την αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς και του νεοφασισμού που ταυτόχρονα θα προωθήσει συγκεκριμένες αλλαγές για το σήμερα και το αύριο της Ευρώπη». Σα να είναι ο ίδιος αυτός που ορίζει το περιεχόμενο και την κατεύθυνση αυτών των διεργασιών και όχι εκπρόσωπος κόμματος που απλώς καλείται να τοποθετηθεί σ’ αυτές.
Ένα βήμα εμπρός, πολλά βήματα πίσω. Για την ακρίβεια ο γραμματέας ακυρώνει την ώθηση που έχει δώσει στο κόμμα ο Αλέξης Τσίπρας τα τελευταία χρόνια και κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση σε ό,τι αφορά την τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωπαϊκή πολιτική γεωγραφία.
Ουσιαστικά τίθεται επικεφαλής όσων αντιδρούν στη διεύρυνση και προτιμούν τον ΣΥΡΙΖΑ μικρό κόμμα υπό τον έλεγχό τους και τον Αλέξη Τσίπρα σε ρόλο μαζικού «εργαλείου», που θα τους εξασφαλίζει την ευρύτερη υποστήριξη και την πρόσβαση στη διακυβέρνηση, την οποία θα ασκούν δια αποφάσεων της Κεντρικής Επιτροπής.
Πρόκειται για παλαιοκομμουνιστικές ίντριγκες που δεν αντέχουν ούτε καν στην κοινή λογική, πόσο μάλλον σε πολιτική αξιολόγηση. Ειδικά να ληφθεί υπόψη ότι στον ΣΥΡΙΖΑ επαναλαμβάνεται αυτό που είχε πει ο μακαρίτης Γ. Κατσιφάρας για το ΠΑΣΟΚ.: «Αν δεν υπήρχε ο Τσίπρας δεν θα τους ήξερε ο θυρωρός τους». Και θα ήξεραν τα υπουργεία μόνο ως διαδηλωτές ρουτίνας στις εισόδους τους.
Σ’ αυτό το σημείο ο Πρωθυπουργός μένει να δείξει αν μοιάζει στον Ανδρέα Παπανδρέου, που δεν θα ανεχόταν να οριοθετήσει το χώρο του κόμματός του κάποιο στέλεχος πριν από αυτόν- πόσο μάλλον εναντίον του.
Ο Σκουρλέτης μετακινεί τον ΣΥΡΙΖΑ στη φάση που ήταν το ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του 1970 και στις αρχές του 1980. Σαν Καργόπουλος της εποχής του διεκδικεί για τον εαυτό του το δικαίωμα να διαμορφώνει ως κεντρικός αξιωματούχος την ιδεολογική φυσιογνωμία, άρα και τις πολιτικές επιλογές του. Ωστόσο αυτό το προνόμιο ανήκει στον επικεφαλής το κόμματος, ιδίως όταν είναι αυτός που κατά γενική ομολογία το αποσυγκόλλησε από το περιθώριο και το έφερε στην κυβέρνηση και χωρίς αυτό θα εξαερωθεί.
Με τον Παπανδρέου ένα στέλεχος με αυτές τις πρωτοβουλίες θα είχε πάρει ήδη την άγουσα προς τα αποδυτήρια. Αν μη τι άλλο, γιατί αυτές οι αντιλήψεις στενεύουν το μέτωπο της πολιτικής παρουσίας του ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό και στην Ευρώπη και τον περιορίζουν στα μέτρα ορισμένων στελεχών με βαλκανική ιδεολογική ακινησία και πολιτική υστέρηση.
Ο γραμματέας του κόμματος λειτουργεί ως επικεφαλής της εσωτερικής γραφειοκρατίας που θέλει να έχει ρόλο ιερατείου απέναντι στην κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό, να ορίζει τις επιλογές του και να τον υποχρεώνει να κινείται στις ιδεολογικές ράγες που χαράσσει η ίδια με κριτήριο την επιβίωση της. Ουσιαστικά φέρνει από την πίσω πόρτα τις αντιλήψεις του Λαφαζάνη, χωρίς τον Λαφαζάνη.
Το περιεχόμενο αυτής της συνέντευξης, είναι μια κίνηση του γραμματέα να υπερβεί τον πρόεδρο στη διαμόρφωση της κομματικής ταυτότητας και να τον καθηλώσει στα όρια που είχαν διαμορφωθεί όταν το συγκεκριμένο κόμμα, συμπεριφερόταν ως αίρεση της παραδοσιακής Αριστεράς, με ποσοστά που μόλις του εξασφάλιζαν κοινοβουλευτική παρουσία.
Ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι όχι μόνο έχει καταφέρει να υπερβεί τις αγκυλώσεις που προκάλεσαν τα στελέχη που μετείχαν στη πρώτη κυβέρνηση του, αλλά και να διασώσει το κόμμα του δια της μετεξέλιξης σε ζωντανό πολιτικό φορέα με ευρωπαϊκή ταυτότητα.
Σ’ αυτό το πλαίσιο η επικείμενη υπέρβαση της συμμετοχής του στην κομμουνιστική ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου, ικανοποιεί τόσο την ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ να εδραιωθεί στο εσωτερικό ως κυβερνώσα πολιτική δύναμη με ριζοσπαστισμό και ικανότητα διεύρυνσης της κοινωνικής και πολιτικής βάσης της, αλλά και την ικανότητα της χώρας να είναι παρούσα στις ευρωπαϊκές διεργασίες με προοδευτική κυβέρνηση.
Ο Σκουρλέτης με την απόρριψη της προοπτικής ένταξης στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, δημιουργεί ρήγμα στο σχεδιασμό του Τσίπρα και ωθεί το κόμμα του στην επιστροφή σε προγενέστερες συμπεριφορές που το κρατούσαν σε απομόνωση ακόμη και στο χώρο της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης στην Ελλάδα.
Από αυτή την άποψη είναι πράξη υπονόμευσης του Πρωθυπουργού και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και κλείνει το μάτι στις δυνάμεις της ιδεολογικής καθυστέρησης, αλλά και τον… Καμμένο, ενώ ταυτόχρονα χαρίζει την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στη… Φώφη Γεννηματά. Σε κάθε περίπτωση βρίσκεται μακριά από τις διεργασίες της συγκυρίας μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων της Ευρώπης και περιέχει τον αναχρονισμό της.
anoixtoparathyro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου