Το ζόρι τραβάς, κορίτσι μου;...

Στα ριάλιτι, ή τουλάχιστον σε ορισμένα από αυτά, όσο πιο τσακισμένος βγει από τη δοκιμασία των κριτών ένας διαγωνιζόμενος, τόσο πιο επιτυχημένο είναι το παιχνίδι. Και όσο πιο...
βασανιστικός εμφανίζεται ένας κριτής –όσο περισσότερο προσιδιάζει με τηλεοπτικό ΕΣΑτζή, δηλαδή– τόσο πιο άξιος του
μισθού του αποδεικνύεται για την τηλεθέαση και το κανάλι. Βέβαια, για να προκύψει αυτή η χημεία που συνδυάζει σαδισμό και μαζοχισμό χρειάζεται και η κατάλληλη ψυχοσύνθεση από τον παίκτη, αυτόν που λαχταράει να μπει στη δοκιμασία.

Η άλλη που θέλει να γίνει υψηλής περιωπής μοντέλο, τραγουδίστρια ή μαγείρισσα, τρώει κατάσαρκα και κατάμουτρα τα κύματα των προσβολών και όταν κόβεται αναλύεται σε λυγμούς και κοπετούς: «Είχα δουλέψει τόσο πολύ για να μπω» λέει στον χορό τού δράματος με τις ημίγυμνες παρηγορήτρες που την περιστοιχίζουν για να μετριάσουν τον πόνο της.

Και μια άλλη, στα άγουρα νιάτα της ακόμα, δηλώνει φοιτήτρια οικονομικών, αλλά στη διαδρομή των σπουδών της κατάλαβε ότι η επιστήμη που διάλεξε δεν της αρέσει και θέλει να γίνει μοντέλο –και ας μην έχει όλο το πακέτο, ούτε καν το μισό, όπως αποφαίνονται οι προφέσοροι του μόντελινγκ.

Και εσύ, που περνάς με ζάπινγκ πάνω από αυτή την παράνοια της προσβολής και της αποδοχής της προσβολής, αναρωτιέσαι για το καθένα από αυτά τα κορίτσια (και αγόρια), τι ζόρι τραβάς κοπέλα μου και θέλεις να γίνεις αυτό το πράγμα, της λαμπερής δηθενιάς, που ήταν και κάποιες/κάποιοι από εκείνες/εκείνους που κρίνουν σε αυτά τα τηλεοπτικά καταπλάσματα;

harddog