Ελεγε κάποτε, στις μεγάλες του εμπνεύσεις, ο Νίκος Εγγονόπουλος (το έβαλε μετά, παραλλαγμένο, σε τραγούδι του ο Σαββόπουλος): «εδώ δεν είναι παίξε γέλασε: / εδώ είναι Μπαλκάνια» («Η...
επιστροφή των πουλιών», 1946). Ενίοτε, φαίνεται, είναι (είμαστε) Μπαλκάνια, ακριβώς επειδή είναι (είμαστε) και του παίξε και του γέλασε.
Από την επομένη γέννησης του Ανατολικού Ζητήματος, με την εμφάνιση εθνικών κρατών στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (όπου, ευλόγως, ανεφύησαν και εθνικά/αλυτρωτικά ζητήματα), ιδίως από τους Μακεδονικούς Πολέμους και εντεύθεν, κυρίως με τη δολοφονία του διαδόχου της Αυστροουγγαρίας Φραγκίσκου Φερδινάνδου, 28 Ιουνίου 1914, από Βόσνιο αυτονομιστή (Γκαβρίλο Πρίντσιπ), χάριν της «μεγάλης Σερβίας», εδώ στα Μπαλκάνια, το «μαλακό υπογάστριο» και την «πυριτιδαποθήκη» της Ευρώπης (έτοιμο το έχω το λογοπαίγνιο για το «υπογάστριο», αλλά…), καλαμπουρίζουμε με τα σοβαρά και παίρνουμε στα σοβαρά τα καλαμπούρια.
Κυρίως, όλοι, έπειτα από (βαλκανική) δοκιμασία, αισθανόμαστε νικητές και δικαιωμένοι, ουδείς ηττημένος και διαψευσμένος. Προπαντός, σε όλη αυτή τη θλιβερή Ιστορία, από τα μέσα του 19ου αιώνα και εντεύθεν, με τη σύσταση των κρατών-εθνών στην περιοχή, δεν υπάρχει βαλκανική χώρα που να μην έθεσε προ του γεωγραφικού της ονόματος τον επιθετικό (κάποιες φορές όνομα και πράγμα… επιθετικό) προσδιορισμό «μεγάλη». «Μεγάλη Ελλάδα». «Μεγάλη Σερβία». «Μεγάλη Βουλγαρία». «Μεγάλη Αλβανία» και όσα… μεγαλεία τραβάει η ψυχή σου.
Γι’ αυτό και ο σημερινός τίτλος (δύο μέρες μετά το δημοψήφισμα στην… πρώην, αναζητουμένου του… μετά), «από την πύρρειο στην αναπήρειο», επειδή το συντριπτικό «υπέρ» της κάλπης ήταν συντριπτικό «κατά» μιας πολιτικής. Οπως ο Πύρρος κατενίκησε μεν τους Ρωμαίους στο Ασκολι (Ασκλον, 279 π.Χ.), αλλά με τέτοιες απώλειες, που είπε το μνημειώδες: «Μία ακόμα νίκη επί των Ρωμαίων και θα χαθούμε εντελώς!»...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου