ανεβαίνουν δυνάμεις που αμφισβητούν πολλά στοιχεία του κατεστημένου, συχνά από το χώρο της ακροδεξιάς, αλλά όχι μόνο.
Κατά κανόνα δε το κυρίαρχο σύστημα, χαρακτηρίζει ισοπεδωτικά όλες τις φωνές αμφισβήτησης ως «λαϊκιστές», ένας χαρακτηρισμός που δίνεται εύκολα για δυνάμεις που προέρχονται από την ακροδεξιά, την αριστερά ή ακόμα από ετερόκλητα κινήματα διαμαρτυρίας όπως το «Κίνημα των 5 Αστέρων». «Λαϊκιστική» ήταν ο χαρακτηρισμός που δόθηκε στην ελληνική κυβέρνηση το 2015, όταν επιχείρησε να αντικρούσει το δόγμα της λιτότητας, ενώ «λαϊκιστές» χαρακτηρίζονται η Μαρίν Λεπέν, Σαλβίνι ή το «Κίνημα των 5 Αστέρων».
Στη Βαυαρία, όμως, αναδείχθηκε και η άλλη πλευρά: Οι ακροδεξιοί του Afd, ενισχύθηκαν μεν, όπως αναμενόταν, αλλά οι μεγάλοι νικητές ήταν οι Πράσινοι, το κόμμα των οικολόγων.
Είναι, άραγε, κι αυτοί λαϊκιστές;
Το γεγονός ότι ένα κατ’ εξοχήν προοδευτικό πολιτικό κίνημα όπως αυτό των Πρασίνων σημείωσε τόσο σημαντική επιτυχία είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα που δεν μπορεί να αγνοηθεί από τις κυρίαρχες ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις.
Η τάση αμφισβήτησης των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων είναι μια γενικότερη τάση στον «δυτικό κόσμο», όπως φάνηκε και με την ανάδειξη του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ.
Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις αποδείχθηκαν ανίκανες να διαχειριστούν τα προβλήματα της μεσαίας τάξης ενώ διαρκώς υποκύπτουν στις δυνάμεις της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, σε βάρος του βιοτικού επιπέδου των πολιτών.
Γιαυτό και «τιμωρούνται» σχεδόν κάθε φορά που στήνεται κάλπη.
Τα προβλήματα στην Ευρωζώνη περιπλέκονται από την ύπαρξη του ευρώ, μιας νομισματικής ένωσης η οποία δεν συνοδεύεται από την αντίστοιχη πολιτική εξουσία, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ανταγωνιστικές και συγκρουσιακές σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της.
Γιαυτό και το ευρώ γίνεται όλο και πιο αντιδημοφιλές, τόσο στο Νότο όσο και στο Βορρά, έστω και για διαμετρικά αντίθετους λόγους. Οι μεν Νότιοι αισθάνονται εκμεταλλευόμενοι από τος Βόρειους, ενώ οι τελευταίοι πιστεύουν ότι αναγκάζονται να πληρώνουν τα σπασμένα των πρώτων.
Ασφαλώς, η άνοδος των ακροδεξιών σχεδόν σε όλη την Ευρώπη είναι ανησυχητική. Είναι πολύ πιθανόν ότι στις επόμενες ευρωεκλογές ένα μεγάλο ποσοστό των βουλευτών θα είναι… αντιευρωπαϊστές.
Απέναντι στους λεγόμενους «λαϊκιστές» που ενισχύονται από την αντίδραση των πολιτών στα αδιέξοδα της μεσαίας τάξης στο δυτικό κόσμο, δεν αντιπαρατίθενται προοδευτικές προτάσεις για μια άλλη Ευρώπη, που θα δίνει προτεραιότητα στους πολίτες, την εργασία, την ευημερία.
Οποιαδήποτε εναλλακτική πολιτική απορρίπεται ως ανέφικτη μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά όπου αναδύονται νέοι πρωταγωνιστές όπως η Κίνα και η Ινδία.
Υπάρχει μόνο η ξεκάθαρη απειλή από το κατεστημένο, ότι εκτός του κυρίαρχου συστήματος παραμονεύει το χάος, η τιμωρία των αγορών και η οικονομική κατάρρευση. Αυτή ήταν η απειλή προς την Ελλάδα το 2015 και είναι η ίδια σήμερα προς την Ιταλία. Δεν μπορεί, όμως, η ενοποιητική δύναμη της ευρωζώνης και της Ε.Ε. να είναι η απειλή του χειρότερου, της τιμωρίας.
Ας ελπίσουμε ότι η άνοδος των Πράσινων στις περιφερειακές εκλογές στη Βαυαρία θα είναι η πρώτη σπίθα μιας προοδευτικής αντίδρασης των πολιτών απέναντι στην απαξίωση των πολιτικών δυνάμεων που επικράτησαν τις τελευταίες δεκαετίες. Γιατί εάν η ακροδεξιά μονοπωλήσει την έκφραση της κοινωνικής διαμαρτυρίας θα έρθουν πολύ σκοτεινότερες εποχές...
Γιώργος Χ. Παπαγεωργίου - ert.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου