Συστημική και «αντισυστημική» Ακροδεξιά...

Η απόπειρα του Κυριάκου Μητσοτάκη να ταυτίσει τον Αλέξη Τσίπρα με τον ακροδεξιό Ούγγρο ηγέτη Ορμπαν, παρ’ ότι απολύτως δικαιολογημένα εξόργισε την Αριστερά (τουλάχιστον την Αριστερά εκείνη που...
δεν έχει λόγους να μισεί τον ΣΥΡΙΖΑ), ήταν κάτι μάλλον αναμενόμενο. Οσο και αν ακούγεται παράδοξο, η εν λόγω επικοινωνιακή αποκοτιά του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας υπακούει απλώς σε μια ιδεολογική στρατηγική την οποία το μεγάλο κόμμα της ελληνικής Δεξιάς ακολουθεί με αξιοθαύμαστη συνέπεια τουλάχιστον από το 2012.

Πρόκειται βέβαια για την περίφημη «θεωρία των δύο άκρων», η οποία στη χώρα μας εμφανίστηκε κατά τα τελευταία χρόνια κυρίως με την πολύ συγκεκριμένη μορφή ενός προπαγανδιστικού τεχνάσματος: ότι η αντιμνημονιακή Αριστερά με τις «εξαλλοσύνες της» και την «ανομία» που προκάλεσε ήταν υπεύθυνη για την άνοδο της ναζιστικής Χρυσής Αυγής.

Ωστόσο, η θεωρία των δύο άκρων είναι ένα πολύ ευρύτερο και παλαιότερο ιδεολογικό και προπαγανδιστικό φαινόμενο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο βέβαια ότι ο ίδιος ο νεοφιλελευθερισμός συγκροτήθηκε επί τη βάσει μιας πρώτης εκδοχής της συγκεκριμένης θεωρίας. Ενδεικτικά, αρκεί να διαβάσει κανείς το πασίγνωστο βιβλίο «Ο δρόμος προς τη δουλεία» ενός εκ των θεμελιωτών της θεωρίας του νεοφιλελευθερισμού, του Φρίντριχ Χάγεκ, που γράφτηκε προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και θα δει να εκτυλίσσεται μπροστά του κατά τρόπο εντυπωσιακό, θα έλεγα, σχεδόν ολόκληρη η επιχειρηματολογία που εξακολουθούν και σήμερα να επιστρατεύουν οι νεοφιλελεύθεροι προκειμένου να «κατατροπώσουν» την Αριστερά ταυτίζοντάς τη με την Ακροδεξιά.

Κάθε προπαγανδιστική θεωρία έχει κάποια κομβική έννοια που λειτουργεί ως συνεκτικό στοιχείο στη διαστρεβλωτική της εννοιολόγηση. Οταν έγραφε ο Χάγεκ, δεδομένου ότι επικρατούσε ναζισμός στη Γερμανία και σταλινισμός στη Σοβιετική Ενωση, αναμενόμενο ήταν το συνεκτικό αυτό στοιχείο να παρέχεται από την κομβική έννοια του «ολοκληρωτισμού».

Σήμερα, εκτός από ακραιφνώς ναζιστικές περιπτώσεις όπως η Χ.Α., δύσκολα θα μπορούσε κανείς να κατηγορήσει σύσσωμη την «ευρωσκεπτικιστική» ευρωπαϊκή Ακροδεξιά ως ναζιστική ή ολοκληρωτική. Και ως προς το «άλλο άκρο», όσο και αν ακούγονται κατά καιρούς βλακείες περί «χούντας» του ΣΥΡΙΖΑ και «σταλινικών» Συριζαίων, ακόμα και οι νεοφιλελεύθεροι, τουλάχιστον όσοι εξ αυτών δεν έχουν απολέσει πλήρως το κριτήριο της διάκρισης μεταξύ σοβαρού και γελοίου, αποφεύγουν να χαρακτηρίζουν την ελληνική κυβέρνηση ή τα άλλα κόμματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς χρησιμοποιώντας τον όρο «ολοκληρωτισμός»...

Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ...
efsyn.gr