Το θέμα είναι γιατί μιλάς όταν δεν έχεις να πεις τίποτα. Αυτό μπορεί να ακούγεται ποιητικό, αλλά εμπεριέχει πόνο και ανησυχία, τόσο γι’ αυτόν που πρόκειται να μιλήσει όσο και...
γι’ αυτόν που αναγκάζεται να ακούσει [τι;]. Υπάρχει κάποιος στην ελλαδοσφαίρα που, λέγοντας κάτι, θα αναπτερώσει το ηθικό και θα εμφυσήσει ελπίδες στους ταλαίπωρους Ελληνες; Λοιπόν, απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα, ουδείς είναι ικανός να πληρώσει αυτό το κενό. Ουδείς από όσους «λάμπουν» στο κομματικό στερέωμα. Να φανταστούμε πού έχουμε καταντήσει...
Ουδείς -και αυτό είναι όσο μπορεί να είναι κυριολεκτικό- είναι σε θέση να πείσει με τον λόγο του [δεν γίνεται λόγος για το έργο του]. Αυτό αφορά τα κόμματα, δεξιά, αριστερά, κομμουνιστικά, ναζιστικά, που «κοσμούν» το ελληνικό Κοινοβούλιο -ας μην αιθεροβαίνουμε και σφυρίζουμε κλέφτικα, λέγοντας ότι εμείς δεν ξέραμε τίποτα για το κακό [τον φασισμό]· εμείς καλέ, πάντα ήμασταν με τον πάσχοντα λαό και την κοινωνική δικαιοσύνη [την ισηγορία, την ισότητα και όλα τα ιλαρά συμπαρομαρτούντα] -αλλοτριομορφοδίαιτοι, δηλαδή: πιάσ’ τ’ αυγό και κούρεψ’ το.
Τα μνημόνια ήταν μία θαυμασία ευκαιρία να αναστοχαστεί ο λαός, αλλά, ως φαίνεται, έχει προ πολλού πάψει να ενεργεί η σκέψη, η ιδανικότερη πνευματική λειτουργία. Αμα δεν σκέφτεσαι, είσαι νεκρός -ή δούλος [δεν είναι το ίδιο;].
Ας λέμε, λοιπόν, για να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές, άλλα λόγια, διαφορετικά απ’ αυτά που πονάνε, τέτοια κάπως ώστε να μας κάνουν ν’ αγαπιόμαστε, όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης, ας υποκριθούμε δηλαδή ότι μονιάζουμε και ότι τάχα έχουμε εκδιώξει τη διχόνοια. Κουραστικό και αυτό, διότι ακατανόητο από τους πολλούς και άρα αδιανόητο. Εχουμε πολλά ψωμιά να φάμε ώσπου να γίνουμε άνθρωποι [πολίτες, ασφαλώς, διότι άνθρωποι δεν φαίνεται να μπορούμε να γίνουμε -ρίξτε μία μόνο ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης· προς τους πιθήκου πάμε].
Να υποκριθούμε ότι αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνουν οι θεσμοί για μια πολιτεία και πόσο είμαστε υποχρεωμένοι να τους σεβόμαστε [και ας τους αρνιόμαστε, οι κάθε είδους αντιεξουσιαστές, ως ιδανικό μέσο διακυβέρνησης· είπαμε: χωρίς ομόνοια τίποτα καλό δεν συμβαίνει].
Καλό είναι να ταξιδεύουμε καμιά φορά στο παρελθόν. Αν μας έλεγε κάποιος ότι αυτή θα ήταν η Αριστερά, όπως δηλαδή τη βιώνουμε σήμερα, υπάκουη στις ευρωπαϊκές δυνάμεις και στα αμερικανικά «ιερατεία», θα γέλαγε και το παρδαλό κατσίκι. Σήμερα είναι όλα φυσιολογικά [ασυνάρτητα και ανερμάτιστα μεν, αλλά ποιος καίγεται μαθές;].
Πιεζόμαστε μάλιστα από τα παπαγαλάκια της εξουσίας να αποδεχτούμε την κατάσταση, διότι, τι; Να ξανάρθουν τα λαμόγια και η τρισκατάρατη Δεξιά; Εξυπονοείται ότι, αν δεν ξανάρθουν αυτά τα αποτροπαϊκά, θα βρει η χώρα τον δρόμο της και το σοσιαλιστικό της μέλλον. Μιλάμε για πλήρη ένδεια επιχειρημάτων και εκβίαση ιδεολογικής σαγήνης. Μιλάμε επίσης για [όχι πλήρη, αλλά ικανή] αποχαύνωση του ψηφοφορικού όντος.
Ενίστανται αναγνώστες γιατί ασχολούμαστε με τον Αδωνι [του δίνουμε αξία και λοιπά]. Προσωπικά αναφέρθηκα στην αδαημοσύνη του περί τους αρχαίους και τη χυδαία εκμετάλλευσή τους. Κατά τα λοιπά, όντως, ο κύριος αυτός είναι μία ανυπόστατη πολιτική περίπτωση, υπαρκτή στον τόπο του τραγέλαφου μόνο...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου