Βοήθεια αστυνομία, με κλέβει η αστυνομία!...Είδηση δεν είναι αν σκύλος δαγκώσει άνθρωπο αλλά αν άνθρωπος δαγκώσει σκύλο (έλεγαν τα παλιά εγχειρίδια δημοσιογραφίας).
Ναι και ποιος θα...
πιστέψει τον σκύλο; Πού θα πάει να το πει; Ποιος θα τον ακούσει;
Κάπως έτσι οι Πακιστανοί στη Νίκαια, φώναζαν στους αστυνομικούς που πήγαν στο διαμέρισμα τους ότι ο αστυνομικός που ήταν τουλουμιασμένος στο ξύλο και δεμένος στο πάτωμα δεν ήταν ακριβώς συνάδελφός τους που ήρθε για έλεγχο. Φώναζαν ότι ο αστυνομικός που έδειραν και έδεσαν είχε μπουκάρει να τους ληστέψει μαζί με δύο συνεργούς τους.
Οι δημοσιογράφοι σαστίσαμε με την αναγγελία της είδησης και ο καθένας ανάλογα με τα δημοκρατικά αντανακλαστικά του αντέδρασε και μετέδωσε την είδηση.
Ποιος πιστεύει τον «ξένο», τον μαυριδερό, τον «συνήθη ύποτπο» ότι τελικά δεν είναι θύτης αλλά μπορεί να υπάρξει και ως θύμα της χειρότερης μορφής βίας;
Ποια είναι η χειρότερη μορφή βίας; Μα αυτή που ασκείται από κάποιον που έχει ορκιστεί να προφυλάσσει τον κόσμο από δαύτη τη βία, από το «κακό», από τους «κακούς»
Πώς μπερδέυτηκε έτσι η ιστορία; Φαντάζομαι τι καζίκι έχουν πάθει οι διάφοροι χρυσαυγίτες, και τα εθνίκια όλων των …εντάσεων.
Πώς ο επίορκος, κακοποιός ήταν τελικά αυτός που έπρεπε να μην είναι…
Κύκλωμα αποκαλύφθηκε πίσω από την δράση του αστυνομικού που τρομοκρατούσαν και λήστευαν τα «εύκολα» θύματα της κοινωνίας: τους αδύναμους και μονίμως στοχοποιημένους μετανάστες, πρόσφυγες, μαυριδερούς, που μιλάνε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνουμε και που αποστρέφουμε το βλέμμα από πάνω τους όταν τους συναντάμε!
Γιατί τι άλλο πλην των παραπάνω δεν σημαίνει για πολλούς ανάμεσά μας η ιδιότητα «Πακιστανός»;
Και τώρα, τώρα έχουμε έναν «πυλώνα» του συστήματος να είναι διάτρητος, σάπιος σαν μία ωραία κορνίζα που από μέσα την έχουν φάει τα σαράκια και μόλις την αγγίξεις θρυμματίζεται.
Και δύο μέρες μετά έχουμε και τα αστυνομικά όργανα που την έπεσαν σε μια γριά με μπαστούνι στη Μόρια.
Κι άλλοι σάπιοι «πάσαλοι» στον «πυλώνα» του συστήματος.
Ευτυχώς και στις δύο περιπτώσεις είχαμε μια άμεση αντίδραση του Συστήματος, της Αστυνομίας και προφανώς του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.
Ελπίζω βεβαίως να μην μείνει μια ημιτελής ΕΔΕ και μια μετάθεση.
Απόταξη, ξήλωμα. Αυτή είναι η λύση. Αυτό θα είναι το παράδειγμα για τον επόμενο. Όχι μια μεταθεσούλα… να ξεχαστεί το θέμα και «η ζωή συνεχίζεται»!
Γιατί αυτό που πρέπει να σταματήσει είναι η παγιωμένη αίσθηση σε όλους μας ότι «έλα μωρέ, θα τα κουκουλώσουνε, δικός τους είναι».
Αυτό που νιώθουμε, όχι άδικα, γιατί το έχουμε ζήσει σε διάφορες περιπτώσεις που οι αστυνομικοί καλύπτουν τους επίορκους, οι γιατροί βγάζουν λάδι τα λαμόγια με τα φακελάκια ή ακόμη χειρότερα κάποιους που έχουν κάνει μοιραία λάθη, οι δημοσιογράφοι τους δικούς τους αλήτες, οι δάσκαλοι τον συνάδελφό τους, οι πολιτικοί μηχανικοί τον δικό τους, οι ταρίφες τον δικό τους και πάει λέγοντας.
Πέρα από την αυτονόητη για μένα απομάκρυνση από την αστυνομία των συγκεκριμένων ατόμων, έχει σημασία να ξεριζωθεί η αυτή η κοινή πεποίθηση ότι κάποιοι μπορεί να τη γλιτώνουν!
Το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να συμπράξουν και να αφήσουν πίσω τις μικροπολιτικάντικες πρακτικές τους και να ξαναφτιάξουν μια αστυνομία που θα βρίσκει τους χρυσαγίτες, τους ρατσιστές, τους ληστές, τους σωματέμπορους, τους εμπόρους ναρκωτικών πριν συνεχίσουν τη δράση τους.
Πρέπει η ίδια η αστυνομία να μας προστατέψει από εκείνη την βρωμιάρα αστυνομία...
Γιάννης Καφάτος
viewtag.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου