Γ. Λακόπουλος
Ο Μιχάλης Σάλλας θα μείνει στην ιστορία για δυο πράγματα: Το ένα είναι ότι δημιούργησε τη μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας εκ του μηδενός. Ο δεύτερος ότι αναγκάσθηκε να...
αποχωρήσει από τη διοίκηση της λόγω του «μπούλινγκ που άρχισε να υφίσταται όταν ανέλαβε την εποπτεία του τραπεζικού συστήματος ο Γιάννης Στουρνάρας: πρώτα ως υπουργός Οικονομικών και εν συνεχεία ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας.
Το φύλλο συκής για το μένος του κεντρικού τραπεζίτη για τον πιο επιτυχημένο δημιουργό του συγχρόνου του χρηματοπιστωτικού συστήματος -με δημοκρατικές καταβολές και προοδευτικές αντιλήψεις εκτός των άλλων- έπεσε , όταν η πολεμική εναντίον του συντηρήθηκε και μετά την αποχώρηση από την τράπεζα Πειραιώς. Αυτή τη φορά με επιδίωξη να μην λειτουργήσει εκ νέου το τραπεζικό του δαιμόνιο μέσω της συμμετοχής του στην συνεταιριστική τράπεζα που μετέχει.
Τις τελευταίες μέρες σε πολλά ΜΜΕ ανέφεραν ότι ο Μιχάλης Σάλλας, απηυδισμένος πλέον, σχεδιάζει να προσφύγει στη Δικαιοσύνη, αν μη τι άλλο για να υποχρεωθεί ο Στουρνάρας να εξηγήσει τα κίνητρα της επίθεσης για τον ολικό αποκλεισμό του από το τραπεζικό σύστημα. Ειδικά μετά την εξαέρωση της θεωρίας περί «κάθαρσης» με την οποία φέρεται να δικαιολόγησε τις ενέργειες του στη Φρανκφούρτη.
Προς το παρόν έκανε κάτι εξ ίσου ουσιώδες: έγραψε ένα άρθρο -στο Protagon- για το «ρόλο των εποπτικών αρχών στη συρρίκνωση των τραπεζών». Για όσους διαβάσουν πίσω από τις γραμμές: για τους λύκους που ανέλαβαν να φυλάνε τα πρόβατα.
Το άρθρο του Σάλλα είναι μια πραγματεία για την κατάσταση στην οποία περιήλθε την τελευταία τετραετία το εγχώριο τραπεζικό σύστημα, τις αιτίες της ελεύθερης πτώσης των τραπεζών και για τους υπευθύνους. Δεν τους δείχνει- τους κατονομάζει. Το μεγάλο μέρος της ευθύνης έχουν οι εποπτικές αρχές , όπως συνάγεται από τα στοιχεία που τεκμηριώνουν την αρθρογραφική παρέμβαση του αναγνωρισμένου πρύτανη της ελληνικής τραπεζικής αγοράς. Είναι ο πρωτεργάτης της τραπεζικής πίστης που απορρόφησε τους κραδασμούς της κρίσης- αλλά πλήρωσε την κατάρρευση των δημοσιονομικών του κράτους.
Σήμερα ο ίδιος δεν κρύβει τι ακριβώς θέλει να πει και το λέει με στοιχεία που δείχνουν ότι η «διάσωση» Στουρνάρα ισοδυναμούσε με… ανάληψη της διοίκησης των τραπεζών σε βάρος των επικεφαλής τους και απλώς ανακύκλωσε τα προβλήματά τους. Για την ακρίβεια επιδεινώθηκαν με τις προβληματικές παρεμβάσεις των εποπτικών αρχών, από το 2014. Σωτήριον έτος κατά το οποίο ο τότε υπουργός Οικονομικών… μετέθεσε τον εαυτό του στην διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος εκπορθώντας τον επιτυχημένο Γιώργο Προβόπουλο. Παρά τη διαφωνία του κόμματος στο όνομα του οποίου μπήκε στην κυβέρνηση Σαμαρά.
Το άρθρο βάζει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Δεν διαφεύγουν της κριτικής του οι συνενοχικές παρεμβάσεις των θεσμών στη διόγκωση των προβλημάτων -και προφανώς έχει συγκεκριμένα πρόσωπα κατά νου- με τις τιμωρητικές αντιλήψεις τους, τις οποίες πολλαπλασίαζε η Τράπεζα της Ελλάδος, . Η αρθρογραφία στο Bloomberg τον είχε ήδη δικαιώσει.
Ο πρώην πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς με το δικαίωμαπου προκύπτει από την εμπειρία του , αξιολογεί τον Στουρνάρα ως κεντρικό τραπεζίτη και κρίνει οτι η αποτυχία του προήλθε βασικά από άγνοια του συστήματος που επιδίωξε να διοικήσει. Δεν είναι εκτίμηση, αλλά συμπέρασμα βάσει των στοιχείων, από κάποιον που ξέρει να τα διαβάζει.
Το κάνει μάλιστα κατά τρόπο που δίνει στους επιχειρηματίες της χώρας -ιδίως τους μικρομεσαίους-τις εξηγήσεις για την αδυναμία πρόσβασης στη τραπεζική χρηματοδότηση και τα πολλά εμπόδια που τους θέτουν οι τράπεζες. Υπήρξε «χωρίς έμπνευση, αμυντική πολιτική υπαγορευμένη από τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος»– που εξαντλεί τη δράση της στην πίεση για πώληση κόκκινων δανείων. Μια μάλλον «σαράφικη «πρακτική, χωρίς καμία αναπτυξιακή παράμετρο.
Το άρθρο κατεδαφίζει τη θεωρία που μεταφέρει την ευθύνη στις παλαιές διοικήσεις των τραπεζών, για να καλυφθούν οι άστοχοι -και εν τελεί ζημιογόνοι- χειρισμοί των ρυθμιστικών αρχών. Συμπεριλαμβανόμενων των επιλογών στη διαχείριση προσωπικού και στη στελέχωσή των κεντρικών οργάνων των τραπεζών.
Χωρίς να κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του ο βετεράνος τραπεζίτης καλεί τον Στουρνάρα να περιοριστεί- για όσο του απομένει- σε ρόλο επόπτη και -κάνοντας μια καθαρή νύξη για όσους καταλαβαίνουν- να κοιτάξει την εταιρική του διακυβέρνηση. Και για να μην υπάρχει αμφιβολία με ποιων το μέρος είναι , ζητάει να απαλλαγούν οι τραπεζικές διοικήσεις από το «ιμπέριουμ Στουρνάρα» για να «να ασκήσουν το έργο τους».
Ο Μιχάλης Σάλλας φώτισε με το άρθρο του επαρκώς τις πηγές της κακοδαιμονίες. Με στοιχεία που δεν αμφισβητούνται. Και στην πιάτσα όσοι ξέρουν πρόσωπα και πράγματα λένε ότι για το δίκιο του υπάρχει και κάτι άλλο: ο λόγος του απέναντι στο λόγο του Στουρνάρα.
Ανοιχτό Παράθυρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου