στρατό και άλλα ζοφερά για ευαίσθητες και λεπτές ψυχές, που επιθυμούν να απολαμβάνουν πλήρη ελευθερία κινήσεων.
Η πειθαρχία θεωρείται καταναγκασμός, όχι η εσωτερική πειθαρχία σκέψης και παθών αλλά η πειθαρχία που επιβάλλεται άνωθεν. Η εσωτερική πρέπει να είναι απαραίτητη διότι διαφορετικά δεν δαμάζεται η ακολασία και η ροπή προς ικανοποίηση απασών των επιθυμιών. Η εξωτερική κάνει πολλούς να δυσφορούν.
Λέω ότι υπάρχει ένα είδος πειθαρχίας που συνέχει την ιστορία και την κοινωνία και που χωρίς αυτήν δεν θα είμασταν έλλογα, δίποδα όντα· εννοώ την πειθαρχία στη γνώση. Χωρίς πειθαρχία η γνώση παραμένει δυσπέλαστη και απροσπέλαστη ακόμη.
Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια αδιαφορούν πλήρως για το αν υπάρχουν μαθητές και φοιτητές που θέλουν να αυτοπειθαρχηθούν ώστε να αποκτήσουν στέρεη γνώση, ικανή να τους εμπλουτίσει το πνεύμα και να ανοίξει ορίζοντες στη ζωή τους.
Οι περισσότεροι καθηγητές έχουν στρεβλή αντίληψη για το τι σημαίνει πειθαρχία στη μάθηση [και όχι στη συμπεριφορά των νέων].
Οι χώροι αυτοί, σχολεία και πανεπιστήμια, είναι ο τόπος όπου [έπρεπε να] λάμπει η μάθηση, όπου καλλιεργούνται και αναπτύσσονται ιδέες, ακόμη και ανατρεπτικές για το ίδιο το σύστημα εκπαίδευσης. Είναι φυσιολογικό: μόνο όπου κοχλάζει νεανικό αίμα γεννιούνται ιδέες, όπως θεωρούσε –και είχε δίκιο– ο Παναγιώτης Κονδύλης.
Συμβαίνει όμως οι κομματικές νεολαίες να μη γεννούν ιδέες αλλά μόνο να εκμεταλλεύονται μερικές γερασμένες, προωθώντας μικροσυμφέροντα και σκοπιμότητες και που διακρίνονται από έλλειψη ευθύνης και αδιαφορία για καινούργια γνώση. Νέοι εκ γενετής πολιοί [γκριζοκρόταφοι από κούνια, θα μεταφράζαμε τον Ησίοδο]. Κρίμα.
Αντί να προαχθεί η γόνιμη αμφισβήτηση, να ανταλλαγούν απόψεις και ιδέες για το είδος της γνώσης που πρέπει να προσκομίσει κανείς [γιατί αυτό που επικρατεί σήμερα δεν είναι παιδεία αλλά ειδίκευση – και αυτή λειψή], αντί λοιπόν της καλλιέργειας του πνεύματος διακινούνται κραυγές και συνθήματα, που παραπέμπουν σε εποχές βαρβαρότητας· διακινούνται επίσης και ναρκωτικά.
Καλό το πανεπιστημιακό άσυλο, κάλλιστο, αλλά πρέπει και οι φοιτητές να είναι κάλλιστοι σε οράματα και ισχυρή παιδεία, σε προτάσεις για μια νέα αναγεννητική εκπαίδευση, που να είναι πρωτίστως παιδεία και όχι συνδικαλιστικές διεκδικήσεις, κοντά στον άνθρωπο και όχι στον απανθρωπισμό του.
Αντιαισθητική, έως απωθητική, ήταν η εικόνα ενός αμήχανου υπουργού και της ομάδας νεαρών, που αυτοακυρώνονταν μόνο και μόνο από το ύφος τους και τις φωνές τους.
Εχουν ακούσει τίποτα για διάλογο; Οτι είναι το μόνο μέσο να συνεννοούνται οι άνθρωποι, όσες διαφορές κι αν έχουν; Με τέτοιες συμπεριφορές αυτό φαίνεται κομμάτι δύσκολο. Η παιδεία δεν είναι συνδικαλισμός, δεν έχει κομματικά κριτήρια.
Η παιδεία είναι ανίχνευση και καλλιέργεια της ιστορίας, του πολιτισμού και της επιστήμης και δεν έπρεπε να είχε καταντήσει έτσι: να περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από την οικονομία και την ειδίκευση σε τομείς κατά το πλείστον αντιπαραγωγικούς [άκρατη και άκριτη ανάπτυξη και λοιπά] – ούτε να υποβαθμίζεται από νεανικές και υπουργικές αποφάσεις, που είναι πάντα αντιπαιδαγωγικές.
Τα ήθελε και τα έπαθε ο υπουργός – ίσως από τούδε και στο εξής να μην προβαίνει σε αστόχαστες παραινέσεις προς τους φοιτητές...
Γιώργος Σταματόπουλος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου